Opodatkowanie zryczałtowanych kosztów postępowania upadłościowego związanych ze zgłoszeniem wierzytelności po terminie podatkiem VAT - Interpretacja indywidualna z dnia 13 maja 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.86.2025.2.MSO

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 7 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, w kwestii braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwoty pobranej przez syndyka, stanowiącej zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego pobierane z tytułu zgłoszenia wierzytelności po terminie. Uzupełnił Pan wniosek - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 17 marca 2025 r. (data wpływu 17 marca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych - PKD 69.10.Z Działalność prawnicza. Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zajmuje się m.in. sprawami dotyczącymi postępowań upadłościowych.

Wnioskodawca jest członkiem (…), nr licencji (…). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od (…) roku.

Od momentu wszczęcia postępowania upadłościowego wierzyciele są zobligowani do zgłoszenia swoich wierzytelności w terminie oznaczonym w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości. Zdarzają się jednak sytuacje, w których wierzyciel zgłosi wierzytelność po terminie wynikającym z postanowienia o ogłoszeniu upadłości. W takiej sytuacji syndyk zobowiązuje wierzyciela do wpłaty zryczałtowanych kosztów, o których mowa w 235 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe, na rachunek bankowy wskazany przez syndyka w wyznaczonym terminie.

Zryczałtowany koszt postępowania upadłościowego wynikły ze zgłoszenia po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania wierzytelności stanowi opłatę uregulowaną, co do wysokości jako równowartość 15% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Norma ta wynika wprost z regulacji zawartej w art. 235 Prawa upadłościowego.

W razie braku wpłaty syndyk nie ma prawa podjąć czynności windykacyjnych ani dochodzić swoich wierzytelności z tytułu braku opłaty.

Sąd upadłościowy jest uprawniony do zweryfikowania, czy nowy wierzyciel zapłacił wskazaną opłatę na rachunek bankowy wskazany przez syndyka. Wierzyciel może wnieść opłatę lub jej nie wnieść. W razie braku wniesienia opłaty syndyk nie podejmuje czynności związanych z oceną formalną i merytoryczną zgłoszenia wierzytelności. Zastosowanie ma wówczas art. 130 Kodeksu postępowania cywilnego. Syndyk wzywa wierzyciela do uzupełnienia braku formalnego pod rygorem zwrotu wniosku, co wynika z art. 235 ust. 2 w powiązaniu z art. 241 Prawa upadłościowego. W razie wniesienia ryczałtu przez wierzyciela, Syndyk bada zgłoszenie pod względem formalnym zgodnie z art. 240 Prawa upadłościowego, a w razie konieczności wnosi o uzupełnienie braków, analizuje zgłoszenie pod kątem merytorycznym i uznaje, częściowo uznaje lub zwraca zgłoszenie. W przypadku częściowego uznania lub zwrotu zgłoszenia syndyk uzasadnia powód częściowego uznania lub zwrotu zgłoszenia. W razie skargi na zwrot zgłoszenia, syndyk rozpoznaje skargę zgodnie z art. 242a Prawa upadłościowego.

Syndyk uznając lub częściowo uznając zgłoszenie wierzytelności po terminie, przedkłada uzupełniającą listę wierzytelności lub uzupełnia projekt planu podziału - art. 253 Prawa upadłościowego.

Poniesione przez wierzyciela zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego, wynikłe ze zgłoszenia wierzytelności po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania tych wierzytelności, nie wchodzą do masy upadłości, a ich wydatkowanie przez syndyka nie podlega kontroli przez sędziego komisarza w ramach rozpoznania sprawozdania rachunkowego. Oznacza to, że kwota pobrana przez syndyka stanowiąca opłatę z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności nie jest rozliczana przez sąd, ale przez syndyka.

Pismem z 17 marca 2025 r. (data wpływu 17 marca 2025 r.) - będącym odpowiedzią na wezwanie - uzupełnił Pan opis stanu faktycznego o następujące informacje:

1. Proszę opisać jaki jest przepływ środków, które jako syndyk pobiera Pan z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela i które wpływają na wskazane przez Syndyka konto?

Środki wpływają na rachunek własny wnioskodawcy - podany do sądu upadłościowego jako rachunek pozasądowego organu postępowania, tutaj - syndyka. Na ten rachunek wpływają również zaliczki sądowe, zwroty od komorników i inne wpływy w postępowaniach. Jest to rachunek techniczny, podany jako ogólny rachunek syndyka w każdym postanowieniu o ogłoszeniu upadłości. W każdym z postępowań wskazywany jest ten sam rachunek.

Z tego rachunku środki z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności wnioskodawca przekazuje na rachunek masy upadłości, który upadły zakłada odrębnie dla każdego postępowania upadłościowego w upadłości konsumenckiej. Wnioskodawca jako syndyk zajmuje ten rachunek.

Następnie wnioskodawca przekazuje środki na rachunek zgłoszony jako rachunek podstawowy w prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej w oparciu o fakturę VAT.

Odwołując do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2024 roku, w sprawie III CZP 49/23 należy zaznaczyć, że Sąd Najwyższy wykluczył możliwość sprawowania przez sędziego komisarza kontroli nad sposobem wydatkowania środków pochodzących z kwot pobranych na podstawie art. 235 ust. 1 Prawa upadłościowego w oparciu o art. 152 Prawa upadłościowego.

Sąd Najwyższy zaznaczył, że odmówienie sędziemu-komisarzowi uprawnienia do badania sposobu wydatkowania pobranego przez syndyka ryczałtu nie oznacza, że nad działaniami syndyka, których przedmiotem są rzeczone środki, nie może być sprawowana jakakolwiek kontrola na podstawie art. 168 Prawa upadłościowego. Kontrola taka sprowadza się bowiem do zbadania, czy wystąpiły unormowane w art. 235 ust. 1 Prawa upadłościowego podstawy do pobrania ryczałtu, czy syndyk pobrał ryczałt od wierzycieli - zgodnie ze swym obowiązkiem - oraz w określonej ustawą wysokości, wreszcie, czy koszty postępowania upadłościowego, o których mowa w art. 235 ust. 1 Prawa upadłościowego nie są pokrywane (także) ze środków zgromadzonych w masie upadłości.

Stąd w przepływie, o którym w odpowiedzi na pytanie 1 środki wpłacone przez wierzyciela celowo przeprowadza się przez rachunek masy upadłości.

