Określenie kwalifikacji przychodów subskrypcyjnych jako przychodów niepochodzących z praw autorskich na podstawie ustawy o CIT - Interpretacja indywidualna z dnia 6 czerwca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.104.2025.3.IN

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 26 lutego 2026 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie przyjęcia, że przychody, które będzie osiągała Spółka nie stanowią przychodów z praw autorskich w tym z tytuły zbycia tych praw, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o CIT.

Uzupełnił go Pan - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 7 kwietnia 2025 r. (data wpływu 7 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca wraz z innymi osobami fizycznymi zamierza w roku 2025 założyć spółkę kapitałową (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) (dalej: „Spółka”) z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w celu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka będzie miała nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Spółka będzie polskim rezydentem podatkowym i podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce od całości osiąganych dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskania. Spółka zostanie zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Przedsiębiorców. W roku 2025 r. Spółka zamierza wybrać opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek. Jednocześnie zaznaczam, że jestem świadomy konieczności spełnienia wszystkich warunków niniejszej formy opodatkowania - tym samym kwestie inne aniżeli te zadane w pytaniu - nie będą przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Przeważającym przedmiotem działalności Spółki będzie działalność związana z wydawaniem programów użytkowych (PKWiU 58.29.2). Przedmiotem działalności Spółki będzie tworzenie oprogramowania komputerowego w formie aplikacji (dalej: „Aplikacji”) oraz jego udostępnianie na platformie sprzedażowej A. (dalej: „Platforma”). Tworzone aplikacji będą wykonywać różnorodne funkcje. Jako pierwsze aplikacje Spółka zamierza wprowadzić na Platformę aplikację rozrywkową w formie gry „B”, następnie Spółka zamierza także wprowadzić aplikację w zakresie Zdrowie/Fitness oraz różnorodne aplikację których celem jest wspieranie wydajności pracy. Aplikacje będą dostępne dla użytkowników końcowych na Platformie nieodpłatnie, jednak z możliwością dokupienia dodatkowych funkcji w formie subskrypcji. Subskrypcja będzie płatna w modelu wybranym przez Użytkownika, czyli tygodniowa opłata/miesięczna opłata/kwartalna opłata/roczna opłata. Oprócz tworzenia aplikacji Spółka zamierza je stale rozwijać i modyfikować, dodając nowe funkcje, poprawiając wydajność oraz wdrażając innowacyjne rozwiązania mające na celu przyciągnięcie nowych użytkowników. Pomiędzy Spółka a Platformą zostanie zawarta Umowa Licencyjna Programu (dalej: „Umowa”). Zgodnie z Załącznikiem uzupełniającym 2 do Umowy, Spółka wyznacza C. i Podmioty Zależne C. (łącznie „C.”) jako (i) przedstawiciela odpowiedzialnego za wprowadzanie na rynek Licencjonowanych Aplikacji oraz ich dostawę Użytkownikom Końcowym. Na podstawie Umowy Spółka zleca C. i daje C. stosowne upoważnienie na wszystkie czynności, niezbędne do poprawnego wprowadzenia Aplikacji na rynek oraz udostępnianie Aplikacji użytkownikom końcowym. Opłaty z tytułu subskrypcji w Aplikacjach tworzonych przez Spółkę najpierw trafiają do właściciela Platformy, czyli C. Po potrąceniu należnej prowizji zgodnie z Umową, C. okresowo wypłaca Spółce środki wynikające z zakupionych subskrypcji. Zgodnie z Załącznikiem uzupełniającym 2, C. może pobrać określone w Umowie prowizje w zamian za swoje usługi przedstawiciela lub pośrednika. Należy podkreślić, że C. nie wypłaca Spółce żadnych środków pieniężnych w zamian za udzielenie licencji na tworzone przez Spółkę Aplikacje. Wynika to z postanowień Umowy, zgodnie z którymi C. przekazuje Spółce wyłącznie kwoty pochodzące od Użytkowników Końcowych, po potrąceniu należnych prowizji. Potwierdza to również fakt, że w przypadku braku zakupów dokonanych przez Użytkowników Końcowych C. nie przekaże Spółce żadnych środków, co dowodzi nieodpłatności udzielonej przez Spółkę licencji. Faktycznie Spółka będzie uzyskiwała środki za sprzedaż dodatkowych funkcji w tworzonych przez Spółkę Aplikacjach.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Spółka udziela nieodpłatnej licencji C. w celu poprawnej dystrybucji aplikacji na rynku oraz udostępniania aplikacji użytkownikom końcowym. W wyniku tej licencji C. nabywa majątkowe prawa autorskie, w związku z tym majątkowe prawa autorskie będą przenoszone.

W przypadku przychodów uzyskiwanych z tytułu subskrypcji na używanie oprogramowania (Aplikacji) nie będą przenoszone majątkowe prawa autorskie.

