Pismo Ministerstwa Finansów z 16 stycznia 1996 r., sygn. PO 4/AK-722-1183/95

(...) strony zawierały umowy nazwane przez nie umowami leasingowymi (np. tzw. leasing norweski), które w swej istocie miały za cel przeniesienie własności rzeczy objętych tymi umowami i faktycznie zawierały wszystkie inne elementy umowy sprzedaży. Umowy te sformułowane były w ten sposób, że w krótkim okresie, trwającym zazwyczaj około roku (niewspółmiernym do okresu ekonomicznego zużycia rzeczy), następowała spłata wartości przedmiotu objętego umową i przeniesienie jego własności na leasingobiorcę (choć to drugie często na mocy odrębnej umowy), jednak inne postanowienia formułowano tak, by przedmiot umowy zaliczano do składników majątku leasingodawcy.