Interpretacja indywidualna z dnia 28 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.409.2025.2.ED

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 września 2025 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 8 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 oraz art. 16g ust. 3 ustawy o CIT mogą Państwo zaliczyć jako wartość początkową środka trwałego koszty poniesione na podstawie not obciążeniowych, które dotyczą części prac wykonanych przez podwykonawcę dotyczących budowy farmy fotowoltaicznej.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 20 października 2025 r. (data wpływu 21 października 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka X sp. z o.o. (dalej „Spółka”) zawarła umowę z firmą W sp. z o.o. (dalej „Wykonawca”), na podstawie której wykonawca miał wykonać instalację fotowoltaiczną. Po wykonaniu instalacji Spółka nie otrzymała protokołów końcowych ani faktury, za którą mogłaby zapłacić - w tej sprawie toczy się rozprawa sądowa.

W 2021 roku Podwykonawca instalacji fotowoltaicznej firma P (dalej „Podwykonawca”) wystawił fakturę Wykonawcy - spółce W na kwotę (...) zł netto, (...) zł brutto.

1 marca 2023 r. Wykonawca zawarł z Podwykonawcą umowę cesji wierzytelności od Spółki w wysokości kwoty brutto wystawionej przez Podwykonawcę faktury, czyli (...) zł. Obecnie Spółka miała rozprawę sądową z Podwykonawcą . Sprawę skierowano do mediacji i na jej podstawie zawarto ugodę z której wynika, że na podstawie not obciążeniowych wystawionych przez Podwykonawcę o treści: „zgodnie z ugodą zawartą przed mediatorem (Dotyczy zadłużenia z faktury nr (…))” Spółka ma zapłacić należność główną (...) zł oraz odsetki w wysokości (...) zł. Zgodnie z ugodą Spółka otrzymała protokół odbioru robót wykonanych przez Podwykonawcę.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 20 października 2025 r. wskazali Państwo, że:

a)Przedmiotem działalności spółki jest wytwarzanie i sprzedaż energii elektrycznej.

b)Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

c)Wybudowana farma fotowoltaiczna nie jest w Spółce przyjęta jako środek trwały, ponieważ Spółka nie otrzymała od wykonawcy generalnego dokumentów potwierdzających jej wybudowanie (faktury, ani końcowych protokołów odbioru robót). Sprawa jest w Sądzie. Farma fotowoltaiczna działa i wystawiane są faktury sprzedażowe za sprzedaż energii elektrycznej.

d)Wartość początkowa środka trwałego zostanie ustalona po zakończonej rozprawie sądowej z Wykonawcą.

e)Faktura, którą wystawił Podwykonawca dla Wykonawcy W (generalny wykonawca) obejmuje tylko część wykonanych prac dotyczących budowy farmy fotowoltaicznej. Pozostała część kosztów dotyczących budowy środka trwałego powinna zostać ujęta w fakturze wystawionej przez Wykonawcę, której jednak nie otrzymała spółka.

f)Na pytanie: „Z jakich powodów po dokonanej cesji wierzytelności, o której mowa we wniosku, nie uregulowali Państwo należności na rzecz Podwykonawcy?” odpowiedzieli Państwo: „brak dokumentów od Wykonawcy”.

g)Ugoda zawarta została 7 sierpnia 2025 r.

h)Zgodnie z umową zawartą podczas mediacji należność, którą Spółka ma opłacić została rozbita na raty. Pierwsza część została zapłacona w kwocie (...) zł - 13 sierpnia 2025 r., a pozostała część została rozbita na 35 miesięcznych transz w wysokości (...) zł. Płatności dokonywane są na podstawie not obciążeniowych wystawionych przez podwykonawcę.

i)Prace zostały odebrane jednostronnie protokołem 4 sierpnia 2022 r.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 20 października 2025 r.)

Czy na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT „Za wartość początkową środka trwałego, w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę jego nabycia (...)” oraz art. 16g ust. 3 ustawy o CIT „Do ceny nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dolicza się koszty związane z ich zakupem, naliczone do dnia przekazania do używania, w szczególności: koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji, uruchomienia (...), opłaty notarialne, skarbowe, inne opłaty oraz odsetki i prowizje” możemy zaliczyć jako wartość początkową środka trwałego koszty poniesione na podstawie not obciążeniowych, które dotyczą części prac wykonanych przez podwykonawcę dotyczących budowy farmy fotowoltaicznej?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 20 października 2025 r.)

Noty obciążeniowe, które Spółka otrzymuje od podwykonawcy dotyczą nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę instalacji fotowoltaicznej i mogą zostać zakwalifikowane jako koszt zwiększający wartość początkową środka trwałego zgodnie z art. 28 ust. 8 Ustawy o rachunkowości „Cena nabycia środka trwałego obejmuje cenę zakupu składnika aktywów, powiększoną o koszty bezpośrednio związane z jego zakupem i przystosowaniem do stanu zdatnego używania (...)”.

