Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 października 2009 r., sygn. II SA/Wa 1074/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Ewa Grochowska- Jung (spr.), WSA Sławomir Antoniuk, Protokolant Agnieszka Bieniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2009 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku - oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] lutego 2009 r. o tym samym numerze, odmawiającą przyznania J. W. renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku na podstawie art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.).

W uzasadnieniu podał, że powyższe świadczenie może być przyznane ubezpieczonym oraz pozostałym po nich członkom rodziny, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych w ustawie do uzyskania prawa do emerytury lub renty, nie mogą - ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek - podjąć pracy lub działalności objętej ubezpieczeniem społecznym i nie mają niezbędnych środków utrzymania, a powyższe warunki muszą być spełnione łącznie. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie skarżąca udowodniła okres składkowy wynoszący 3 lata 11 miesięcy i 25 dni oraz okres nieskładkowy wynoszący 6 lat. Ponadto w okresie zatrudnienia wystąpiła ponad 4,5 letnia przerwa w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne. Natomiast od ustania ostatniego okresu nieskładkowego w lipcu 1987 r. do czasu ustalenia przez lekarza orzecznika ZUS w dniu [...] stycznia 2005 r. całkowitej niezdolności do pracy od stycznia 2004 r., czyli przez okres ponad 16 lat J. W. nie udowodniła żadnego okresu zatrudnienia popartego opłacaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz emerytalne i rentowe, co skutkuje brakiem uprawnień do świadczenia na zasadach ogólnych. Skarżąca nie wykazała również, by wskazana wyżej przerwa spowodowana była stanem zdrowia, ponieważ nie ustalono całkowitej niezdolności do pracy. Prezes ZUS stwierdził zatem, że brak uprawnień do świadczenia w zwykłym trybie nie został wystarczająco usprawiedliwiony. Nie jest także takim usprawiedliwieniem trudna sytuacja na rynku pracy, ponieważ w przypadku dużego bezrobocia świadczenie w drodze wyjątku należałoby przyznać na tyle ogromnej liczbie wnioskodawców, że utraciłoby swój szczególny charakter.