Użytkownik końcowy Aplikacji nie będzie uprawniony do powielania, kopiowania, modyfikacji czy udzielania sublicencji.

Pytania

1)Czy Spółka sprzedając stworzone przez Spółkę Aplikacje poprzez Platformę na podstawie nieodpłatnej licencji, powinna otrzymany przychód potraktować, jako przychód z praw autorskich, w tym z tytułu zbycia tych praw i powinna wobec niego zastosować limit, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy o CIT?

2)Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przychody, które będzie osiągała Spółka z tytułu sprzedaży subskrypcji na używanie oprogramowania (Aplikacji) użytkownikom końcowym, nie stanowią przychodów z praw autorskich, w tym z tytułu zbycia tych praw, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e Ustawy CIT?

Pana stanowisko w sprawie

Ad 1

Moim zdaniem, sprzedaż stworzonych przez Spółkę Aplikacje poprzez Platformę na podstawie nieodpłatnej licencji nie generuje przychodu z praw autorskich, w tym z tytułu zbycia tych praw, i tym samym nie powinien zastosować wobec niego limitu, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

W myśl art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o CIT opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli spełnia łącznie określone warunki, m.in. mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodzi z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2509), dalej powoływanej jako „upapp” przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 74 ust. 1 upapp, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Za przychód na gruncie podatku dochodowego uważa się trwałe przysporzenie majątkowe faktycznie otrzymane lub przychody należne jeszcze nie otrzymane, a są to w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych rzeczy i praw majątkowych. W zamian za udzielenie licencji Spółka nie będzie otrzymywała należności licencyjnych, bowiem świadczenie to będzie miało charakter nieodpłatny i tym samym nie można mówić o przychodzie z tytułu praw autorskich, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o CIT. Jak już było wskazane, przychody Spółki będą pochodzić od Użytkowników Końcowych za pośrednictwem C. wyłącznie za sprzedaż dodatkowych funkcji w formie subskrypcji w Aplikacjach stworzonych przez Spółkę Użytkownikom Końcowym.

Przedstawione stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w doktrynie, która bezpośrednio wskazuje na obowiązujące orzecznictwo, tj. „Podatnik musi realizować obrót mniejszy niż z 50% z tych usług. Jeśli udostępnia je bezpłatnie, to nie tworzy obrotu i nie stanowi ograniczenia dla rozliczania ryczałtu od dochodów spółek (wyrok WSA w Szczecinie z 21 grudnia 2022 r., I SA/Sz 623/22, LEX nr 3458159).” (Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata. CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XIV).

Ad 2

W mojej ocenie, przychody, które będzie osiągała Spółka z tytułu sprzedaży subskrypcji na używanie oprogramowania użytkownikom końcowym, nie stanowią przychodów z praw autorskich, w tym z tytułu zbycia tych praw, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT, opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w tym przepisie, m.in. gdy mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodzi z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw.

W celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2509; dalej: „upapp”) w myśl którego, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W myśl art. 74 ust. 1 upapp, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ww. ustawy ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 upapp, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego. Jednocześnie możliwe jest przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w stosunku do programu komputerowego.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 upapp, umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Jak wskazuje natomiast art. 53 ww. ustawy, umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. Oznacza to, że niezachowanie formy pisemnej powoduje bezwzględną nieważność takiej umowy, wobec czego nie wystąpi skutek w postaci zamierzonego przeniesienia praw. W tym miejscu wskazać należy, że Subskrypcja to abonamentowa (czasowa) forma licencjonowania. Umożliwia ona użytkownikowi dostęp do określonego pakietu licencji przez określony czas, oczywiście z możliwością stałego ich odnawiania. Istotą licencji prawa autorskiego jest udzielenie prawa do korzystania z utworu (a właściwie praw do utworu, a nie utworu jako „egzemplarza”) oraz określenie pól eksploatacji tego utworu.

Jak stanowi natomiast art. 75 ust. 2 i 3 upapp, nie wymaga zezwolenia uprawnionego:

1) sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2) obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a) czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b) informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c) czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

3. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 3, nie mogą być:

1) wykorzystane do innych celów niż osiągnięcie współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego;

2) przekazane innym osobom, chyba że jest to niezbędne do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego;

3) wykorzystane do rozwijania, wytwarzania lub wprowadzania do obrotu programu komputerowego o istotnie podobnej formie wyrażenia lub do innych czynności naruszających prawa autorskie.

Powyższe przepisy wskazują na zakres działania, który nie narusza autorskich praw majątkowych do programu komputerowego i nie wymaga zezwolenia uprawnionego. Istotna jest także regulacja zawarta w art. 52 ust. 1 upapp, zgodnie, z którą: jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu. Zauważyć należy, że w przypadku licencji użytkownika końcowego nie dochodzi do udzielenia prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w stosunku do programu komputerowego w rozumieniu ww. przepisu, a jedynie do udzielenia prawa do używania określonego egzemplarza utworu (np. poprzez dostęp do korzystania z oprogramowania dla określonej ilości użytkowników).