Podsumowując, przepływ środków jest następujący: środki, które zostały wpłacone przez wierzyciela na rachunek własny wnioskodawcy zostają przeprowadzone przez rachunek masy upadłości na rachunek podstawowy dla j.d.g. syndyka.

2. W jaki sposób dokonuje Pan rozliczenia wszystkich kosztów związanych ze spóźnionym zgłoszeniem wierzytelności?

Wnioskodawca nie dokonuje żadnego odrębnego rozliczenia kosztów, gdyż nie jest ono wymagane.

3. Czy rozliczenie to zostaje komuś przedłożone, jeżeli tak, to komu przedkłada Pan to rozliczenie i w jakim celu?

Nie, wnioskodawca nie przedkłada nikomu rozliczeń kosztów w tym względzie.

4. Jakie dokładnie wydatki są pokrywane z opłaty, którą Pan jako syndyk pobiera z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela? Proszę wskazać dokładnie jakie są to wydatki (np. wynagrodzenia pracowników przygotowujących dodatkową listę wierzytelności, koszty materiałów biurowych związanych z obsługą spóźnionego zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela w prowadzonym postępowaniu upadłościowym, inne koszty - jeżeli tak to jakie?).

Są to różne wydatki, ich wysokość oraz rodzaj zależny jest od etapu postępowania upadłościowego i tego, w którym momencie względem biegu postępowaniu upadłościowego doszło do zgłoszenia wierzytelności po terminie. Są to między innymi:

- Koszty wezwania wierzyciela do wniesienia ww. opłaty na zryczałtowane koszty oraz weryfikacji, czy opłata została wniesiona. Wierzyciel najpierw zgłasza wierzytelność po terminie, a dopiero w odpowiedzi na wezwanie syndyka wnosi zryczałtowaną opłatę. Jeżeli ją wniesie syndyk podejmuje dalsze czynności, jeżeli nie, jego zgłoszenie nie wywołuje żadnych skutków prawnych i nie jest traktowane jako zgłoszenie wierzytelności. Pismo wierzyciela podlega wówczas zwrotowi. Syndyk ponosi koszt takiego zwrotu, jako związanego z jego pracą oraz koszty utrzymania dostępu do systemu sądowego Krajowego Rejestru Sądowego.

- Weryfikacja formalna zgłoszenia wierzytelności - czy zgłoszenie zawiera wymagane prawem elementy zgłoszenia, czy dokonał go uprawniony podmiot/osoba.

- Weryfikacja merytoryczna zgłoszenia wierzytelności - czy wierzytelność istnieje, czy została należycie uprawdopodobniona, czy właściwie określono kategorie zgłaszanych wierzytelności, czy wierzytelność została należycie skalkulowana. Na tym etapie niejednokrotnie dochodzi do analiz umów zawartych z Upadłym przed upadłością, m.in. pod kątem klauzul abuzywnych. Czas weryfikacji merytorycznej może wynieść od 10 minut do nawet dziesięciu godzin, średnio jednak oceniam, że jest to około od 20 do 30 minut.

- Koszty ponownego wezwania Upadłego do ustosunkowania się do spisu wierzytelności. Po upływie terminu zgłoszeń wierzytelności wnioskodawca wzywa upadłego do ustosunkowania się do nich, na podstawie czego wnioskodawca następnie podejmuje decyzje w zakresie zgłoszonych wierzytelności. Czynności te w przypadku opóźnienia ze zgłoszeniem powtarza się we własnym zakresie, na koszt własny syndyka.

Najczęściej spóźnione zgłoszenia wierzytelności wpływają przed przygotowaniem i wysłaniem do sądu projektu planu spłaty w postępowaniu upadłościowym, jednak w praktyce zdarzają się i takie, które wpływają w trakcie przygotowania projektu, przed wysłaniem go do sądu, wówczas pojawiają się:

- Koszty wykonania ponownego projektu planu spłaty - gdy wierzyciel zgłosił wierzytelność przed wysłaniem projektu do sądu, a w trakcie jego opracowywania. Praktycznie na moment przygotowania projektu planu spłaty zamrażany jest stan uznanych wierzytelności. Zgłoszenie po terminie na tym etapie, powoduje, że cały projekt trzeba wykonać od nowa. Czas niezbędny do wykonania tych czynności wynosi od dwóch do czterech godzin.

- Ponowne sporządzenie projekt planu podziału wiąże się z tym, że konieczna jest aktualizacja wpływów i wypływów ryczałtu z tytułu zgłoszenia wierzytelności oraz sprawozdania ostatecznego syndyka. Czas tej dodatkowej czynności może zależnie od skomplikowania samego postępowania upadłościowego w mojej ocenie wynieść od jednej do trzech godzin.

W przypadku niektórych wierzycieli wskazanych do dokonywania zgłoszeń korespondencyjnie dochodzą również wydatki pocztowe. Niezależnie od tego, należy też uwzględnić koszty utrzymania biura, ogrzewania, utrzymania sieci informatycznej, pracy pracowników biurowych, oświetlenia i inne.

5. Jak kształtują się koszty związane ze spóźnionym zgłaszaniem wierzytelności i kto je ponosi?

Koszty związane ze spóźnionym zgłaszaniem wierzytelności ponosi syndyk, jednak wnioskodawca nie analizuje ich poziomu, ponieważ nie jest to celowe z perspektywy prowadzonego postępowania. Zgodnie ze wskazaniem określonym w odpowiedzi na pytanie 4 znacznie się one wahają, a zależne są między innymi od samej zawartości zgłoszonej wierzytelności, jak i od etapu postępowania upadłościowego. Wnioskodawca szacuje, że mieszczą się one, co do zasady w granicach przedziału od (…) złotych do (…) złotych, jednak nie sposób tego precyzyjnie policzyć, wobec czego między innymi ustawodawca zdecydował się na ryczałt.

Istota rozliczeń polegających na ryczałcie sprowadza się do tego, że wysokość ich jest stała i niezmienna, a więc z góry ustalona i niezależna od ostatecznej wysokości kosztów poniesionych przez ponoszącego koszty. Nie ma więc znaczenia według ustawodawcy, czy te koszty okazały się wyższe czy też niższe niż pierwotnie przewidywano czy zakładano. W tym świetle świadome przyjęcie przez ustawodawcę ryczałtowego sposobu rozliczenia kosztów wiąże się z pewnymi konsekwencjami. Z jednej strony ryzyko poniesienia kosztów spowodowanych spóźnionym zgłoszeniem w wysokości przekraczającej kwotę ryczałtu obciążą syndyka. Nie może on bowiem w takiej sytuacji sięgać po środki zgromadzone w masie upadłości. Z drugiej natomiast strony w przypadku poniesienia przez syndyka niższych kosztów niż kwota ryczałtu nadwyżka nie podlega zwrotowi wierzycielowi ani przekazaniu do masy upadłości. Oba te rozwiązania - jak trafnie zauważono w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego, którą przywołuję w p. 1 - nie miałyby normatywnej podstawy. Nie jest wbrew pozorom konsekwencja luki prawnej, lecz zamierzony skutek ustawodawcy, wynikający z samej istoty ryczałtu i jego bezzwrotnego charakteru, a także ściśle określonego w art. 235 ust. 1 Prawa upadłościowego celu, na który mają być przeznaczone środki wpłacone przez wierzyciela.

6. Czy kwota pobierana przez Pana jako Syndyka od wierzyciela - stanowiąca zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego, które ponosi wierzyciel gdy zgłosił wierzytelność po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania wierzytelności - może być przeznaczone na inne koszty postępowania upadłościowego niż te wynikłe ze zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela po upływie terminu do ich zgłoszenia?

Nie, wszystkie inne koszty postępowania pokrywane są z masy upadłości.

7. Jeżeli koszty związane z opóźnieniem zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela są mniejsze niż pobrane przez Pana jako syndyka zryczałtowane wynagrodzenie, na co przeznaczana jest różnica tych środków i kto dysponuje tą kwotą?

Może to mieć miejsce w szczególności na gruncie nieskomplikowanych upadłości konsumenckich. Różnica pozostaje u mnie i nią dysponuję. Jeżeli koszty przekraczają wysokość ryczałtu to nikt nie dopłaca do ryczałtu, a wnioskodawca nie ma możliwości żądania jakiejkolwiek dopłaty.

8. Czy podejmuje Pan działania - a jeżeli tak to jakie - w sytuacji gdy koszty związane z opóźnieniem zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela będą większe od ryczałtu, który Pan jako syndyk pobiera na podstawie przepisów art. 235 ustawy Prawo upadłościowe?

Nie podejmuje się żadnych działań, gdy koszty związane z opóźnieniem zgłoszenia wierzytelności są większe od ryczałtu, co zdarza się regularnie.

Nie bez znaczenia pozostaje tu okoliczność, że nowelizacja art. 235 Prawa upadłościowego przerzuciła w całości na syndyka obowiązki związane z kompleksową obsługą zgłaszanych wierzytelności. Ciężar obsługi zarówno administracyjnej, jaki i prawnej wpływających zgłoszeń wierzytelności wymusił przystosowanie kancelarii syndyka do wykonywania czynności spoczywających poprzednio na sądzie. Miało to w zamierzeniu ustawodawcy doprowadzić do uproszczenia procedury dokonywania zgłoszeń wierzytelności, odciążenia sądów upadłościowych, a tym samym skrócenia czasu trwania postępowań. Skutkuje to jednak również przerzuceniem kosztów obsługi tychże zgłoszeń na kancelarię syndyka, nie powodując przy tym ich obniżenia. Syndyk musi bowiem na potrzeby obsługi wpływających zgłoszeń zapewnić odpowiednie zaplecze kadrowe i administracyjne, które poprzednio zapewniał sąd. W efekcie nowelizacja przepisów prawa upadłościowego wykreowała konieczność prowadzenia przez syndyków kancelarii na kształt kancelarii komorniczych, zapewniających pełną obsługę organizacyjną, księgową i fiskalną prowadzonych postępowań, w tym obsługę wpływających zgłoszeń.

O ile koszty obsługi zgłoszeń, które wpłynęły w terminie, jako koszty postępowania uregulowane w art. 230 Prawa upadłościowego powinny znaleźć pokrycie ze środków zgromadzonych w masie, o tyle analogiczne i zwykle nie mniejsze koszty spóźnionych zgłoszeń znajdują pokrycie w środkach pobranych na podstawie art. 235 Prawa upadłościowego.

9. Wskazał Pan, że „Sąd upadłościowy jest uprawniony do zweryfikowania, czy nowy wierzyciel zapłacił wskazaną opłatę na rachunek bankowy wskazany przez syndyka”, proszę podać:

 a) jak taka weryfikacja przebiega, w jakim celu Sąd ją przeprowadza i jakie mogą być skutki takiej weryfikacji Sądu?

 b) czy Sąd dokonuje takiej weryfikacji w każdym przypadku gdy pobierany jest zryczałtowany koszt postępowania upadłościowego wynikły ze zgłoszenia wierzytelności po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania wierzytelności?

 c) Czy jest to inny proces weryfikacji niż dokonywany przez Sędziego-Komisarza w ramach np. rozpoznawania sprawozdania na podstawie art. 168 ustawy Prawo upadłościowe, lub w ramach nadzoru sprawowanego na podstawie art. 152 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe?

Ad. a) Sąd weryfikuje i zatwierdza sprawozdanie rachunkowe syndyka, w którym wykazuje się ten wpływ i wypływ, ponadto sąd może mieć dostęp do akt syndyka i dokonać weryfikacji wpływów, wezwań do uiszczenia ryczałtu oraz terminów zgłoszeń. Jednakże weryfikacja ta nie obejmuje zasadności pobrania środków, jak wskazał w postanowieniu Sąd Najwyższy, a jedynie wysokość i zgodność z przepisem wezwania do dokonania wpłaty przez wierzyciela oraz dalszy tryb procedowania ze zgłoszeniem.

Ad. b) Tak, w ramach procesu zatwierdzenia sprawozdania rachunkowego w każdym przypadku sąd weryfikuje poprawność każdego przepływu, w tym każdego uiszczonego ryczałtu z tytułu spóźnionego zgłoszenia.

Uwaga - sąd nie weryfikuje, czy syndyk wystawił notę czy też fakturę, a sam przepływ - czy jest właściwy i czy mógł wpłynąć na rachunek masy i być przekazany do syndyka, stąd mój wniosek o interpretację.

Ad. c) Jest to inny proces weryfikacji - zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego, o którym wspomniano, ale w ramach badania całości sprawozdania syndyka - części rachunkowej. Sąd nie weryfikuje odrębnie przepływu ryczałtu, a w ramach weryfikacji wszystkich przepływów w postępowaniu.

10. Czy pobrana przez Pana kwota, stanowiąca opłatę z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności, stanowi przychód, o którym mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2025, poz. 163)?

Nie, kwota ta nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, choćby już tylko ze względu na to, że pomiędzy syndykiem, a wierzycielem nie powstaje stosunek służbowy, stosunek pracy, pracy nakładczej albo spółdzielczy stosunek pracy.

11. Czy pobrana przez Pana kwota, stanowiąca opłatę z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności, stanowi przychód, o którym mowa w przepisie art. 13 pkt 2-9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proszę dokładnie wskazać do którego przepisu art. 13 pkt 2-9 ustawy o PDOF jest zaliczone, ze wskazaniem konkretnego punktu przepisu?

Nie, kwota ta nie stanowi przychodu, o którym mowa w przepisach art. 13 pkt 2-9 ww. ustawy. Jest to opłata pobierana przez syndyka na podstawie art. 235 Ustawy Prawo Upadłościowe tytułem zryczałtowanych kosztów, które syndyk ponosi w związku z obsługą spóźnionych zgłoszeń wierzytelności.

Zdaniem Wnioskodawcy opłata ta nie stanowi żadnego ze źródeł przychodów wskazanych w ustawie o PIT, a więc nie powinna być w ogóle wykazywana jako przychód w zeznaniu podatkowym.

12. Kto ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonywane przez Pana - jako syndyka czynności?

Ponosi ją osobiście syndyk, jego czynności zawsze są objęte polisą odpowiedzialności cywilnej.

Pytanie

Czy kwota pobrana przez Syndyka, stanowiąca opłatę z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota pieniężna pobrana przez syndyka, stanowiąca opłatę z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju;

3) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

 1) przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

 2) wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

 3) wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

 4) wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

 5) ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego; 3

 6) oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

 7) zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. 2.

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

 1) użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

 2) nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W przypadku opisanym w przedstawionym stanie faktycznym opłata pobrana przez syndyka jest ustalona w z góry określonej wysokości, która wynika wprost z ustawy.

Wierzyciela i Syndyka nie łączy żadna umowa cywilnoprawna. Syndyk w toku postępowania upadłościowego pełni rolę zbliżoną do który pobiera w imieniu sądu opłatę z tytułu zgłoszenia spóźnionej wierzytelności. Wpłacana przez wierzyciela kwota ma charakter opłaty inicjującej postępowanie upadłościowe w stosunku do konkretnego wierzyciela.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W związku z powyższym zarówno sposób obliczenia ryczałtu, oderwanie go od sumy poniesionych nakładów i kosztów przez syndyka oraz brak możliwości umownego uregulowania go, konieczność podjęcia czynności w razie wniesienia przez wierzyciela ryczałtu, który wynika z przepisu Ustawy Prawo upadłościowe w terminie stanowi bezsprzecznie, iż jest on opłatą. Tym samym pobranie opłaty przez syndyka w związku ze zgłoszeniem spóźnionej wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W kwestii uznania pobranej kwoty za opłatę wypowiedział się również Sąd Najwyższy w Uchwale Izby Cywilnej SN z 22 maja 2024 r., sygn. akt III CZP 49/23, w której wskazano, że „Wykładni art. 235 PrUpad należy dokonywać z uwzględnieniem przedstawionych uprzednio przyczyn i celu nowelizacji tego unormowania oraz aktualnego kontekstu pobierania kosztów w zmienionym systemie sporządzania listy wierzytelności: przez syndyka, a nie sędziego-komisarza. Językowa interpretacja sformułowania: „wierzyciel (...) ponosi zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego wynikłe z tego zgłoszenia” prowadzi do kilku wniosków. Po pierwsze, koszty pobierane ryczałtowo są kosztami postępowania upadłościowego, czyli obejmują wyłącznie pozycje wydatków i kosztów wymienione w art. 230 PrUpad. Po drugie, koszty te mają wynikać konkretnie ze zgłoszenia wierzytelności po wyznaczonym terminie, co oznacza, że ryczałt ma pokrywać tylko te z kosztów postępowania upadłościowego, przedmiotowo wymienionych w art. 230 PrUpad, które zostały spowodowane opóźnionym zgłoszeniem. Koszty postępowania upadłościowego wynikające ze zdarzeń innych niż zgłoszenie wierzytelności po wyznaczonym terminie nie są objęte – i, w sensie normatywnym, pokrywane - ryczałtem, a zarazem koszty opóźnionego zgłoszenia nie mogą być pokrywane z innych środków, w szczególności na ogólnych zasadach finansowania postępowania upadłościowego. Po trzecie, poniesienie tych kosztów jest obowiązkowe, o czym świadczy użycie stanowczej formy: „[wierzyciel] ponosi” zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego. Ze spoczywającym na wierzycielu obowiązkiem poniesienia kosztów skorelowana jest powinność syndyka pobrania tych kosztów w ustawowo wskazanej wysokości. Kwestia ta, zarówno co do zobowiązania wierzyciela do wpłaty zryczałtowanych kosztów (art. 235 ust. 2 PrUpad), wysokości należnej z tego tytułu kwoty, jak i skutków braku jej wpłaty w postaci zwrotu zgłoszenia wierzytelności (art. 241 PrUpad), nie podlega swobodnej ocenie czy uznaniu syndyka. Finansowy ciężar skutków opóźnionego zgłoszenia wierzytelności ma obciążać tego z wierzycieli, który nie zachował wyznaczonego terminu, „nawet jeżeli opóźnienie powstało bez winy wierzyciela” (art. 235 ust. 1 PrUpad, ze wskazanymi in fine wyjątkami od przytoczonej zasady). Po czwarte, zryczałtowane koszty mają być poniesione, a nie jedynie zaliczkowane przez wierzyciela. Taki wniosek wynika i z wykładni art. 235 ust. 1 PrUpad w obecnym brzmieniu, i z porównania go z poprzednią treścią art. 235 PrUpad. Przed nowelizacją w art. 235 ust. 1 PrUpad wyrażona była ogólna zasada, że koszty wynikłe opóźnionego zgłoszenia wierzytelności, „ponosi wierzyciel, który zgłosił wierzytelność po terminie”. Natomiast sposób realizacji zasady pokrywania kosztów przez wierzyciela był unormowany w art. 235 ust. 2 zd. 1 PrUpad, który stanowił, że „sędzia-komisarz może zobowiązać wierzyciela do złożenia zaliczki na koszty związane ze zgłoszeniem wierzytelności po upływie terminu wyznaczonego do zgłoszenia”. Obecnie w art. 235 ust. 1 PrUpad zostały wprost uregulowane obie te kwestie: zarówno zasada ponoszenia kosztów przez spóźnionego wierzyciela, jak i sposób jej realizacji - przez uiszczenie kwoty kosztów obliczonej ryczałtowo, jako bliżej sprecyzowanej części przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Ustawodawca zrezygnował więc z systemu pobierania zaliczek na poczet kosztów, w tym z pobierania zaliczek w wysokości zryczałtowanej, na rzecz pobierania jednej, stałej w swej wysokości kwoty zryczałtowanych kosztów postępowania upadłościowego.

Przyjęty obecnie model przewiduje zatem wpłacenie przez wierzyciela, na wskazany przez syndyka rachunek, jednej, zestandaryzowanej kwoty na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego wynikłych wyłącznie z opóźnionego zgłoszenia wierzytelności. Ujętą w art. 235 ust. 1 PrUpad normę należy natomiast odczytywać w sposób wprost wyrażony w tym przepisie: że wierzyciel ponosi koszty wynikłe z opóźnionego zgłoszenia, przy czym są to koszty zryczałtowane. W tym kontekście normatywnym zarówno względy językowe, jak i systemowe i funkcjonalne przemawiają za tym, by słowo „zryczałtowane [koszty]” było rozumiane zgodnie z powszechnie przyjętym znaczeniem słowa „ryczałt”, oznaczającym kwotę należności ustaloną w sposób sztywny, bez odnoszenia jej do rzeczywistych kosztów danej czynności czy usługi.

Podkreślenia wymaga, że słowo to w swym zwykłym użyciu nie tylko nie jest utożsamiane z zaliczką, lecz jest wręcz przeciwstawiane zapłacie zaliczki, pobieranej właśnie wówczas, gdy ostateczna kwota należności będzie w przyszłości wymagała uzupełnienia, np. z tej przyczyny, że jej wysokość jest zależna od nieznanych jeszcze czynników. (…) Jedynie dla jasności należy podkreślić, że jeśli po stronie syndyka powstałyby dalsze koszty związane z opóźnionym zgłoszeniem wierzytelności, przekraczające kwotę pobranego ryczałtu, to nie byłoby także podstaw do pokrycia wyższych kosztów na zasadach ogólnych, czyli zasadniczo z masy upadłości lub ewentualnie ze środków publicznych. Ryzyko konieczności pokrycia nadwyżki wspomnianych kosztów spada na syndyka - podobnie jak na wierzycielu ciąży ryzyko tego, że wpłaci on na rzecz syndyka kwotę przewyższającą koszty faktycznie wywołane opóźnionym zgłoszeniem wierzytelności.”

Podsumowując, należy stwierdzić, że opłata pobierana przez syndyka w związku ze spóźnionym zgłoszeniem wierzytelności przez wierzyciela nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, że stanowi koszt postępowania upadłościowego. Pobrana opłata ma charakter stały. Wierzyciela i syndyka nie łączy żadna umowa cywilnoprawna. Wierzyciel nie może zdecydować, do którego syndyka chce zgłosić swoją wierzytelność.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

- istnieje związek prawny między dostawcą i odbiorcą bądź między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

- wynagrodzenie otrzymane przez dostawcę/usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za dokonywane dostawy bądź świadczone usługi na rzecz odbiorcy,

- istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

- odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

- istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1 - 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;

2. (uchylony)

3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Natomiast jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zasady powoływania syndyków i nadzorców sądowych określa ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 794). Syndyk jest wyznaczany przez sąd, będący organem władzy, który powierza mu pełnienie określonych funkcji w postępowaniu upadłościowym, określonych zakresem ustawy. Przy wykonywaniu czynności syndyk ograniczony jest przepisami ustawy i najważniejsze czynności musi konsultować z sędzią komisarzem i radą wierzycieli, jednak w podstawowym i zasadniczym zakresie wykonywania swoich obowiązków jest w pełni samodzielny. Sąd powierzając danej osobie wypełnienie określonych ustawowo zadań nie określa w ścisły sposób warunków wykonywania pracy odnoszących się przykładowo do miejsca i czasu jej wykonania.

W myśl art. 161 Prawo upadłościowe syndyk może udzielać pełnomocnictw do dokonywania czynności prawnych. Może też udzielać pełnomocnictw procesowych w postępowaniach sądowych, administracyjnych, sądowoadministracyjnych i przed sądami polubownymi.

Jak stanowi art. 179 Prawo upadłościowe syndyk jest obowiązany podejmować działania z należytą starannością, w sposób umożliwiający optymalne wykorzystanie majątku upadłego w celu zaspokojenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu, w szczególności przez minimalizację kosztów postępowania.

Powyżej powołane przepisy pozwalają syndykowi na udzielanie pełnomocnictw procesowych i do czynności prawnych lub na zlecanie wykonania czynności innym osobom.

Zgodnie z art. 173 Prawo upadłościowe syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji.

Stosownie do art. 175 Prawo upadłościowe syndyk podejmuje niezbędne czynności celem ujawnienia postanowienia o ogłoszeniu upadłości w księdze wieczystej oraz w innych księgach i rejestrach, do których wpisany jest majątek upadłego.

Treść art. 176 ust. 1 ww. Prawo upadłościowe wskazuje, że syndyk niezwłocznie zawiadamia o upadłości tych wierzycieli, których adresy są znane na podstawie ksiąg upadłego, a także komorników prowadzących postępowania egzekucyjne przeciwko upadłemu oraz małżonka upadłego. Do zawiadomienia syndyk załącza pouczenie o treści art. 220 ust. 2, 5 i 6.

Zatem syndyk podejmuje szereg działań w ramach wszczętego postępowania upadłościowego i jest zobowiązany podejmować te działania z należytą starannością, w sposób umożliwiający optymalne wykorzystanie majątku upadłego w celu zaspokojenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu (do czego zobowiązuje syndyka art. 179 Prawa upadłościowego).

Jak stanowi art. 160 ust. 3 Prawo upadłościowe syndyk odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków.

Z tytułu tych czynności sąd ustala (przyznaje syndykowi) z masy upadłości wynagrodzenie, jednocześnie sprawując nadzór nad czynnościami wykonywanymi przez syndyka.

W myśl art. 162 Prawo upadłościowe wynagrodzenie syndyka ustala się jako sumę pięciu części składowych, w granicach od dwukrotności do dwustusześćdziesięciokrotności podstawy wynagrodzenia.

O wynagrodzeniu i zwrocie poniesionych wydatków orzeka sąd na wniosek zainteresowanych (art. 164 i dalsze), a zatem sąd zatwierdza (lub koryguje) przedstawione przez syndyka wynagrodzenie spełniając w tym przypadku funkcję nadzorczą, biorąc pod uwagę zakres oraz efekty dokonanych przez niego czynności.

Zgodnie z art. 160 Prawo upadłościowe:

1. W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego.

2. Syndyk nie odpowiada za zobowiązania zaciągnięte w sprawach dotyczących masy upadłości.

3. Syndyk odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków.

Sąd jako organ władzy powołuje syndyka i określa jego wynagrodzenie, nie pokrywa jednak kosztów wynagrodzenia i nie ponosi odpowiedzialności za działania i za ewentualne szkody wynikające z nienależytego wykonywania obowiązków przez Syndyka.

Na gruncie podatku od towarów i usług czynności podejmowane przez syndyka w związku z prowadzonym postępowaniem upadłościowym podlegają opodatkowaniu jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT w ramach samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, z tytułu której syndyk posiada status podatnika podatku od towarów i usług.

Jak wynika z regulacji art. 244 Prawa upadłościowego po upływie terminu do zgłoszenia wierzytelności i sprawdzeniu zgłoszonych wierzytelności syndyk niezwłocznie sporządza listę wierzytelności, nie później niż w terminie dwóch miesięcy od upływu okresu przewidzianego do zgłaszania wierzytelności.

Syndyk zmierzając do zrealizowania podstawowego celu postępowania upadłościowego, jakim jest zaspokojenie wierzycieli, m.in. sporządza listę wierzytelności, następnie sporządza i składa sędziemu-komisarzowi plan podziału funduszów masy upadłości (w myśl art. 347 ust. 1 ww. Prawa).

Zgodnie z art. 236 ustawy Prawo upadłościowe:

 1) Wierzyciel osobisty upadłego, który chce uczestniczyć w postępowaniu upadłościowym, jeżeli niezbędne jest ustalenie jego wierzytelności, powinien w terminie oznaczonym w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości zgłosić syndykowi swoją wierzytelność za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe.

 2) Uprawnienie do zgłoszenia wierzytelności przysługuje wierzycielowi ponadto, gdy jego wierzytelność była zabezpieczona hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym, hipoteką morską lub przez inny wpis w księdze wieczystej lub w rejestrze okrętowym. Jeżeli wierzyciel nie zgłosi tych wierzytelności, będą one umieszczone na liście wierzytelności z urzędu.

 3) Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do wierzytelności zabezpieczonych hipoteką, zastawem lub zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym, hipoteką morską na rzeczach wchodzących w skład masy upadłości, jeżeli upadły nie jest dłużnikiem osobistym, a wierzyciel chce w postępowaniu upadłościowym dochodzić swoich roszczeń z przedmiotu zabezpieczenia.

 4) Postanowienia niniejszego artykułu dotyczące wierzytelności stosuje się do innych należności podlegających zaspokojeniu z masy upadłości.

W myśl art. 235 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe:

 1) Wierzyciel, który zgłosił wierzytelność po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania wierzytelności, ponosi zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego wynikłe z tego zgłoszenia, nawet jeżeli opóźnienie powstało bez jego winy, w wysokości stanowiącej równowartość 15% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, chyba że zgłoszenie wierzytelności po upływie terminu jest wynikiem dokonania przez syndyka korekty deklaracji lub innego tego typu dokumentu obejmującego rozliczenie.

 2) Syndyk zobowiązuje wierzyciela do wpłaty zryczałtowanych kosztów, o których mowa w ust. 1, na rachunek bankowy wskazany przez syndyka w wyznaczonym terminie.

Z dniem ogłoszenia upadłości majątek upadłego staje się masą upadłości, która służy zaspokojeniu wierzycieli upadłego (art. 61 Prawa upadłościowego). Zgłoszenia wierzytelności dokonuje każdy wierzyciel, który chce uczestniczyć w postępowaniu upadłościowym, tj. uczestniczyć w podziale funduszy masy upadłości. Zgłoszenie przez wierzyciela przysługującej mu wierzytelności jest warunkiem udziału w postępowaniu upadłościowym.

Jak wynika z powyższych przepisów, wierzyciele zgłaszają przysługujące im względem upadłego wierzytelności bezpośrednio do syndyka w wyznaczonym terminie. Zgłoszenie w terminie wierzytelności nie wymaga uiszczenia wpisu sądowego, a wierzyciel nie ponosi żadnych opłat sądowych z tego tytułu. W sytuacji natomiast, gdy wierzyciel zgłasza swoje wierzytelności po tym terminie, to ponosi on koszty wywołane tym spóźnieniem.

„Zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego odpowiadają wysokości stanowiącej równowartość 15% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w III kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Ratio legis tego przepisu wynika z konieczności upraszczania procedury ponoszenia kosztów spóźnionego zgłoszenia wierzytelności, przez określenie zryczałtowanej kwoty, którą wierzyciel każdorazowo powinien złożyć w przypadku spóźnienia. Ma też działać dyscyplinująco na wierzycieli i ograniczać do minimum opóźnienia w toczących się postępowaniach, związane ze składaniem zgłoszeń po wyznaczonym terminie. Przepis wskazuje, że koszt spóźnionego zgłoszenia wierzytelności ponosi wierzyciel, co wyeliminuje konieczność rozliczenia kosztów takiego zgłoszenia w trakcie postępowania upadłościowego. Należy pamiętać, że spóźnione zgłoszenie wierzytelności to nie tylko konieczność sporządzenia uzupełniającej listy wierzytelności, ale przede wszystkim wydłużenie czasu trwania postępowania, dodatkowe obciążenie pracą dla syndyka i organów sądowych, a co za tym idzie – zwiększenie ogólnych kosztów postępowania. Precyzyjne rozliczenie wszystkich kosztów związanych ze spóźnionym zgłoszeniem wierzytelności jest więc praktycznie niewykonalne, stąd przyjęcie rozwiązania opartego na ryczałcie należy uznać za uzasadnione interesem ogółu wierzycieli.” (P. Zimmerman, Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024).

Z podanego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się Pan m.in. sprawami dotyczącymi postępowań upadłościowych. Jest Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w sytuacji zgłoszenia wierzytelności po terminie wynikającym z postanowienia o ogłoszeniu upadłości, jako syndyk zobowiązuje Pan wierzyciela do wpłaty zryczałtowanych kosztów, o których mowa w art. 235 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe, na wskazany przez Pana rachunek bankowy w wyznaczonym terminie.

Zryczałtowany koszt postępowania upadłościowego stanowi równowartość 15% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Sąd upadłościowy jest uprawniony do zweryfikowania, czy nowy wierzyciel zapłacił koszty pobierane z tytułu zgłoszenia wierzytelności po terminie na rachunek bankowy wskazany przez syndyka (Pana). W razie braku wniesienia ww. kosztów na podstawie art. 130 Kodeksu postępowania cywilnego, jako syndyk wzywa Pan wierzyciela do uzupełnienia braku formalnego pod rygorem zwrotu wniosku.

Jak wynika z Pana wyjaśnień, środki wpływają na Pana własny rachunek - podany do sądu upadłościowego jako rachunek pozasądowego organu postępowania. Z tego rachunku środki z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności przekazuje Pan na rachunek masy upadłości, który upadły zakłada odrębnie dla każdego postępowania upadłościowego w upadłości konsumenckiej, potem jako syndyk zajmuje Pan ten rachunek. Następnie przekazuje Pan środki na rachunek zgłoszony jako rachunek podstawowy w prowadzonej przez Pana jednoosobowej działalności gospodarczej w oparciu o fakturę VAT. Nie dokonuje Pan żadnego odrębnego rozliczenia kosztów, gdyż nie jest ono wymagane. Nie przedkłada Pan nikomu rozliczeń tych kosztów.

Jeżeli koszty związane z opóźnieniem zgłoszenia wierzytelności przez wierzyciela są mniejsze niż pobrane przez Pana jako syndyka zryczałtowane wynagrodzenie, różnica pozostaje u Pana i Pan nią dysponuje. Jeżeli koszty przekraczają wysokość ryczałtu, nie ma Pan możliwości żądania jakiejkolwiek dopłaty.

Sąd weryfikuje i zatwierdza sprawozdanie rachunkowe Pana jako syndyka, jednakże weryfikacja ta nie obejmuje zasadności pobrania środków.

Odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonywane przez Pana - jako syndyka - czynności ponosi Pan osobiście. Czynności te objęte są polisą odpowiedzialności cywilnej.

Pana wątpliwości dotycząustalenia, czy pobrana przez Pana, jako syndyka, kwota, stanowiąca koszty pobierane z tytułu zgłoszenia wierzytelności po terminie, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie przedstawionego przez Pana opisu sprawy oraz obowiązujących przepisów należy stwierdzić, że wykonywane przez Pana jako syndyka czynności stanowią świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 tej ustawy. Opisane we wniosku czynności nie są objęte art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgłoszenie bowiem wierzytelności po upływie wyznaczonego terminu powoduje powstanie po Pana stronie jako syndyka, zobowiązania do podjęcia określonych działań w zależności od tego, na jakim etapie postępowania upadłościowego dana wierzytelność została zgłoszona. Na te działania sam Pan wskazał w opisie sprawy, odnosząc się do rodzajów wydatków, jakie są pokrywane ze zryczałtowanych kosztów postępowania upadłościowego.

Zgłoszenie wierzytelności po terminie wymaga weryfikacji formalnej zgłoszonej wierzytelności, tj. ustalenia, czy zgłoszenie to zawiera wymagane art. 240 Prawa upadłościowego elementy, czy dokonał tego zgłoszenia uprawniony podmiot/osoba. Konieczna jest również weryfikacja merytoryczna zgłoszonej wierzytelności, tj. czy wierzytelność ta istnieje, czy została należycie uprawdopodobniona, czy właściwie określono kategorie zgłaszanych wierzytelności, czy wierzytelność została należycie skalkulowana (na tym etapie niejednokrotnie syndyk analizuje umowy zawarte z upadłym przed upadłością, m.in. pod kątem wystąpienia klauzul abuzywnych). Ponadto, jak wyjaśnił Pan we wniosku, w przypadku, gdy spóźnione zgłoszenia wierzytelności wpływają w trakcie przygotowania projektu planu spłaty, przed wysłaniem go do sądu, jako syndyk musi Pan wykonać projekt ten od nowa. Z kolei ponowne sporządzenie projektu planu podziału wiąże się z koniecznością aktualizacji wpływów i wypływów ryczałtu z tytułu zgłoszenia wierzytelności oraz sprawozdania ostatecznego syndyka (Pana).

W związku ze zgłoszeniem wierzytelności po terminie jako syndyk jest więc Pan zobowiązany do podjęcia dodatkowych czynności odnoszących się w szczególności do uzupełnienia listy wierzytelności czy ustalenia istnienia zgłoszonej wierzytelności. Zatem jako syndyk podejmuje Pan te same czynności, jakie Pan podejmował wobec wierzytelności, które zostały zgłoszone w wyznaczonym terminie i z tytułu których pobiera wynagrodzenie ustalane przez sąd w oparciu o art. 162 Prawa upadłościowego. Ustalenie istnienia zgłoszonej przez wierzyciela wierzytelności, jak i postępowanie dowodowe z tym związane, stanowią konieczne działanie syndyka, niezależnie od tego, czy dana wierzytelność została zgłoszona w terminie, czy też po jego upływie. Jak wynika bowiem z przepisów Prawa upadłościowego (zgodnie z art. 243 ust. 1 tej ustawy) syndyk sprawdza, czy zgłoszona wierzytelność znajduje potwierdzenie w księgach rachunkowych lub innych dokumentach upadłego albo we wpisach w księdze wieczystej lub rejestrach, oraz wzywa upadłego do złożenia w zakreślonym terminie oświadczenia, czy wierzytelność istnieje.

W przypadku opóźnienia w zgłoszeniu wierzytelności przepisy Prawa upadłościowego przewidują inną procedurę odnoszącą się do ponoszenia powstałych w ten sposób dodatkowych kosztów. Ustawodawca określa w sposób zryczałtowany wysokość tych kosztów w treści art. 235 Prawa upadłościowego, co wiąże się przede wszystkim z uproszczeniem (usprawnieniem) procedury ponoszenia tych kosztów. Zamiarem ustawodawcy było bowiem udoskonalenie dotychczas obowiązującego modelu. Powyższe ma też działać dyscyplinująco na wierzycieli i ograniczać do minimum opóźnienia w toczących się postępowaniach związane ze składaniem zgłoszeń po wyznaczonym terminie. Koszt spóźnionego zgłoszenia wierzytelności ponosi wierzyciel, co ma eliminować konieczność rozliczenia kosztów takiego zgłoszenia w trakcie postępowania upadłościowego.

