Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.663.2025.2.MAP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę studiów podyplomowych dla pracownika. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 października 2025 r. (wpływ 8 października 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni jest komornikiem sądowym, pełniącym służbę na mocy powołania przez Ministra Sprawiedliwości. Podlega nadzorowi Sądu Rejonowego w .. oraz Prezesowi Sądu Rejonowego, przy którym działa. Komornikowi za pełnioną służbę przysługuje wynagrodzenie prowizyjne proporcjonalne do wysokości uzyskanych opłat egzekucyjnych, natomiast opłata egzekucyjna stanowi nieopodatkowaną należność budżetową o charakterze publicznoprawnym, pobieraną za określone czynności wymienione w ustawie z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych.

Zgodnie z art. 33 ustawy o komornikach sądowych:

• komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej,
• komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej,
• do komornika stosuje się przepisy ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 z późn. zm.), komornicy są zatem podatnikami podatku dochodowego a przychody uzyskiwane przez komorników z tytułu nałożonych na nich obowiązków wynikających z ustawy o komornikach, zaliczane są do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27 z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego sporządzone na piśmie oświadczenie o zastosowaniu opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych określonego w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Korzystając z uregulowania normy art. 9a ww. ustawy, Wnioskodawczyni wybrała sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawy. Wykonując zadania komornika sądowego, prowadzi Kancelarię Komorniczą i zatrudnia w niej obecnie 7 osób na umowę o pracę i jedną osobę na umowę zlecenie. Jedna z osób zatrudniona na umowę o pracę, podjęła studia magisterskie w … na kierunku administracja. Osoba ta podjęła studia z własnej woli. Wnioskodawczyni jako pracodawca nie kierowała jej na studia, chociaż miała taki plan, z uwagi na to, że osoba ta ma wykształcenie średnie i podniesienie jej kwalifikacji zawodowych z zakresu administracji, jest niezbędne przy wykonywaniu pracy w Kancelarii Komorniczej Wnioskodawczyni.

Pracownik obecnie jest studentem I semestru studiów.

Wnioskodawczyni zawarła umowę z pracownikiem na dofinansowanie kosztów związanych z nauką na studiach wyższych i pokrywa 100% kosztów opłat za studia. Dofinansowanie poniesionych przez pracownika opłat za studia, dokonywane jest w następujący sposób: pracownik opłaca studia, następnie uczelnia wystawia fakturę na Kancelarię Komorniczą Wnioskodawczyni, czyli na pracodawcę, a Wnioskodawczyni na podstawie dowodu wpłaty i wystawionej faktury zwraca pracownikowi poniesiony wydatek. Wydatki ponoszone przeze Wnioskodawczynię, na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracownika, opisane we wniosku, mają związek i będą pozostawać w związku z prowadzoną przez Nią działalnością komorniczą. Wykształcony pracownik lepiej spełnia wzrastające wymagania w zakresie prac administracyjnych Kancelarii Komorniczej Wnioskodawczyni, zarówno na poziomie świadczonych usług, jak i znajomości prawa administracyjnego, co jest niezbędne w takim rodzaju działalności. Prowadzona przez Wnioskodawczynię kancelaria, nie stanowi działalności, którą można realizować wyłącznie poprzez zapewnienie sprzętu i oprogramowania, stąd wykształcona i kompetentna kadra jest podstawą funkcjonowania działalności komornika sądowego w zmiennym otoczeniu, co oznacza, że skuteczność działania komornika sądowego jest m.in. wynikiem pracy kompetentnych pracowników. W interesie pracodawcy, jest zapewnienie odpowiednich dla profilu jego działalności pracowników i w związku z tym ponoszenie wydatków na szkolenie kadry pracowniczej. Wydatki na zakup usług szkolenia i edukacji pracowników, służą realizacji działalności komornika sądowego, której efektem jest skuteczna i kompetentna działalność polegająca na realizacji prawa w zakresie postępowań komorniczych. Prawidłowa działalność komornika sądowego skuteczna i zgodna z obowiązującym prawem jest wynikiem pracy kadry każdego szczebla, dlatego ważne jest zapewnienie kompetentnych pracowników do wykonywania funkcji w kancelarii na każdym etapie prowadzonych czynności, tj. począwszy od prawidłowo nadanej korespondencji, poprzez obsługę administracyjną i prawną wypełniającą wymagania nałożone przepisami prawa. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawczyni, wydatki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników mają wpływ na skuteczność i prawidłowość działania Jej Kancelarii Komorniczej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że

• dla potrzeb podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów,
• wiedza i umiejętności, które zostaną zdobyte w ramach studiów, przez Jej pracownika mają związek z zakresem obowiązków pracownika w ramach umowy o pracę,
• wydatki związane ze sfinansowaniem studiów pracownika zostaną pokryte w całości z przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię Kancelarii Komorniczej, ponieważ wydatki te będą ponoszone w ramach prowadzonej działalności,
• wydatki związane ze sfinansowaniem studiów pracownika, nie zostaną Jej zwrócone w jakikolwiek sposób,
• przedmiotem złożonego wniosku objęte są jedynie ponoszone przez Wnioskodawczynię, jako pracodawcę, opłaty na finansowanie studiów pracownika, udokumentowane fakturą i dowodem wpłaty (tak jak wskazano we wniosku o interpretację), zawarta umowa z pracownikiem nie przewiduje pokrycia innych wydatków,
• Wnioskodawczyni zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 100% kwot przekazanych przez Nią jako pracodawcę, na pokrycie studiów pracownika,
• wydatki w postaci opłaty na finansowanie studiów pracownika zaliczonych uprzednio w całości do kosztów uzyskania przychodu Kancelarii Komorniczej Wnioskodawczyni zamierza odliczyć w ramach ulgi na sponsoring wspierającej szkolnictwo wyższe i naukę, zgodnie z art. 26ha ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• Wnioskodawczyni nie zawierała umowy sponsoringu z podmiotem zewnętrznym, tj. uczelnią, na której studiuje Jej pracownik.

Pytanie

1.Czy kwota dofinansowania stanowiąca przychód pracownika, korzysta ze zwolnienia z opodatkowaniem podatkiem dochodowym u pracownika na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez co pracodawca jako płatnik nie pobiera podatku dochodowego od tak wypłaconych świadczeń?

2.Czy wydatek poniesiony przez pracodawcę na sfinansowanie studiów pracownika, stanowi koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym?

3.Czy pracodawca może skorzystać dodatkowo z ulgi podatkowej na mocy art. 26ha ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczącej działalności wspierającej szkolnictwo wyższe?

Pani stanowisko w sprawie

Ad 1. (w zakresie pytania Nr 1 dotyczącego zwolnienia z opodatkowaniem podatkiem dochodowym dochodu pracownika z tytułu otrzymanego dofinansowania)

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Pracodawca - co do zasady - określa, jakich kwalifikacji zawodowych oczekuje od pracownika przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na danym stanowisku. Przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Wnioskodawczyni uważa, że w Jej przypadku zostały spełnione wszystkie warunki do zastosowania zwolnienia.

Przedmiotowe świadczenie zostało przyznane przez pracodawcę pracownikowi i wynika ono z art. 103 Kodeksu pracy. Spełnienie przez Wnioskodawczynię wszystkich ww. przesłanek, powoduje, że pokrycie przez Nią kosztów studiów jest wolne od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako płatnik nie pobiera z tytułu tak wypłaconego wynagrodzenia podatku dochodowego.

Ad 2. (w zakresie pytania Nr 2 dotyczącego kosztów uzyskania przychodu wydatku poniesionego na sfinansowanie studiów pracownika)

Zgodnie z art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w 23 ustawy.

Zatem, aby dany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, nie może być wyłączony z kosztów na podstawie art. 23 ustawy i musi być właściwie udokumentowany. Ustawodawca w żaden szczególny sposób nie normuje kwestii rozliczania w kosztach wydatków ponoszonych przez pracodawcę w związku z podnoszeniem kwalifikacji przez jego pracowników. Wydatki te muszą mieć charakter celowościowy, mogą wynikać z umowy, ale też art. 94 Kodeksu pracy narzuca obowiązek na pracodawcę w zakresie szkoleń pracowników w celu wykonywania określonych zadań. Ustawodawca nie wskazuje też w jaki sposób wydatek taki powinien być udokumentowany aby stanowił koszt uzyskania przychodu, może to być np. umowa i dowody wpłaty a także faktura wystawiona na pracodawcę, dowodem może być umowa z pracownikiem i przelew dokonany na pracownika, np. po okazaniu przez pracownika dokonanej płatności za studia.

