Świadczenia okresowe i ciągłe - moment powstania obowiązku podatkowego

Żaden przepis prawa podatkowego nie definiuje pojęcia usług ciągłych czy okresowych, mimo że ustawa o VAT nadal posługuje się tymi pojęciami (art. 19a ust. 3 ustawy).

Pod względem kryterium czasu przepisy Kodeksu cywilnego dzielą świadczenia na:

● jednorazowe - w przypadku których na dłużniku ciąży obowiązek określonego zachowania jednokrotnie;

● okresowe - obejmują określone zachowania, które w ustalonym z góry czasie mają następować wielokrotnie (w równych lub nierównych odstępach czasu). Cechą charakterystyczną świadczeń okresowych jest zatem możliwość wyodrębnienia powtarzających się świadczeń;

● ciągłe - polegają na stałym zachowaniu się dłużnika w czasie trwania umowy. Stałość zachowania oznacza niemożność wyodrębnienia powtarzających się czynności dłużnika. Cechą charakterystyczną usług ciągłych jest to, że możliwe jest określenie momentu rozpoczęcia ich świadczenia, natomiast moment zakończenia ich świadczenia nie jest z góry określony. W usłudze tej powinny dać się wyodrębnić okresy, po których zakończeniu następuje rozliczenie częściowego wykonania usługi (okresy rozliczeniowe). Usługa ta nie kończy się jednak wraz z zakończeniem tego okresu, lecz trwa nadal do momentu rozwiązania umowy.

Ustalenie, z jakim rodzajem usług mamy do czynienia, miało szczególne znaczenie, gdy zbiorczą fakturą można było dokumentować tylko świadczenia ciągłe. Obecnie ograniczenia te już nie obowiązują. Jednak problem się nie skończył. Pojęcie usług ciągłych pojawia się w przepisach, które regulują zasady powstania obowiązku podatkowego.

Powstanie obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych