Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.668.2025.1.JŚ

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłegow podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym. Ponadto, jest również zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Od lipca 2025 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności są m.in. usługi doradcze.

W ramach planowanego rozszerzenia zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza incydentalnie nabywać, na własny rachunek i ryzyko, sporne wierzytelności przysługujące osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej (dalej: „Zbywcy”) względem banków, powstałe w związku z nieważnością zawartych uprzednio umów kredytów hipotecznych waloryzowanych do walut obcych. W związku z nieważnością umowy kredytowej zawartej pomiędzy osobą fizyczną a bankiem, Zbywcy przysługuje bowiem wobec banku roszczenie o zwrot wszelkich świadczeń spełnionych przez niego w wykonaniu tej umowy, w szczególności: rat kapitałowo-odsetkowych, prowizji, odsetek umownych oraz innych opłat i należności poniesionych na rzecz banku.

Wierzytelności, takie jak wskazana powyżej, Zbywcy będą przenosić na Wnioskodawcę w drodze umowy cesji, w zamian za cenę sprzedaży wypłaconą przez Wnioskodawcę. Nominalna wartość nabywanych wierzytelności będzie odpowiadać kwocie faktycznie uiszczonej przez Zbywców na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytowej.

Wnioskodawca, nabywając wierzytelność od Zbywcy dochodzić będzie następnie od banku, zależnie od okoliczności konkretnej sprawy i bieżącego orzecznictwa sądowego w tym zakresie:

• całości świadczeń spełnionych przez Zbywcę na rzecz banku w wykonaniu umowy kredytowej, której dotyczy nabyta wierzytelność, w tym: spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych, prowizji, odsetek umownych, lub
• różnicy między sumą świadczeń spełnionych przez Zbywcę na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytowej a kwotą kapitału udostępnionego przez bank, na podstawie tzw. teorii salda.

Przed zawarciem umowy cesji Wnioskodawca każdorazowo będzie badał sytuację faktyczną Zbywcy, w szczególności pozyskiwał informacje na temat dokonanych przez niego wpłat na rzecz banku. Na potrzeby tej analizy Zbywcy przedstawiać będą Wnioskodawcy zaświadczenie wydane przez bank z którego dokładnie będzie wynikać jaką kwotę kredytu bank wypłacił Zbywcy, jak również jaką kwotę kredytobiorca (Zbywca) wpłacił do banku z tytułu kredytu. Zaświadczenia te stanowić będą dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 95 ust. 1 prawa bankowego. Całokształt informacji uzyskanych w ramach powyższego procesu będzie stanowić podstawę do określenia nominalnej wartości wierzytelności nabywanej od Zbywcy.

W związku z planowanym rozszerzeniem działalności gospodarczej o opisany wyżej zakres, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy działając jako nabywca wierzytelności i dokonując wypłaty ceny sprzedaży na rzecz Zbywcy, osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, będzie zobowiązany do pełnienia funkcji płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. do obliczania, pobrania i wpłacenia podatku do właściwego urzędu skarbowego. W przypadku uznania, że taki obowiązek powstanie po stronie Wnioskodawcy, wnosi On o potwierdzenie, czy przy obliczaniu wysokości podatku (zaliczki) może uwzględniać koszty uzyskania przychodu po stronie Zbywcy, wynikające z udokumentowanych (dokumentem urzędowym wydanym przez bank) wpłat dokonanych przez Zbywcę na rzecz banku z tytułu nieważnej umowy kredytowej.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca, wypłacając osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej cenę sprzedaży z tytułu odpłatnego nabycia wierzytelności wobec banku, powstałej w związku ze stwierdzeniem nieważności umowy kredytowej, będzie zobowiązany, jako płatnik, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

2.W przypadku uznania, że Wnioskodawca będzie pełnił funkcję płatnika w związku z wypłatą ceny sprzedaży z tytułu odpłatnego nabycia wierzytelności, czy przy obliczaniu wysokości podatku (zaliczki) Wnioskodawca będzie mógł, na podstawie posiadanych dokumentów (w tym dokumentów urzędowych) potwierdzających wysokość świadczeń faktycznie spełnionych przez Zbywcę na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytowej, uwzględnić koszty uzyskania przychodu po stronie Zbywcy, w szczególności w postaci dokonanych przez niego wpłat na rzecz banku z tytułu nieważnej umowy kredytowej, tj. nominalną wartość wierzytelności będącej przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę?