Wnioskodawczyni uważa, że w przypadku dofinansowania do studiów Jej pracownika wszystkie przesłanki zostały spełnione i wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodu. Dofinansowanie studiów Jej pracownika ma na celu podniesienie jego wiedzy i kwalifikacji w zakresie pracy biurowej komornika sądowego, przez co jakość świadczonych usług przełoży się na zachowanie i zabezpieczenie przychodów Jej Kancelarii. Spowoduje uniknięcie błędów w zakresie wykonywanej pracy, co także przełoży się na skuteczność Jej działań jako komornika sądowego. Udokumentowanie poniesionego wydatku dokonywane jest fakturą wystawianą przez … i dowodami wpłaty.

Ad 3. (w zakresie pytania Nr 3 dotyczącego zastosowania ulgi podatkowej z tytułu działalności wspierającej szkolnictwo wyższe)

Zgodnie z art. 26ha ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą może odliczyć od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2 kwotę stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę, przy czym kwota odliczenia nie może przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę uznaje się koszty poniesione na m.in. finansowanie zatrudnionemu przez podatnika pracownikowi opłat, o których mowa w art. 163 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, określonych w umowie zawartej pomiędzy podmiotem prowadzącym kształcenie a osobą podejmującą kształcenie.

Normą tą ustawodawca od 2022 r. premiuje podmioty, które same ponoszą wydatki na działalność m.in. w obszarze szkolnictwa wyższego i nauki. W ocenie Wnioskodawczyni, wydatki ponoszone przez Nią na finansowanie studiów pracownika, kwalifikują się do obszaru działalności wspierającej szkolnictwo wyższe i naukę, o której mowa w art. 26ha ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co uzasadnia prawo do odliczenia ich od podstawy opodatkowania, na zasadach i w wysokości wynikającej z ww. przepisu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1458 ze zm.) określa zasady pełnienia służby na stanowisku komornika sądowego, zwanego dalej „komornikiem”, prawa i obowiązki komorników, zasady naboru do zawodu komornika i przygotowania do wykonywania tego zawodu, funkcjonowanie samorządu komorniczego, zasady sprawowania nadzoru nad komornikami i samorządem komorniczym - z uwzględnieniem konieczności zapewnienia należytego wykonywania zadań państwa w zakresie sprawnej, skutecznej i rzetelnej egzekucji sądowej.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy:

Minister Sprawiedliwości realizuje politykę państwa w zakresie zadań powierzonych komornikom.

Stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 powyższej ustawy:

1.Komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

2.Komornik podlega nadzorowi sądu oraz nadzorowi odpowiedzialnemu prezesa sądu rejonowego, przy którym działa, zwanego dalej „prezesem właściwego sądu rejonowego”.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych

1.Komornik, w ramach pełnionej służby, organizuje indywidualną kancelarię komorniczą, zwaną dalej „kancelarią”.

2.Kancelaria to zespół osób i środków materialnych służących do obsługi komornika w zakresie powierzonych mu zadań i czynności.

Zgodnie z treścią art. 33 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych:

1.Komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej.

2.Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej.

Jednocześnie, stosownie do art. 33 ust. 3 tejże ustawy:

Do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226, 232, 854, 858, 859 i 863), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 497, 863 i 1243) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 146, 858 i 1222), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Z powyższego wynika zatem, że mimo że komornik nie prowadzi działalności gospodarczej, zatrudniając pracowników do podległej mu kancelarii od należnych pracownikom wynagrodzeń staje się płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy i w tym zakresie nie różni się niczym od przedsiębiorcy. Zwracam w tym miejscu uwagę, że w myśl art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, do komornika stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Z treści przywołanego artykułu wynika, że przepisy wskazanej ustawy należy stosować do komorników wprost.

Jak wynika z treści art. 32 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Ze względu na treść art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych należy uznać, że do komornika sądowego ma zastosowanie wspomniany art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co się z tym wiąże – komornik sądowy jest płatnikiem podatku dochodowego od wypłaconych pracownikom kancelarii wynagrodzeń.

Stosownie do treści art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z kolei art. 38 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 32-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

W myśl art. 39 ust. 1 cytowanej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody, należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy. W związku z konstrukcją otwartego katalogu świadczeń zaliczonych do wyżej wskazanych przychodów każda wypłata, którą otrzymuje pracownik w związku ze stosunkiem pracy, stanowi jego przychody z tego źródła, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, chyba że są to świadczenia co prawda związane ze stosunkiem pracy, ale zwolnione od podatku na mocy odrębnego przepisu, tak jak to ma miejsce w przypadku art. 21 ust. 1 pkt 90 powyższej ustawy.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy:

Wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Niewątpliwym jest, że przepis ten odsyła do tzw. „odrębnych przepisów” jedynie w zakresie formy przyznania przez pracodawcę wspomnianego świadczenia, nie ma zaś w nim mowy o żadnych warunkach, jakie powinien spełniać podmiot organizujący szkolenie.

Mając na względzie, zatem okoliczność, że wspomniane zwolnienie stanowi wyjątek od opodatkowania źródła przychodu, jakim jest stosunek pracy oraz łącząc zwrot „zgodnie z odrębnymi przepisami” z przyznaniem świadczenia przez pracodawcę, to należy wysnuć wniosek, że „przepisami odrębnymi”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy, są przede wszystkim regulacje art. 103¹ - art. 103⁶ ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.).

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują zatem, jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem, przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

W myśl art. 17 Kodeksu pracy:

Pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z treścią art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy:

Przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

W myśl art. 103³ Kodeksu pracy:

Pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie.

Stosownie do treści art. 103⁴ Kodeksu pracy:

§ 1Pracodawca zawiera z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Umowę zawiera się na piśmie.

§ 2Umowa, o której mowa w § 1, nie może zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż przepisy niniejszego rozdziału.

§ 3Nie ma obowiązku zawarcia umowy, o której mowa w § 1, jeżeli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, pracodawca może przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103³ Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy interpretować w ten sposób, że zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych podlega wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę pracownikowi związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika w formach pozaszkolnych na podstawie skierowania z zakładu pracy. Pojęcie formy pozaszkolne należy rozumieć, jako każdą formę kształcenia pracownika nieobjętą formami szkolnymi, takie jak np. kursy, szkolenia, seminaria, czy studia podyplomowe.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pani komornikiem sądowym. Przychody uzyskiwane przez komorników z tytułu nałożonych na nich obowiązków wynikających z ustawy o komornikach, zaliczane są do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Wybrała Pani sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla potrzeb podatku dochodowego prowadzi Pani podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wykonując zadania komornika sądowego, prowadzi Pani Kancelarię Komorniczą i zatrudnia w niej obecnie 7 osób na umowę o pracę i jedną osobę na umowę zlecenie. Jedna z osób zatrudniona na umowę o pracę, podjęła studia magisterskie na kierunku administracja. Osoba ta podjęła studia z własnej woli. Jako pracodawca nie kierowała jej Pani na studia, chociaż miała taki plan, z uwagi na to, że osoba ta ma wykształcenie średnie i podniesienie jej kwalifikacji zawodowych z zakresu administracji, jest niezbędne przy wykonywaniu pracy w Pani Kancelarii Komorniczej. Pracownik obecnie jest studentem I semestru studiów. Zawarła Pani umowę z pracownikiem na dofinansowanie kosztów związanych z nauką na studiach wyższych i pokrywa 100% kosztów opłat za studia. Dofinansowanie poniesionych przez pracownika opłat za studia, dokonywane jest w następujący sposób: pracownik opłaca studia, następnie uczelnia wystawia fakturę na Pani Kancelarię Komorniczą, czyli na pracodawcę, a Pani na podstawie dowodu wpłaty i wystawionej faktury zwraca pracownikowi poniesiony wydatek. Wydatki ponoszone przez Panią, na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracownika mają związek i będą pozostawać w związku z prowadzoną przez Panią działalnością komorniczą. Wykształcony pracownik lepiej spełnia wzrastające wymagania w zakresie prac administracyjnych Pani Kancelarii Komorniczej, zarówno na poziomie świadczonych usług, jak i znajomości prawa administracyjnego, co jest niezbędne w takim rodzaju działalności. Prawidłowa działalność komornika sądowego skuteczna i zgodna z obowiązującym prawem jest wynikiem pracy kadry każdego szczebla, dlatego ważne jest zapewnienie kompetentnych pracowników do wykonywania funkcji w Kancelarii na każdym etapie prowadzonych czynności. Przedmiotem złożonego wniosku objęte są jedynie ponoszone Panią jako pracodawcę, opłaty na finansowanie studiów pracownika, udokumentowane fakturą i dowodem wpłaty. Zawarta umowa z pracownikiem nie przewiduje pokrycia innych wydatków.

