Porada
Podstawa wymiaru świadczeń chorobowych po przekroczeniu 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia
Wynagrodzeniem pracownika, które jest przyjmowane do obliczenia podstawy wymiaru zasiłków, jest przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu finansowanych przez pracownika składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe. Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego pracodawca ustala w taki sam sposób, jak podstawę wymiaru zasiłków.
Łącznie procent składek, które finansuje pracownik, wynosi 13,71% podstawy wymiaru: składka na ubezpieczenie emerytalne — 9,76%, składka na ubezpieczenia rentowe — 1,5% oraz składka na ubezpieczenie chorobowe — 2,45%. Nie zawsze jednak płatnik składek potrąca z podstawy wymiaru składki w wysokości 13,71%. Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w roku kalendarzowym jest ograniczona do 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok. W 2009 r. kwota ograniczenia podstawy wymiaru składek emerytalnej i rentowej wynosiła 95 790 zł (obwieszczenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 grudnia 2008 r. w sprawie kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w roku 2009 oraz przyjętej do jej ustalenia kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia). To oznacza, że w 2009 r. składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe płatnicy składek opłacali tylko do czasu osiągnięcia tego limitu.
