Kiedy burmistrz ma prawo wygasić wydaną przez siebie decyzję administracyjną?

Ustawodawca ograniczył możliwość wyeliminowania jej z obrotu prawnego tylko do ściśle ograniczonych przypadków. Przepisów tych nie wolno interpretować rozszerzająco

Instytucja wygaszenia decyzji administracyjnej jest uregulowana w art. 162 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.). Jest ona uważana za jedną z form nadzwyczajnego trybu eliminowania decyzji administracyjnych z obrotu prawnego – obok wznowienia postępowania (art. 145–152 k.p.a.), stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156–159 k.p.a.), uchylenia decyzji (art. 161 k.p.a.) – (por.: P. Kamiński, „Tryby nadzwyczajne w postępowaniu egzekucyjnym w administracji”, Palestra, nr 7–8/2018). W literaturze podkreśla się, że przepis ten określa „zakres kompetencji organu administracji publicznej związanych z oceną wykonania decyzji administracyjnych przez strony (B. Adamiak, J. Borkowski, „Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz”, Legalis). Z jednej strony wskazany przepis ma charakter materialny, a z drugiej – proceduralny, którego zastosowanie wymaga istnienia przepisu szczególnego.

Nie zawsze można wygasić…

W myśl wspomnianego art. 162 par. 1 k.p.a. „organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja:

1) stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo, gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony;