Wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 września 2019 r., sygn. I SA/Lu 430/19

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca) WSA Krystyna Czajecka-Szpringer Protokolant referent stażysta Katarzyna Jacyniuk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 września 2019 r. sprawy ze skargi D. F. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do grudnia 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (organ), po rozpatrzeniu odwołania D. F. (podatnik) od decyzji Naczelnika L. Urzędu Celno-Skarbowego w B. (organ I instancji) z [...] r., określającej podatnikowi zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług (VAT) za kolejne miesięczne okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2013 r.:

- uchylił decyzję organu I instancji w zakresie określenia podatnikowi zobowiązania z tytułu VAT za styczeń 2013 r. w wysokości [...] zł i określił je w kwocie [...]zł;

- w pozostałym zakresie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie organu zostało wydane w następującym stanie sprawy:

Decyzją z [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w L. (dalej także jako organ) utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. (w dalszym uzasadnieniu również jako organ I instancji) z [...] r. określającą podatnikowi zobowiązanie z tytułu VAT za kolejne miesięczne okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2013 r. Organy podatkowe zgodnie ustaliły, że w rozpatrywanym czasie podatnik prowadził działalność gospodarczą pod firmą PHU M. w zakresie handlu telefonami komórkowymi i akcesoriami. Do realizowanych sprzedaży stosował zarówno ogólne zasady opodatkowania, jak też szczególną procedurę rozliczenia VAT, polegającą na opodatkowaniu marży. Podatnik przyjmował do opodatkowania VAT marżę w odniesieniu do towarów nabywanych od osób zamieszkałych w kraju oraz w przypadku nabycia udokumentowanego umowami komisu zawartymi z osobami zamieszkałymi na terenie W. . Z przedłożonych organom podatkowym 144 umów komisu wynika, że w 2013 r. podatnik miał przyjąć od 11 osób zamieszkałych na terenie W. 5.321 telefonów komórkowych różnych marek i modeli o łącznej wartości [...] zł, tj.: A. C. w całym 2013 r. na podstawie 13 umów komisu miał przekazać podatnikowi 439 telefonów o wartości [...] zł, A. A.-W. na podstawie 14 umów komisu 533 telefony o wartości [...] zł, A. B. według 8 umów komisu 316 telefonów o wartości [...] zł, A. T. według 13 umów komisu 459 telefonów o wartości [...] zł, C. M. na podstawie 15 umów komisu 528 telefonów o wartości [...] zł, K. B. w oparciu o 15 umów komisu 603 telefony o wartości [...] zł, P. J. zgodnie z 16 umowami komisu 555 telefonów o wartości [...] zł, S. A. według 15 umów komisu 534 telefony o wartości [...] zł, T. C. według 9 umów komisu 404 telefony o wartości [...] zł, U. S. zgodnie z 11 umowami komisu 418 telefonów o wartości [...] zł i Y. A. A. w oparciu o 15 umów komisu 532 telefony o wartości [...] zł. Organy ustaliły, że w przeważającej części telefony te podatnik sprzedał za pośrednictwem portalu aukcyjnego A. , w krótkim czasie od ich przyjęcia, zawsze w miesiącu zawarcia umowy komisu, z wyjątkiem nielicznych przypadków ponownej sprzedaży telefonów zwróconych przez klientów. Podatnik na portalu aukcyjnym opisywał poszczególne oferowane telefony komórkowe, posługując się określeniami: "nowy", "fabrycznie nowy", "nowy polski", "najtaniej zaplombowany", "najtaniej nowy". W żadnym przypadku oferowane do sprzedaży telefony komórkowe nie były opisywane jako używane. Ponadto organy zauważyły, że w okresie od maja do grudnia 2013 r. umowy komisu były zawierane z ww. 11 osobami w stałej kolejności, a należności wynikające z tych 144 umów podatnik rozliczał wyłącznie gotówkowo. W toku postępowania podatkowego podatnik był trzykrotnie zobowiązywany