Wydatki związane ze sfinansowaniem studiów pracownika, nie zostaną Pani zwrócone w jakikolwiek sposób.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika (w postaci finansowania studiów magisterskich) stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże przychód ten korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy. W konsekwencji nie ciążą Na Pani wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązki płatnika polegające na obliczaniu, pobraniu i odprowadzeniu do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty tego świadczenia.

Zatem, Pani stanowisko w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii ustalenia, czy ponoszone przez Panią wydatki na studia pracownika stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Panią działalności komorniczej wskazuję, że zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych :

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo- skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ww. ustawy nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów, wydatków ponoszonych za pracownika związanych z jego kształceniem w szkole wyższej. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła oraz by był prawidłowo udokumentowany. Celowość ponoszenia tego rodzaju kosztów przez przedsiębiorcę jest uzasadniona wynikającym z przepisów prawa pracy nakazem ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Zakres wiedzy, jaki pracownicy mogą zdobywać na koszt pracodawcy w ramach wyżej wymienionego obowiązku podnoszenia kwalifikacji nie jest jednak nieograniczony. Wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych - aby mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy - muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności pracodawcy. Wówczas bowiem wiedza zdobyta na koszt pracodawcy pozwala przynieść wymierne efekty.

Wydatek na kształcenie pracownika powinien przy tym uwzględniać specyfikę działalności prowadzonej przez pracodawcę oraz możliwość efektywnego wykorzystania zdobytej wiedzy w kontekście tej działalności.

Koszty ponoszone przez pracodawcę należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, ale jednocześnie nie jest niezbędne odnoszenie ich do konkretnego przychodu.

Stosownie do treści art. 17 oraz art. 94 pkt 6 ustawy Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Z opisu sprawy wynika, że zawarła Pani umowę z pracownikiem na dofinansowanie kosztów związanych z nauką na studiach wyższych i pokrywa Pani 100% kosztów opłat za studia.

Wydatki ponoszone przez Panią na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracownika mają związek z prowadzoną przez Panią działalnością komorniczą. Wykształcony pracownik lepiej spełnia wzrastające wymagania w zakresie prac administracyjnych Pani Kancelarii Komorniczej, zarówno na poziomie świadczonych usług, jak i znajomości prawa administracyjnego. Prowadzona przez Panią Kancelaria nie stanowi działalności, którą można realizować wyłącznie poprzez zapewnienie sprzętu i oprogramowania. Wykształcona i kompetentna kadra jest podstawą funkcjonowania działalności komornika sądowego w zmiennym otoczeniu, co oznacza, że skuteczność działania komornika sądowego jest m.in. wynikiem pracy kompetentnych pracowników. W interesie pracodawcy, jest zapewnienie odpowiednich dla profilu jego działalności pracowników i w związku z tym ponoszenie wydatków na szkolenie kadry pracowniczej. Wydatki na zakup usług szkolenia i edukacji pracowników, służą realizacji działalności komornika sądowego, której efektem jest skuteczna i kompetentna działalność polegająca na realizacji prawa w zakresie postępowań komorniczych. Prawidłowa działalność komornika sądowego skuteczna i zgodna z obowiązującym prawem jest wynikiem pracy kadry każdego szczebla, dlatego ważne jest zapewnienie kompetentnych pracowników do wykonywania funkcji w Kancelarii na każdym etapie prowadzonych czynności.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że wydatki poniesione na studia magisterskie pracownika, choć trudno je przypisać konkretnym przychodom, to jako mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, faktycznie poniesione i właściwie udokumentowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie wydatek poniesiony przez Panią, jako pracodawcę na sfinansowanie studiów pracownika, stanowi koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym.

Jednocześnie zauważyć należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania istnienia związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie istnienia takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Zatem, Pani stanowisko w odniesieniu do pytania Nr 2 jest prawidłowe.

