Postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 13 września 2018 r., sygn. I SA/Ol 407/17

Prawo pomocy

Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie Anna Ambroziak po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R.P. o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w postaci wpisu od skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi R.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie: zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2017 r. postanawia: umorzyć postępowanie w zakresie wniosku o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w postaci wpisu od skargi kasacyjnej WSA/post.1 - sentencja postanowienia

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 27 lipca 2017 r. starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie odmówił przyznania skarżącemu R.P. prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Na skutek rozpoznania wniesionego od ww. postanowienia sprzeciwu, postanowieniem z dnia 4 września 20187 r. tut. Sąd postanowił, utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie. Uznał, że skarżący nie wykazał zaistnienia przesłanki określonej w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Zdaniem Sądu, referendarz sądowy słusznie przyjął, że przedstawione w sprawie okoliczności uzasadniają twierdzenie o rentowności prowadzonego przez stronę przedsiębiorstwa, pomimo wykazywanej straty za okres od stycznia do marca 2017 r. jak i za rok 2016 i nie wskazują na konieczność zakwalifikowania jej do osób wymagających pomocy w zakresie ponoszenia kosztów sądowych. Z przedstawionych dokumentów wynikało, że prowadzenie działalności gospodarczej przez skarżącego dostarcza i może dostarczyć środków umożliwiających poniesienie również kosztów sądowych. O powyższym zdaniem, Sądu, świadczył również fakt ponoszenia wysokich kosztów utrzymania w wysokości około "[...]" miesięcznie oraz poniesienie pozostałych kosztów związanych ze spłatą zobowiązań tj. spłata "[...]" tytułem zobowiązania podatkowego w podatku VAT. Przyjął, że możliwość ponoszenia wskazanych w oświadczeniu kosztów i zobowiązań, a także ich wysokość i rodzaj świadczy o tym, że skarżący posiada środki na opłacenie swoich zobowiązań. W tej sytuacji, nie było podstaw, aby były one traktowane priorytetowo przed kosztami należnymi Skarbowi Państwa. Koszty sądowe nie mogą być bowiem stawiane na ostatnim miejscu, za wszystkimi innymi wydatkami i obciążeniami gospodarstwa domowego, czy przedsiębiorstwa skarżącego.