W szczególności, w przypadku licencji użytkownika końcowego, użytkownik ten nie uzyskuje praw do czerpania korzyści z autorskich praw majątkowych na zasadach przewidzianych w art. 74 ust. 4 upapp, tj. do:

• trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
• tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
• rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

W kontekście powyższych rozważań, należy stwierdzić, że należność z tytułu sprzedaży subskrypcji na używanie oprogramowania użytkownikom końcowym, która nie obejmuje uprawnień wynikających z art. 74 ust.4 upapp nie będzie stanowiło przychodu z praw autorskich, w tym z tytułu zbycia tych praw. W doktrynie przyjmuje się, że „Przedmiotem LUK (licencji użytkownika końcowego) nie są prawa autorskie. Jest to umowa uprawniająca do używania egzemplarza utworu. Pojęcie egzemplarza należy rozumieć szeroko, obejmując nim również „egzemplarze” niematerialne (np. plik cyfrowy). Zastosowane w nazwie „licencja użytkownika końcowego” słowo „użytkownik” (user) odpowiada, zatem treści umowy. Jej istotą jest korzystanie z egzemplarza dzieła - stosując określenie upraszczające - dla własnych potrzeb użytkownika. Użytkownik końcowy nie korzysta z praw do utworu, a zatem nie przysługują mu uprawnienia przynależne właścicielowi praw autorskich oraz delegowane na mocy stricte licencji licencjobiorcy. Zagadnienie, czy LUK jest licencją w rozumieniu prawa autorskiego, pozostaje poza zakresem omawianej tematyki. Porównując zakres uprawnień licencjobiorcy i użytkownika końcowego, można wskazać jednoznaczną granicę pomiędzy tymi pojęciami - brak korzystania z utworu na tzw. polach eksploatacji w przypadku LUK. Uzasadnia to tezę, że słowo „licencja” ma w przypadku LUK charakter potoczny, a nie prawny. Korzystanie z „egzemplarza” dzieła autorskiego przez użytkownika końcowego może bazować na umowie licencji końcowej lub nabycia określonego dobra. Nabywanie dóbr (materialnych i niematerialnych) dotyczyć może rzeczy (praw) wytworzonych dzięki prawom autorskim (zawierających „w sobie” dzieła autorskie). W wielu przypadkach stwierdzenie, że nie mamy do czynienia z żadną formą użytkowania praw autorskich jest bezsporne i zgodne z powszechną intuicją prawną. Na przykład zakup książki (zawierającej prawa autorskie autora tekstu, autora ilustracji, tłumacza i in.), filmu (zawierającego prawa autorskie twórców filmu), gry komputerowej (zawierającej prawa autorskie do programu komputerowego, muzyki, grafiki, głosów aktorów i in.), samochodu lub komputera (zawierających liczne zamontowane programy komputerowe) w sposób oczywisty oznacza jedynie zakup rzeczy, z której korzystać może nabywca, bez uzyskania jakichkolwiek uprawnień prawnoautorskich. Są to przykłady oczywiste.” (tak: J. Sekita, Rozliczanie podatku u źródła, Wolters Kluwer 2017).

Zatem sprzedaż subskrypcji na używanie oprogramowania użytkownikowi końcowemu, nie stanowi licencji w rozumieniu upapp, gdyż nie obejmuje ona takich pól eksploatacji, jak choćby prawo do: modyfikowania, kopiowania, powielania, trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu. W przypadku nabycia licencji typu end-user nie dochodzi ponadto do przeniesienia na nabywcę oprogramowania praw do używania praw autorskich (i praw pokrewnych). Nabywca tego typu oprogramowania nabywa bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem.

W konsekwencji zapłata za możliwość korzystania z programu komputerowego na własny użytek nie stanowi należności licencyjnej w myśl powołanych wyżej przepisów upapp. Z powyższych rozważań wynika, że w przypadku wskazanej we wniosku sprzedaży subskrypcji na używanie oprogramowania użytkownikom końcowym nie będzie dochodziło do przejścia praw majątkowych.

Zatem uzyskiwane przez Spółkę należności z tytułu sprzedaży ww. subskrypcji na używanie oprogramowania, mającej charakter tzw. licencji typu end-user (tj. użytkownika końcowego), nie będą stanowić przychodów z praw autorskich, w tym z tytułu zbycia tych praw, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. e Ustawy o CIT. Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza interpretacja z dnia 31 stycznia 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.738.2022.1.AR.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że przeanalizował powołaną przez Pana we wniosku interpretację indywidualną. Wskazać należy, że została wydana w innym stanie faktycznym i jest wiążąca tylko dla podmiotu, którego sprawa dotyczy oraz przestawionego przez niego stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Pana wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.