Postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 23 października 2013 r., sygn. I SA/Gd 1031/13

Prawo pomocy

Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Monika Hennig po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

Wnioskiem zawartym w skardze wniesionej na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, uzupełnionym na urzędowym formularzu PPF w dniu 4 września 2013 r. (data stempla pocztowego), R. K. zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych.

W złożonym oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wnioskodawca podał, że prowadzi gospodarstwo domowe z żoną i małoletnim synem, w jego małżeństwie istnieje ustrój rozdzielności majątkowej, jedynym źródłem utrzymania rodziny są dochody osiągane przez wnioskodawcę z tzw. pracy dorywczej w wysokości 2.000 zł, wnioskodawca nie posiada jakiegokolwiek majątku, zaś jego żona jest właścicielką mieszkania, którego zakup sfinansowała kredytem bankowym.

Zgodnie z brzmieniem art. 245 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.

W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Przywołane przepisy regulujące instytucję prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 p.p.s.a. Zatem - co wymaga podkreślenia - to rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przytoczonych przepisach. Tym samym to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.