Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 grudnia 2024 r., sygn. III SA/Wa 2197/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Cichoń (sprawozdawca), sędzia WSA Jacek Kaute, Protokolant referent Klaudia Staręga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2024 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] lipca 2024 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2020 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. na rzecz P. S.A. z siedzibą w W. kwotę 7 696 zł (słownie: siedem tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi P. S.A. z siedzibą w W. (dalej także: spółka lub skarżąca) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. (dalej SKO lub organ odwoławczy) z [...] grudnia 2023 r., nr [...], w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2020 r.

Powyższą decyzją SKO utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...] kwietnia 2024 r., nr [...] określającą spółce P., wymiar podatku od nieruchomości na rok 2020 w kwocie 227 835,00 zł przyjmując do podstawy opodatkowania: - grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 406 040,00m2; - grunty pozostałe o powierzchni 260,00m2; - budynki mieszkalne o powierzchni 133,00m2 oraz budynki pozostałe o powierzchni 85,1 Om 2. Powyższe daje przy zastosowaniu odpowiednich stawek opodatkowania: - grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 406 040.00m2 x 0,56 zł/m2 = 227 382,40 zł; - grunty pozostałe o powierzchni 260,00m2 x 0,17 zł/m2 = 44,20 zł; - budynki mieszkalne o powierzchni l33,00m2x 0,49 zł/m2 = 65,17 zł oraz budynki pozostałe o powierzchni 85,1 Om 2x 4,03 zł/m2 = 342,95 zł. W uzasadnieniu SKO wskazało, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.2023.70, dalej jako u.p.o.l.), w brzmieniu obowiązującym w 2020 r., zwalnia się od podatku od nieruchomości grunty, budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów o transporcie kolejowym, która: a) jest udostępniana przewoźnikom kolejowym lub b) jest wykorzystywana do przewozu osób, lub c) tworzy linie kolejowe o szerokości torów większej niż 1435 mm. Z powyższego przepisu wynika, że dla skorzystania z ustanowionego w nim zwolnienia konieczne jest aby grunty, budynki i budowle wchodziły w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów o transporcie kolejowym i aby została spełniona jedna z przesłanek wymienionych w pkt 1 ust. 1 tego artykułu. W ocenie SKO, w sprawie nie zaistniała żadna z wymienionych w tym przepisie przesłanek. Po pierwsze, przesłankę zwolnienia, jaką jest udostępnianie infrastruktury kolejowej przewoźnikowi kolejowemu, należy interpretować literalnie, w oparciu o gramatyczne brzmienie przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l., tj. jako faktyczny sposób wykorzystania infrastruktury kolejowej. Z analizy konstrukcji przepisu art. 7 ust. 1 u.p.o.l. w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie wynika, że w procesie wykładni pojęcia "jest udostępniana", odmiennie niż to miało miejsce do 31 grudnia 2016 r., nie jest wymagane sięgnięcie do przepisów ustawy o transporcie kolejowym. Innymi słowy, chodzi o faktyczny sposób wykorzystania infrastruktury kolejowej. Jeżeli infrastruktura kolejowa nie jest wykorzystywana przez przewoźnika kolejowego na podstawie stosownych umów, porozumień, to należy przyjąć, że dana infrastruktura nie jest udostępniana (por. wyrok WSA w Gliwicach z 24 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/GI 1675/20). W odniesieniu do drugiej przesłanki zwolnienia SKO wskazało, że na terenie gminy B. ostatni raz przejechał pociąg osobowy 10 czerwca 2001 r. Z tego wynika, że w 2020 r. spółka nie realizowała przewozów osobowych. W ocenie SKO, nie zaistniała także trzecia przesłanka uprawniająca do zastosowania zwolnienia z art. 7 u.p.o.l., gdyż budowle będące w posiadaniu skarżącej nie tworzą linii kolejowych o szerokości większej niż 1435 mm. Kolejną kwestią sporną w sprawie, jak wskazał organ odwoławczy, pozostawała kwalifikacja spornych gruntów, do gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. I tak, zdaniem SKO, to że w 2020 r. nieruchomości skarżącej nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie transportu kolejowego, nie oznacza, że nie mogły być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Fakt nieużytkowania linii kolejowej, nie zmienia bowiem ich zasadniczego przeznaczenia, czyli prowadzenia działalności gospodarczej w ramach przedsiębiorstwa, tym bardziej, że przedmiot działalności spółki nie ogranicza się wyłącznie do transportu kolejowego, jest bardzo rozległy i obejmuje, m.in., wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi czy kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Zatem niemożność np. wykonywania usług w zakresie transportu kolejowego nie oznacza jednocześnie niemożności gospodarczego wykorzystania spornego terenu w inny wybrany przez przedsiębiorcę sposób, zwłaszcza, że skarżąca ma możliwości i instrumenty prawne, by wykorzystywać grunty pozostające w jej posiadaniu, zgodnie z profilem prowadzonej działalności gospodarczej. Nie ma zatem podstaw do uznania, że sporne grunty nie mogły być wykorzystywane do działalności gospodarczej z obiektywnych przyczyn. Dodatkowo, sporne grunty uznać należy za element składowy przedsiębiorstwa, albowiem zostały ujęte w ewidencji środków trwałych. Z uwagi na powyższe - w ocenie SKO - Wójt zasadnie opodatkował tereny kolejowe najwyższą stawką.