Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 maja 2012 r., sygn. III SA/Wa 39/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Marek Kraus, Sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant referent stażysta Katarzyna Smaga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2012 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za luty, marzec, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2004 r. oddala skargę

Uzasadnienie

1. Z akt sprawy wynikało, iż Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej jako "Dyrektor UKS") decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. nr określił p. J. M., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Z., (dalej "Strona" lub "Skarżący") zobowiązanie w podatku od towarów i usług za poszczególne, miesięczne okresy rozliczeniowe 2004 r. Podstawą wydania zaskarżonej decyzji było zaewidencjonowanie przez Podatnika w ewidencji zakupów oraz rozliczenia w deklaracjach za poszczególne miesiące 2004 r. podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez: 1) C. Sp. z o.o. w listopadzie 2004r. w kwocie 3 212,00 P.P.H.U.; 2) S. Sp. z o.o. we wrześniu, październiku, listopadzie i grudniu w kwotach odpowiednio 3.300,00, 10.670,00, 1.848,00, 1.320,00 - nie dokumentujących rzeczywiście wykonanych usług, co zdaniem Dyrektora UKS potwierdzają przeprowadzone w trakcie kontroli czynności oraz faktur wystawionych przez "C." Sp. z o.o. za luty, marzec w kwotach 4.400,00, 3.531,00 niebędącą podmiotem uprawnionym do wystawiania faktur z uwagi na to, że podmiot ten nie figuruje w ewidencji podatników podatku od towarów i usług właściwego urzędu skarbowego. W grudniu 2000 r. spółka ta złożyła zgłoszenie o zaprzestaniu prowadzenia działalności VAT-Z, ponadto w 2004 r. nie składała deklaracji podatkowych.

2. Pismem z dnia [...] lutego 2010 r. Skarżący reprezentowany przez pełnomocnika złożył od powyższej decyzji odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Przedmiotowej decyzji zarzucono naruszenie: art. 20 ust. 2 i art. 22 ust 1 ustawy o rachunkowości poprzez uznanie, że dowody stanowiące podstawę do wpisów w księgach rachunkowych podatnika nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczych dokumentujących nabycie usług, naruszenie art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z póżn. zm. - dalej "ustawy Ord. pod.") poprzez uznanie, że Skarżący w sposób wskazany w przepisie błędnie wykazał wysokość zobowiązania podatkowego, art. 181 ustawy Ord. pod. poprzez uznanie za dowody w sprawie materiałów zebranych przez Prokuraturę Okręgową w [...], art. 187 ustawy Ord. pod. poprzez zebranie materiału dowodowego w sposób niewyczerpujący, niepełny i subiektywny - służący przyjętej z góry założonej tezie, art. 190 ww. ustawy poprzez użycie zeznań świadka złożonych na potrzeby innego postępowania w i w ten sposób uniemożliwienie zadawania pytań świadkom przez pełnomocnika Skarżącego, art. 191 ustawy Ord. pod. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, art. 193 § 4 ustawy. Ord. pod. poprzez nieuznanie za dowód zapisów w księgach rachunkowych Skarżącego, co doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, art. 199a ustawy poprzez błędne ustalenie zamiaru i celu czynności prawnej będącej podstawą wystawienia faktury. Skarżący zarzucił nadto naruszenie przepisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a i ust. 10 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z póżn. zm. - dalej "ustawa o VAT") poprzez błędne ustalenia faktyczne, art. 87 ust. 1 ustawy o VAT poprzez uznanie, że Skarżący nie miał prawa do obniżenia podatku należnego, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit a ustawy o VAT poprzez uznanie, że faktury nie dokumentują czynności w nich zawartych, art. 99 ust. 12 ustawy o VAT poprzez niewłaściwe ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego, art. 109 ust 3 ustawy Ord. pod. poprzez uznanie, iż Skarżący prowadził ewidencje z naruszeniem tych przepisów. Uzasadniając podniesione w odwołaniu zarzuty pełnomocnik Strony powołał się na moc dowodową ksiąg podatkowych. Wskazał ponadto, iż postępowanie dowodowe było przeprowadzone w sposób nieobiektywny, zmierzający do udowodnienia założonej przez organ kontroli tezy. Zdaniem pełnomocnika Strony protokoły z przesłuchań świadków w postępowaniu przygotowawczym są mocno niewiarygodne, gdyż złożenie zeznań określonej treści miało tymczasowo aresztowanym świadkom zapewnić możliwość opuszczenia aresztu śledczego - zeznania te, jak zauważa pełnomocnik Skarżącego, zostały później odwołane. Wskazując na niespójność poszczególnych okoliczności wynikających z zeznań świadków, Strona podważała ich wiarygodność oraz dowodzi wyciągnięcia z nich przez organy podatkowe błędnych wniosków. Jako okoliczność mającą stanowić dowód wykonania usług wymienionych na zakwestionowanych fakturach wskazano fakt wykonania wszystkich robót nimi objętych. Logika, zdaniem Strony, podpowiada, że wykonanie robót oraz fakt zatrudniania w tym czasie ekipy, która nie była by wstanie podołać pracom w rozmiarze, jaki został wykonany, nie byłoby możliwe bez korzystania z tych usług. Ponadto wreszcie fakt, że kontrahent nie zna Strony nie oznacza zdaniem pełnomocnika, że zakwestionowane usługi nie zostały wykonane. Także dokonywanie rozliczeń pomiędzy kontrahentami wyłącznie w gotówce Pełnomocnik Strony tłumaczy praktyką przyjętą w branży oraz rozmiarami prowadzonej działalności. Pełnomocnik Strony podniósł także zarzut niezasadnej odmowy przesłuchania świadków J. S. i M. Z., pomimo takiego wniosku Strony. W odniesieniu do zakwestionowanego prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur, na których jako wystawca widnieje C. Sp. z o.o., Pełnomocnik Skarżącego zauważył, że fakt wyrejestrowania tego podmiotu jako podatnika VAT był okolicznością, o której Strona nie została poinformowana. Nadto spółka C., jak podkreślił pełnomocnik, jest nadal zarejestrowana w KRS, dlatego błędem było nieprzeprowadzenie dodatkowych dowodów - w szczególności nie wezwanie jej przedstawicieli.