Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 kwietnia 2014 r., sygn. I SA/Wr 1/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA - Lidia Błystak, Sędzia WSA - Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca), Sędzia WSA - Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant: Starszy asystent sędziego Katarzyna Gierczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 marca 2014r. przy udziale - sprawy ze skargi T. Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie: podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Postępowanie podatkowe przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w W. (dalej: organ odwoławczy) z dnia [...] Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia [...] Nr [...] w sprawie określenia T. Ż. (dalej: strona/ skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w wysokości 166.751 zł.

1.2. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że powołaną na wstępie decyzją organ podatkowy pierwszej instancji zakwestionował w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych skarżącego za 2007r. m.in. wydatki udokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez PHU P. P. R. z siedzibą w J. oraz F. D. R. i syn z siedzibą w J. dokumentujących zakup usług transportowych na łączną kwotę brutto: 512.177,96 zł (kwota netto: 419.818 zł; VAT: 92.359, 96 zł). Uznano bowiem w oparciu o treść art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: updof), że wskazane wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów albowiem wartości netto wynikające z faktur dotyczących zakupu usług, nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji. Mając na uwadze powyższe nieprawidłowości na podstawie art. 193 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.) uznano podatkową księgę przychodów i rozchodów za nierzetelną. Organ podatkowy pierwszej instancji odstąpił w oparciu o przepis art. 23 § 2 O.p. od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, uznając tym samym, że dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania.