Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. I SA/Wr 1375/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Borońska, Sędziowie: Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Protokolant: Barbara Głowaczewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi A Spółka Akcyjna z/s w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.

Skarżoną (powołaną w sentencji) decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej: SKO, Kolegium), po rozpatrzeniu odwołania A S.A. z/s w G. (dalej: strona, spółka, skarżąca), uchyliło w całości decyzję Wójta Gminy K. z [...] marca 2012 r. (nr [...]) określającą zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2009 r. w kwocie [...] zł

i określiło to zobowiązanie w kwocie [...] zł. Jako podstawę prawną decyzji wskazało art. 21 § 1 pkt 1 i art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - dalej: O.p.), art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 3 ust. 1 pkt 1 i 3, art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a), ust. 2 pkt 2 lit. b) i e) oraz art. 6 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.

o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm. - dalej: u.p.o.l., w brzmieniu obowiązującym w 2009 r.) a także § 1 pkt 1 lit. a), pkt 2 lit. b) i e) uchwały nr XXV/115/08 Rady Gminy K. z 14 listopada 2008 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości oraz zwolnień z tego podatku na 2009 r. (Dz. Urz. Województwa D. z 2008 r., nr 314, poz. 3850).

Na wstępie SKO podkreśliło, że w sprawie wymagało rozstrzygnięcia, jakimi stawkami podatku od nieruchomości należało opodatkować będące w posiadaniu strony grunty i budynki, tj. stawkami przewidzianymi dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą, jak twierdzi organ I instancji, czy też według stawek właściwych dla gruntów i budynków pozostałych, jak utrzymuje strona. Uściśliło, że spór dotyczy przede wszystkim tego, czy - stanowiące przedmiot opodatkowania - sporne grunty i budynki mogą być wykorzystywane przez stronę do prowadzenia działalności gospodarczej, czy też - ze względów technicznych - do prowadzenia takiej działalności nie są i nie mogą być wykorzystywane.