Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 lipca 2012 r., sygn. I SA/Po 451/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Jaśniewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska Sędzia WSA Dominik Mączyński Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Ratajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lipca 2012r. sprawy ze skargi A sp. z o. o. na interpretację indywidualną Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] A sp. z o.o. zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu rozliczenia faktury otrzymanej od kontrahenta. We wniosku przedstawiła następujący stan faktyczny: Spółka świadczy usługi turystyki, rozlicza się z podatku od towarów i usług na podstawie art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej jako ustawa o VAT). Usługi świadczone bezpośrednio na rzecz turysty nabywa od podmiotów zewnętrznych, nie świadcząc "usług własnych" w rozumieniu art. 119 ust. 5 ustawy o VAT. Spółka otrzymuje faktury - dowody w terminie późniejszym od kontrahentów zagranicznych, już po ustaleniu marży na produkcie turystycznym oraz złożeniu deklaracji VAT-7 za dany okres rozliczeniowy. Dokument ten ma istotny wpływ na uprzednio ustaloną marżę z tytułu wykonanej usługi turystycznej, jak i na obliczenie wysokości podatku należnego za okres, który został już rozliczony. Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 224, poz. 1799 ze zm., dalej jako rozporządzenie z 24.12.2009r.) w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15. dnia od dnia wykonania usługi. Przepisy art. 21 § 1 pkt 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako Ordynacja podatkowa) stanowiły natomiast, że zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1), oraz że jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3 (art. 21 § 2), zaś art. 119 ust. 1 ustawy o VAT głosił, że podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. W ocenie Spółki w nawiązaniu do ww. przepisów nie da się z nich wywieść obowiązku korygowania wysokości zobowiązania podatkowego, a co za tym idzie deklaracji podatkowej, z mocą wsteczną, tj. przez przyporządkowanie kwot wynikających z faktur do okresów rozliczeniowych, z którymi były związane dane usługi turystyki (marże). W związku z powyższym Wnioskodawczyni zadała następujące pytanie: czy prawidłowym działaniem Spółki będzie stosowanie zasady, iż faktury - dowody od kontrahenta, które Spółka otrzyma w terminie późniejszym, po zamknięciu okresu, którego dotyczyła, będzie mogła dany dokument rozliczyć w bieżącym okresie rozliczeniowym, bez korygowania deklaracji VAT-7 wstecz? Zdaniem Wnioskodawczyni, z przepisów ustawy o VAT oraz Dyrektywy 2006/112/WE nie wynika wprost zakaz uwzględnienia przy obliczaniu podstawy opodatkowania z tytułu usług turystyki za dany okres rozliczeniowy faktur, które wpłynęły w terminie późniejszym, mających wpływ na wysokość uprzednio obliczonej i opodatkowanej marży (uwzględnionej uprzednio w podstawie opodatkowania za dany okres rozliczeniowy), lecz jest możliwość ewidencjonowania i rozliczania takiego dowodu "na bieżąco", tj. w okresie rozliczeniowym, w którym podatnik otrzymał dany dowód.