Remont czy ulepszenie środka trwałego – jak prawidłowo zaklasyfikować wydatek

Definicja remontu i ulepszenia w rozumieniu ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor) znacząco różni się od potocznego rozumienia tych pojęć. W związku z tym w praktyce pojawia się wiele problemów związanych z prawidłowym ujęciem konkretnego wydatku. Należy bowiem pamiętać, że od tego, jak potraktujemy dany wydatek, czy to będzie remont czy ulepszenie – będzie zależał wybór prawidłowego konta księgowego oraz paragrafu klasyfikacji budżetowej.

W rachunkowości należy rozróżniać remont od ulepszenia środków trwałych. Remont ma na celu przywrócenie pierwotnego (tzn. z dnia oddania środka trwałego do użytkowania) stanu technicznego wraz z wymianą zużytych składników technicznych. Remont nie zmienia więc charakteru ani funkcji środka trwałego. Koszty remontu ewidencjonowane są w koszty podstawowej działalności operacyjnej.

Celem ulepszenia jest natomiast zwiększenie wartości użytkowej środka trwałego spełniające określone warunki. Koszty ulepszenia wpływają na zwiększenie wartości początkowej środka trwałego.

Nierzadko można spotkać się z próbą zdefiniowania remontu na potrzeby rachunkowe, posiłkując się zapisami ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (patrz: ramka). Podejście takie nie jest jednak podejściem do końca prawidłowym, ponieważ ustawodawca wykluczył z pojęcia remontu czynność konserwacji. Z kolei w rozporządzeniu Ministra Finansów z 2 marca 2010 r. w sprawie szczegółowej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych (dalej: rozporządzenie o klasyfikacji budżetowej) jasno wskazano, że w § 427 „Zakup usług remontowych” ujmuje się także usługi polegające na konserwacji posiadanych środków trwałych.