Wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. II OSK 1725/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie Sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant: asystent sędziego Julia Słomińska po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1592/20 w sprawie ze skargi K. D. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 25 czerwca 2020 r. znak: DON.7100.39.2020.FSE w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 marca 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 1592/20 oddalił skargę K.D. (dalej określanego jako skarżący) na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 25 czerwca 2020 r., znak DON.7100.39.2020.FSE w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach stanu faktycznego i prawnego sprawy.

Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Warszawa - Mokotów "zarządzeniem wykonania robót budowlanych" z dnia 17 sierpnia 1963 r., nr ZAB-6029/62 nakazało A.P. rozbiórkę po upływie 1965 r. na każde żądanie władzy budowlanej budynku mieszkalnego, wolnostojącego, murowanego, niepodpiwniczonego przy ul. [...] (obecnie ul. [...]) w Warszawie.

Skarżący, będący aktualnym właścicielem tej nieruchomości, złożył wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji do Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który decyzją z dnia 30 grudnia 2019 r., nr 1704/19 odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z 17 sierpnia 1963 r.

Decyzja ta, na skutek odwołania skarżącego, została utrzymana w mocy przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 25 czerwca 2020 r.

W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że podstawę prawną decyzji z 17 sierpnia 1963 r. stanowił art. 52 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 7, poz. 46, ze zm.; dalej zwanej ustawą z 1961 r.), którego - jak zauważył organ - nieprecyzyjne wskazanie, nie stanowi podstawy do stwierdzenia jej nieważności. Podkreślił, że w dacie wydania decyzji z 17 sierpnia 1963 r. na terenie, na którym znajduje się budynek objęty nakazem rozbiórki obowiązywał Plan Etapowy i Kierunkowy Dzielnicy Mokotów, zatwierdzony uchwałą Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 31 stycznia 1961 r., nr 4/13. W oparciu o jego zapisy stwierdził, że obszar, na którym znajduje się sporny obiekt, przeznaczony był pod zabudowę wielorodzinną, nie zaś budownictwo mieszkalne jednorodzinne. Nie znalazł zatem podstaw do przyjęcia, że doszło do rażącego naruszenia art. 52 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1961 r. poprzez uznanie, że funkcja budynku jest niezgodna z funkcją terenu.