Pana stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacając osobie fizycznej cenę sprzedaży z tytułu cesji wierzytelności wobec banku, nie będzie działał On jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłata ta stanowić będzie bowiem element ekwiwalentnego świadczenia w ramach umowy cywilnoprawnej, której przedmiotem jest przeniesienie prawa majątkowego (wierzytelności) i nie mieści się w kategoriach przychodów, w odniesieniu do których ustawodawca przewidział obowiązek poboru zaliczki przez płatnika. W szczególności nie będzie to przychód z pracy, działalności wykonywanej osobiście, działalności gospodarczej ani z innych stosunków o charakterze osobistym, w których cena sprzedaży wypłacana jest w relacji dominującej strony (np. pracodawca, zleceniodawca) do wykonawcy.

Nadto, Wnioskodawca nie będzie w takim przypadku występować jako organizator przychodu, lecz jako jedna ze stron umowy odpłatnej cesji wierzytelności, co oznacza, że nie będzie można przypisać Mu obowiązków płatnika określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cena sprzedaży wypłacana przez Wnioskodawcę nie będzie również jednostronnym świadczeniem (jak np. dywidenda czy stypendium), lecz stanowić będzie ekwiwalent za nabycie prawa majątkowego. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy Zbywca wierzytelności, jako osoba fizyczna, obowiązany będzie samodzielnie rozpoznać przychód z tytułu zbycia prawa majątkowego (wierzytelności) w zeznaniu rocznym, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek ten spoczywać będzie wyłącznie na Zbywcy. Wnioskodawca nie będzie bowiem działał w imieniu ani na rzecz tej osoby, ani też nie będzie pełnił funkcji pośrednika czy pozycjonowanego przez prawo organizatora przychodu.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, nie będzie On zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłaty ceny sprzedaży z tytułu umowy cesji wierzytelności.

Ad 2

W przypadku, gdyby Organ interpretacyjny uznał jednak, że w związku z opisanym zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca będzie zobowiązany do działania jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, to, zdaniem Wnioskodawcy, przy obliczaniu wysokości zaliczki na podatek dochodowy powinien on mieć prawo do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodu po stronie Zbywcy, jeżeli koszty te będą znane i odpowiednio udokumentowane.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W analizowanej sytuacji, będącej następstwem przedstawionego zdarzenia przyszłego, Zbywca poniósł realne wydatki w postaci rat kapitałowo-odsetkowych, prowizji, składek i innych opłat związanych z wykonaniem nieważnej umowy kredytowej. Wydatki te pozostają w bezpośrednim związku z przychodem jaki Zbywca uzyskiwać będzie z tytułu zbycia wierzytelności i tym samym stanowić będą koszty uzyskania przychodu o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też, skoro Wnioskodawca, w ramach przygotowania do zawarcia umowy cesji, będzie analizować sytuację Zbywcy i pozyskiwać dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych przez niego wpłat (np. historię spłat, zaświadczenie z banku), to:

a)będzie on posiadać obiektywną i wystarczającą wiedzę do określenia podstawy opodatkowania,

b)powinien obliczyć dochód (a nie przychód) Zbywcy, stanowiący podstawę naliczenia zaliczki,

- a zatem będzie miał prawo pobrać zaliczkę jedynie od dochodu, tj. od różnicy między przychodem (ceną cesji) a kosztami (nominalną wartością wierzytelności odpowiadającą nadpłacie po stronie Zbywcy względem banku).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku uznania, że nabywca wierzytelności od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej będzie pełnić funkcję płatnika w związku z wypłatą ceny sprzedaży z tytułu cesji wierzytelności, to uzasadnionym jest twierdzenie, że obliczając wysokość zaliczki powinien On, na podstawie posiadanych dokumentów potwierdzających poniesione przez Zbywcę wydatki na rzecz banku, uwzględnić koszty uzyskania przychodów po stronie Zbywcy, w postaci dokonanych przez niego wpłat z tytułu nieważnej umowy kredytowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 7:

Natomiast art. 18 ww. ustawy stanowi, że:

Zawarte w tym przepisie wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich zbycia.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.

Instytucja zmiany wierzyciela została określona w artykułach 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071).

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności, wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Na gruncie przepisów podatkowych transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kwoty pieniężne, które będą wypłacane przez Pana z tytułu zawierania umów cesji wierzytelności z osobami fizycznymi, będą stanowiły u zbywcy tej wierzytelności przychód z praw majątkowych.