Należy też pamiętać, że spóźnione zgłoszenie wierzytelności to nie tylko konieczność sporządzenia uzupełniającej listy wierzytelności, ale wydłużenie czasu trwania postępowania, dodatkowe obciążenie pracą dla syndyka i organów sądowych, a co za tym idzie zwiększenie ogólnych kosztów postępowania. Precyzyjne rozliczenie wszystkich kosztów związanych ze spóźnionym zgłoszeniem wierzytelności jest więc praktycznie niewykonalne, stąd przyjęcie rozwiązania opartego na ryczałcie.

Przyjęcie na gruncie Prawa upadłościowego odrębnego modelu ponoszenia/rozliczania kosztów powstających wskutek spóźnionego zgłoszenia wierzytelności, a także dokonana od marca 2020 r. zmiana modelu finansowania tych kosztów (czyli w miejsce poprzedniego modelu pobierania kosztów „rzeczywistych” przez sąd wprowadzenie rozwiązania opartego na pobieraniu przez syndyka kosztów zryczałtowanych), nie wpływają na określenie, czy otrzymywane przez syndyka zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Mamy bowiem do czynienia w tej sytuacji z zapłatą należną syndykowi za podejmowane dodatkowe działania wynikające ze zgłoszenia wierzytelności po terminie, które zostały szczegółowo opisane wcześniej.

Nie sposób zatem przyjąć, że koszty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Stanowią one bowiem wynagrodzenie dla syndyka za wykonanie szeregu czynności związanych z obsługą spóźnionych zgłoszeń wierzytelności. Koszty te nie są pokrywane z masy upadłości (jak w przypadku wierzytelności zgłoszonych w terminie), ale pobierane od „spóźnionego” wierzyciela.

Zatem kwoty otrzymane przez syndyka (Pana) z tytułu spóźnionego zgłoszenia wierzytelności, stanowią zapłatę za usługi świadczone przez syndyka i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, mimo tego, że mają one postać ryczałtu (czyli ich wysokość jest stała i niezmienna). Jak wynika bowiem z orzecznictwa TSUE - istnienie bezpośredniego związku między wynagrodzeniem a działalnością wydaje się ustalone w przypadku wynagrodzenia w postaci określonej z góry kwoty ryczałtowej, a fakt określenia tego wynagrodzenia w sposób ryczałtowy, sam w sobie nie ma wpływu na bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym świadczeniem wzajemnym (vide pkt 38 wyroku w sprawie C‑288/22 i powołane tam orzecznictwo). Zwłaszcza, że jak wynika z opisu stanu faktycznego sprawy, nie sposób precyzyjnie policzyć kosztów związanych ze spóźnionym zgłaszaniem wierzytelności, wobec czego między innymi ustawodawca zdecydował się na ryczałt. Ponadto z przedstawionego opisu sprawy wynika wyraźny, bezpośredni związek pomiędzy otrzymaną przez syndyka kwotą zryczałtowaną a wykonywanymi przez tego syndykami czynnościami w ramach obsługi spóźnionych zgłoszeń wierzytelności. Trzeba też podkreślić, że gdy wierzyciel nie uiści zryczałtowanych kosztów postępowania upadłościowego, to syndyk nie podejmie czynności związanych z weryfikacją wierzytelności zgłoszonych po terminie.

W świetle powyższego nie można zgodzić się z Pana stanowiskiem, że zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego, o których mowa w art. 235 Prawa upadłościowego nie są objęte podatkiem VAT ze względu na to, że pobierane są w z góry określonej wysokości, która wynika wprost z Prawa upadłościowego.

Nie można także zgodzić się z Pana argumentacją, że koszty pobierane na podstawie art. 235 Prawa upadłościowego nie podlegają opodatkowaniu VAT, gdyż wierzyciela i syndyka nie łączy żadna umowa cywilnoprawna oraz że wierzyciel nie może zdecydować, do którego syndyka chce zgłosić swoją wierzytelność. Jak wskazane zostało już wcześniej, trzeba wziąć pod uwagę specyfikę czynności wykonywanych przez syndyka w ramach prowadzonego postępowania upadłościowego. Syndyk bowiem wykonuje zadania wynikające ściśle z przepisów Prawa upadłościowego, które zostały mu zlecone przez sąd. To sąd wyznacza syndyka, biorąc pod uwagę liczbę spraw, w których osoba posiadająca licencję doradcy restrukturyzacyjnego pełni funkcję nadzorcy sądowego lub zarządcy w postępowaniach restrukturyzacyjnych lub syndyka w innych postępowaniach upadłościowych, a także jej doświadczenie i dodatkowe kwalifikacje (zgodnie z treścią art. 157 1 ust. 1 Prawa upadłościowego). Tym samym wierzyciel zgłaszający po terminie wierzytelność nie może decydować, do którego syndyka tę wierzytelność chce zgłosić. Nie można też przyjąć, że zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego wynikłe ze zgłoszenia wierzytelności po terminie, które określa Pan mianem „opłaty”, nie podlegają opodatkowaniu VAT z uwagi na to, że stanowią one koszt postępowania upadłościowego. Do kosztów postępowania upadłościowego zalicza się bowiem także inne wydatki niż te związane ze zgłoszeniem wierzytelności po terminie, tj. wydatki bezpośrednio związane z ustaleniem, zabezpieczeniem, zarządem i likwidacją masy upadłości oraz ustaleniem wierzytelności, w szczególności wynagrodzenie syndyka oraz jego zastępcy (w myśl art. 230 ust. 1 Prawa upadłościowego). Natomiast wynagrodzenie przysługujące syndykowi wykonującemu powierzone czynności w postępowaniu upadłościowym na podstawie postanowienia sądu upadłościowego wypełnia dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu VAT.

Odnosząc się do powołanej przez Pana uchwały Sądu Najwyższego z 22 maja 2024 r., III CZP 49/23, trzeba zauważyć, że uchwała ta dotycząca regulacji Prawa upadłościowego, nie może mieć znaczenia dla analizowanej sprawy. Nie odnosi się ona bowiem do kwestii związanych z opodatkowaniem podatkiem VAT dokonywanych przez syndyka czynności. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że na gruncie podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje nazewnictwo danej płatności, tj. czy płatność ta jest nazywana opłatą, odszkodowaniem czy kosztami. Istotne znaczenie ma bowiem charakter dokonywanych płatności, który decyduje o opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem kwota pobrana przez Pana jako syndyka, stanowiąca koszty pobierane z tytułu zgłoszenia wierzytelności po terminie, polega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu podanym przez Pana w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisu stanu, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…).  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.), dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.