Przechodząc do kwestii dotyczącej odliczenia w ramach ulgi na sponsoring wspierającej szkolnictwo wyższe i naukę opłat na finansowanie studiów pracownika, wskazuję, że zgodnie z art. 26ha ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą może odliczyć od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, kwotę stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność:

1) sportową,

2) kulturalną w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej,

3) wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę

– przy czym kwota odliczenia nie może przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 26ha ust. 5 ww. ustawy:

Za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę uznaje się koszty poniesione na:

1) stypendia, o których mowa w:

a)art. 97 iart. 213 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce,

b)art. 283 ustawy z dnia 3 lipca 2018 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U.poz. 1669, z późn. zm.);

2) finansowanie zatrudnionemu przez podatnika pracownikowi opłat, o których mowa w art. 163 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, określonych w umowie zawartej pomiędzy podmiotem prowadzącym kształcenie a osobą podejmującą kształcenie;

3)finansowanie wynagrodzeń, wraz z pochodnymi, studentów odbywających u podatnika staże i praktyki przewidziane programem studiów;

4)sfinansowanie studiów dualnych, o których mowa wart. 62 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, na konkretnym kierunku studiów, w tym koszty praktyk;

5)wynagrodzenie wypłacane w okresie 6 miesięcy od dnia zatrudnienia przez podatnika organizującego praktyki zawodowe dla studentów danej uczelni pracownikowi będącemu absolwentem studiów w tej uczelni zatrudnionemu za pośrednictwem akademickiego biura karier, o którym mowa w art. 49 ust. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, prowadzonego przez tę uczelnię.

W myśl art. 26ha ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

I Odliczenie kosztów, o których mowa w ust. 5 pkt 3-5, przysługuje pod warunkiem, że są ponoszone na podstawie umowy zawartej przez podatnika z uczelnią.

Zgodnie z art. 26ha ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Koszty, o których mowa w ust. 1, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy obliczenia podatku.

W myśl 26ha ust. 9 ww. ustawy:

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty, o których mowa w ust. 1.

Stosownie do treści art. 26ha ust. 10 powyższej ustawy:

Podatnik korzystający z odliczenia składa w terminie złożenia zeznania, w którym dokonuje tego odliczenia, informację, według ustalonego wzoru, zawierającą wykaz poniesionych kosztów podlegających odliczeniu.

Zgodnie z art. 26ha ust. 11

W przypadku skorzystania z odliczenia kosztów, o których mowa w ust. 1, przepisu art. 23 ust. 1 pkt 45 nie stosuje się.

W opisie wniosku wskazała Pani, że zawarła umowę z pracownikiem na dofinansowanie kosztów związanych z nauką na studiach wyższych i pokrywa 100% kosztów opłat za studia. Przedmiotem złożonego wniosku objęte są jedynie ponoszone przez Panią, jako pracodawcę, opłaty na finansowanie studiów pracownika, udokumentowane fakturą i dowodem wpłaty, zawarta umowa z pracownikiem nie przewiduje pokrycia innych wydatków. Wydatki w postaci opłaty na finansowanie studiów pracownika zamierza Pani odliczyć w ramach ulgi na sponsoring wspierającej szkolnictwo wyższe i naukę, zgodnie z art. 26ha ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 163 ust. 2 z 20 lipca 2018 r. ustawy Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1571 ze zm.):

Za kształcenie na studiach podyplomowych, kształcenie specjalistyczne lub kształcenie w innych formach można pobierać opłaty.

W świetle powyższego, koszty poniesione przez Panią na podstawie zawartej z pracownikiem umowy na dofinansowanie kosztów związanych z nauką na studiach wyższych przeznaczone zostaną na finansowanie zatrudnionemu pracownikowi opłat, o których mowa w art. 163 ust. 2 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce będą stanowić koszty poniesione na działalność wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę, o której mowa w art. 26ha ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, wydatki ponoszone przez Panią na finansowanie studiów pracownika, kwalifikują się do obszaru działalności wspierającej szkolnictwo wyższe i naukę, o której mowa w art. 26ha ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co uzasadnia prawo do odliczenia ich od podstawy opodatkowania, na zasadach i w wysokości wynikającej z ww. przepisu.

Pani stanowisko w odniesieniu do pytania Nr 3 jest również prawidłowe. 

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionych we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.