Ruch na drodze wewnętrznej

Obowiązek administrowania drogą wewnętrzną należy do zarządcy terenu, na którym położona jest ta droga. Jeśli zarządca nie został wyznaczony - zadania te wykonuje właściciel terenu. Co ważne, do obowiązków zarządcy terenu nie należą: oznakowanie połączeń dróg wewnętrznych z drogami publicznymi oraz utrzymanie urządzeń bezpieczeństwa i organizacji ruchu związanych z funkcjonowaniem tych połączeń. Obowiązki te spoczywają bowiem na zarządcy drogi publicznej, z którą łączy się droga wewnętrzna.

Drogami wewnętrznymi są drogi, drogi rowerowe, parkingi, place przeznaczone do ruchu pojazdów - niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg. Definicja drogi wewnętrznej znajduje się w art. 8 ust. 1 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (dalej: u.d.p.).

Z definicji wynika zatem, że drogą wewnętrzną może być zarówno droga (w tym rowerowa), jak i parking czy plac - o ile:

• przeznaczone są do ruchu pojazdów,
• nie nadano im kategorii drogi publicznej,
• nie są położone w pasie drogi publicznej.

Jako uzupełnienie określenia tego terminu ustawodawca wskazuje w art. 7 ust. 1 u.d.p., że drogami wewnętrznymi są drogi o znaczeniu lokalnym, niezaliczone do kategorii dróg gminnych, jeżeli stanowią uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom.

Na podstawie orzecznictwa można stwierdzić, że do dróg wewnętrznych zalicza się drogi niezaliczone do kategorii dróg publicznych - w szczególności drogi takie jak:

• drogi na osiedlach mieszkaniowych,
• drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych oraz do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców,
• place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami,
• pętle autobusowe (por. wyrok WSA w Poznaniu z 19 lipca 2017 r., sygn. akt II SA/Po 866/16, wyrok WSA w Warszawie z 24 września 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 603/08 oraz wyrok NSA z 27 sierpnia 2009 r., sygn. akt II OSK 881/09).