Należy również wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku:

-tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;

-obliczenie i pobór podatku przez płatnika.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę, poprzez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 32, 33, 34, 35, 41 i 42e tej ustawy. Jak wynika z powołanych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

-określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz

-określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Jednym z przepisów normujących obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych jest art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu:

Adresatami powołanego przepisu są m.in. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Przy czym obowiązki płatnika określone w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążą na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, które dokonują świadczeń spełniających łącznie następujące warunki:

-świadczenia są na rzecz osób określonych w art. 3 ust. 1 ustawy, a więc osób fizycznych które mają miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy;

-tytułem świadczeń jest działalność, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 (tj. działalność podatnika mieszcząca się w kategorii działalności wykonywanej osobiście określonej w tych przepisach) lub art. 18 (tj. prawa majątkowe podatnika).

W sytuacji przedstawionej we wniosku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej planuje Pan incydentalnie nabywać, na własny rachunek i ryzyko, sporne wierzytelności przysługujące osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej względem banków, powstałe w związku z nieważnością zawartych uprzednio umów kredytów hipotecznych waloryzowanych do walut obcych.

Jak wyjaśniono już wcześniej, odpłatne przeniesienie wierzytelności jest dla cedenta źródłem przychodów z praw majątkowych (art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przedmiotowe wierzytelności stanowią bowiem zbywalne prawa majątkowe.

Zatem, w opisanym zdarzeniu przyszłym, na moment wypłaty na rzecz osób fizycznych należności z tytułu cesji wierzytelności będzie Pan dokonywać świadczeń z tytułu określonego w art. 18 ustawy (z odpłatnego zbycia prawa majątkowego). Wobec tego, będą na Panu ciążyć obowiązki, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, na mocy art. 42 ust. 1 omawianej ustawy, będzie Pan mieć obowiązek przekazać kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według Pana siedziby wykonuje swoje zadania.

Stosownie natomiast do art. 42 ust. 1a tej ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym będzie Pan mieć obowiązek przesłać do ww. urzędu skarbowego roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Na Panu będą ciążyć również obowiązki o charakterze informacyjnym. Na mocy art. 42 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 42g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako płatnik będzie Pan mieć obowiązek przesłać:

-podatnikom mającym miejsce zamieszkania w Polsce (w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym) oraz

-urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania tych podatników wykonują swoje zadania (w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym)

imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Zatem Pana stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać na nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do Pana drugiego pytania, tj. czy Pan jako płatnik będzie mógł, na podstawie posiadanych dokumentów (w tym dokumentów urzędowych) potwierdzających wysokość świadczeń faktycznie spełnionych przez Zbywcę na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytowej, uwzględnić koszty uzyskania przychodu po stronie Zbywcy, w szczególności w postaci dokonanych przez niego wpłat na rzecz banku z tytułu nieważnej umowy kredytowej, tj. nominalną wartość wierzytelności będącej przedmiotem nabycia przez Pana, stwierdzam co następuje.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

·zostały faktycznie i w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz

·nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W sytuacji Zbywcy wierzytelności nie sposób dostrzec związku przyczynowo-skutkowego między poniesieniem wydatku przez Zbywcę wierzytelności a uzyskaniem przychodu. Spłacając zaciągnięty kredyt nie działał on bowiem z zamiarem osiągnięcia korzyści z tytułu zbycia praw majątkowych. Wierzytelność powstała w związku ze stwierdzeniem nieważności umowy kredytowej. Zatem wydatki związane z kredytem , tj. nominalna wartość wierzytelności będącej przedmiotem nabycia przez Pana nie stanowią kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności.

Reasumując,wypłacając osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej cenę sprzedaży z tytułu odpłatnego nabycia wierzytelności wobec banku, powstałej w związku ze stwierdzeniem nieważności umowy kredytowej, będzie Pan zobowiązany, jako płatnik, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy obliczaniu wysokości podatku (zaliczki) nie będzie Pan mógł uwzględnić kosztów uzyskania przychodu po stronie Zbywcy, w szczególności w postaci dokonanych przez niego wpłat na rzecz banku z tytułu nieważnej umowy kredytowej, tj. nominalnej wartości wierzytelności będącej przedmiotem nabycia przez Pana.

Zatem stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.