Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 września 2017 r., sygn. III SA/Wa 2508/16

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Sławomir Kozik, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca), sędzia WSA Grzegorz Nowecki, Protokolant specjalista Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2017 r. sprawy ze skargi A. J.- W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz kwoty podatku do zapłaty w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia 2006 r. do stycznia 2007 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (dalej jako "DUKS") w wyniku postępowania kontrolnego przeprowadzonego u Skarżącej A. J. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą "A." w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2006 r. do stycznia 2007 r., ustalił, że: - Strona zawyżyła w kontrolowanym okresie podatek naliczony o łączną kwotę 2 942 217 zł, wykazany na fakturach VAT dokumentujących nabycie fikcyjnych usług: marketingowych, reklamowych, promocji, merchandisingu, szkoleniowych, projektowych, koordynacji produkcji, współpracy kooperacyjnej oraz badań rynkowych; - zawyżyła w kontrolowanym okresie podatek należny o łączną kwotę 1 335 458 zł; - wprowadziła do obrotu prawnego faktury VAT, które nie dokumentowały rzeczywiście dokonanych czynności.

DUKS, decyzją z [...] lutego 2013 r., nr [...], określił Stronie wysokość zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług oraz kwotę podatku do zapłaty, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT") za okres od stycznia 2006 r. do stycznia 2007 r.

Skarżąca zakwestionowała tą decyzję odwołaniem z 14 marca 2013 r., zarzucając: naruszenie przepisów postępowania, tj.: - art. 70 oraz art. 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm., dalej jako "O.p."); - art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) oraz art. 108 ust. 1 ustawy o VAT,; - art. 187, art. 188 oraz art. 191 O.p. W ocenie Skarżącej, zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. W szczególności, zobowiązania od stycznia do listopada 2006 r. przedawniły się z dniem 31 grudnia 2011 r., zaś zobowiązania za grudzień 2006 r. oraz styczeń 2007 r. przedawniły się z dniem 31 grudnia 2012 r. Powołała się na wyrok TK z dnia 17 lipca 2012 r., P 30/11 oraz interpretację ogólną Ministra Finansów z 2 października 2012r. Zdaniem Strony, nie została ona poinformowana o wszczęciu w jej sprawie postępowania karnoskarbowego. Nadto, organ kontroli nie wykazał, że Strona posiadała wiedzę o naruszeniu przepisów ustawy o VAT przez jej podwykonawcę. Zebrano niepełny materiał dowodowy, a jego ocena była dowolna.