do przedstawienia dowodów, na podstawie których ustalił dane swoich 11 kontrahentów - komitentów, a więc imię, nazwisko i adres każdego z nich, opisane w umowach komisu. Każdorazowo udzielał ogólnej odpowiedzi stwierdzając, że dane obcokrajowców, z którymi zawierał umowy komisu, ustalał na podstawie okazywanych dokumentów lub zaświadczeń o pobycie. Osoby te przeważnie posiadały dowody zakupu telefonów, a z tych dowodów nie wynikało, aby były nabyte w związku z działalnością gospodarczą. Według podatnika, kupowane przez niego telefony były używane, opakowania były otwarte, często też brakowało folii ochronnej na telefonie. Przekazujący te telefony oświadczali, że korzystali z nich na próbę. Podatnik nie dysponował numerami telefonów tych komitentów, mimo że - według jego twierdzeń - mieli oni kontaktować się z nim nie tylko osobiście, ale także telefonicznie. Podatnik twierdził również, że zapisywał numer IMEI każdego nabytego telefonu komórkowego w celu weryfikacji. W kontekście tych informacji udzielonych przez podatnika organ podkreślał, że w 144 umowach komisu, o których mowa w sprawie, widnieje wyłącznie imię, nazwisko i adres zbywcy telefonów. Podatnik nie wymieniał w nich żadnego dokumentu stwierdzającego tożsamość tych osób. W tych umowach nie ma też numerów IMEI poszczególnych telefonów komórkowych. Ponadto podatnik osobiście zajmował się transakcjami z tymi jedenastoma kontrahentami, tj. zarówno sporządzaniem umów, jak też rozliczeniami gotówkowymi, o czym zgodnie mówili przesłuchani w charakterze świadków pracownicy podatnika. Konsekwentnie zeznali bowiem, że tymi klientami zajmował się wyłącznie podatnik, a oni nic nie wiedzieli ani o pochodzeniu telefonów komórkowych, ani o ich zbywcach i nie byli wtajemniczani w zasady rozliczeń gotówkowych. Natomiast wszystkimi pozostałymi klientami podatnik nie zajmował się osobiście, tylko jego pracownicy. Na potrzeby weryfikacji twierdzeń podatnika, od brytyjskiej administracji podatkowej uzyskano informacje odnośnie każdej z 11 osób, figurujących w 144 umowach komisu dotyczących 5.321 telefonów komórkowych, które nabył podatnik. Organom brytyjskim zostały przekazane dane wynikające z umów komisu (imię, nazwisko i adres komitenta), których podatnik nie potrafił uściślić. Według odpowiedzi władz brytyjskich, urzędowo przetłumaczonej, adresy tych 11 osób nie są zgodne ze stanem rzeczywistym i żadna z nich nie jest znana brytyjskiej administracji podatkowej, nie figuruje w bazie danych, nie jest ujęta w jakimkolwiek systemie. Organy odnotowały, że w umowach komisu, jakie sporządzał podatnik, nie ma żadnych danych pozwalających na potwierdzenie tożsamości zbywców telefonów komórkowych. Natomiast w przypadku umów nabycia towarów od krajowych klientów podatnik ujmował - obok imienia, nazwiska i adresu klienta - także numer dokumentu, na podstawie którego sprawdzał tożsamość swego kontrahenta. Jednocześnie podatnik w toku prowadzonego postępowania podatkowego nie złożył zeznań. Powoływał się na zwolnienie lekarskie pełnomocnika bądź nie podejmował korespondencji z wezwaniem do stawienia się celem przesłuchania, nie współdziałał z organami podatkowymi w tej sprawie w celu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności, poprzestając na kwestionowaniu wniosków, ustaleń organów podatkowych. Według organów, nie było uzasadnione ustalanie pochodzenia każdego telefonu na podstawie jego numeru IMEI, gdyż, co do zasady, numer ten nie pozwala ustalić tożsamości użytkownika określonego telefonu, a jedynie kod i kraj homologacji, kod montażu, numer seryjny telefonu. Natomiast sam fakt, że telefony komórkowe miały być sprowadzone z W. nie oznacza automatycznie, że mamy do czynienia z towarami używanymi, zbywanymi podatnikowi przez osoby wymienione w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.