Poniesione koszty są bezpośrednio związane z budową instalacji oraz zostały udokumentowane notami obciążeniowymi oraz protokołem odbioru części prac związanych z wykonaniem robót przez podwykonawcę.

Zatem możemy je uznać za koszt zwiększający wartość początkową środka trwałego także na gruncie podatkowym ponieważ dotyczą wydatków, które były niezbędne do prawidłowego funkcjonowania farmy fotowoltaicznej, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: „Za wartość początkową środka trwałego, w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę jego nabycia (...).”

Nie otrzymaliśmy również protokołów końcowych odbioru farmy fotowoltaicznej umożliwiających Spółce przyjęcie środka trwałego, a więc otrzymane noty obciążeniowe wystawione są przed dniem przekazania środka trwałego do użytkowania, o czym mówi art. 16g ust 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „Do ceny nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dolicza się koszty związane z ich zakupem, naliczone do dnia przekazania do używania, w szczególności: koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji, uruchomienia (...), opłaty notarialne, skarbowe, inne opłaty oraz odsetki i prowizje.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii objętych zakresem zadanego przez Państwa pytania. Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie, przy czym każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Nadto – zgodnie z ukształtowanym stanowiskiem doktryny (w tym sądowej) – obowiązkiem każdego podatnika jest odpowiednie udokumentowanie poniesionego wydatku.

Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu do kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że koszt:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1) wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W stosunku do wydatków poniesionych na nabycie/wytworzenie środków trwałych ustawodawca odrębnie uregulował możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a–16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

- stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

- nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Jak stanowi art. 16d ust. 2 ww. ustawy,

składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że składniki majątkowe spełniające definicję środka trwałego oddaje się do użytkowania i wprowadza do ewidencji środków trwałych. Innymi słowy, składnik majątkowy, który stanowi własność lub współwłasność podatnika, jeśli przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok, może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika i być amortyzowany, jeżeli jest kompletny i zdatny do użytku. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Zatem i kompletne i zdatne do użytku środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w momencie oddania ich do użytkowania. W razie zrobienia tego w późniejszym terminie, dochodzi do ujawnienia środków trwałych w rozumieniu art. 16d ust. 2 ustawy o CIT.

Podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych stanowi ich wartość początkowa.

W myśl bowiem art. 16f ust. 1 ustawy o CIT,

podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Przepisy dotyczące sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych zostały zawarte w art. 16g ustawy o CIT i uzależnione są od sposobu nabycia środka trwałego.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT,

za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

1) w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia,

2) w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 3 ww. ustawy,

za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 16g ust. 4 ustawy o CIT,

za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika, że budowa farmy fotowoltaiczna nastąpiła na Państwa zlecenie i na podstawie zawartej z Wykonawcą umowy, który z kolei korzystał z usług podwykonawcy.

Oznacza to zarazem, że ww. farma została w istocie przez Państwa wytworzona z wykorzystaniem usług świadczonych przez Wykonawcę i Podwykonawcę. Nie dokonali bowiem Państwo zakupu gotowej farmy fotowoltaicznej, lecz zleciliście jej budowę Wykonawcy.

Tym samym, po ujawieniu środków trwałych tworzących farmę fotowoltaiczną, ich wartości początkowe obwiązani jesteście Państwo ustalić wg kosztów ich wytworzenia. Jak już wskazano za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

W konsekwencji na wartość tą będą się także składać faktycznie poniesione przez Państwa wydatki z tytułu „części prac wykonanych przez podwykonawcę dotyczących budowy farmy fotowoltaicznej”, które w przedstawionej we wniosku sytuacji mogą zostać wykazane w oparciu o wskazane we wniosku dokumenty, tj. noty obciążeniowe podwykonawców oraz protokół odbioru części prac związanych z wykonaniem robót przez podwykonawcę ale w powiązaniu z pozostałymi dokumentami potwierdzającymi dla celów dowodowych okoliczności przedstawione we wniosku (umowa z Wykonawcą, faktura Podwykonawcy wystawiona dla Wykonawcy, cesja wierzytelności, ugoda sądowa itp.).

W konsekwencji Państwa stanowisko, z którego wynika, że poniesione koszt można uznać za koszt zwiększający wartość początkową środka trwałego gdyż „zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: „Za wartość początkową środka trwałego, w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę jego nabycia (...), skarbowe, inne opłaty oraz odsetki i prowizje.” należało uznać za nieprawidłowe. W opisanym we wniosku stanie faktycznym nie miało miejsca nabycie środka trwałego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa we wniosku i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.