Interpretacja indywidualna z dnia 28 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.413.2025.2.ED

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 września 2025 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 11 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nabyte odpłatnie przez Państwa Aktywa stanowić będą wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym wydatki na Aktywa będą podlegać zaliczeniu przez Państwa do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 28 października 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu CIT w Polsce od całości osiąganych dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż (…). A GmbH (dalej jako „Zbywca”) jest niemieckim rezydentem podatkowym.

Tak samo jak Wnioskodawca, Zbywca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest produkcja i sprzedaż (…).

Dalej Wnioskodawca (Spółka) i Zbywca łącznie zwani jako „Strony transakcji”

Wnioskodawca oraz Zbywca są podmiotami niepowiązanymi.

Zbywca zamierza zakończyć działalność gospodarczą 30 września 2025 r. (najpóźniej do 31 grudnia 2025 r.). W związku z powyższym, Zbywca zdecydował się na sprzedaż swoich aktywów niematerialnych na rzecz Wnioskodawcy.

W tym celu, Strony transakcji zawarły umowę sprzedaży (dalej jako „Umowa”), na mocy której Zbywca przeniósł na Spółkę:

1)wszelkie prawa ochronne do zarejestrowanych w Niemieckim Urzędzie Patentowym i Znaków Towarowych (nazwa oryginalna: Deutschen Patent-und Markenamt, dalej jako: „Niemiecki Urząd”) następujących znaków towarowych:

-znak słowno-graficzny „X”, nr (…), dla wszystkich zarejestrowanych towarów/usług z klas (…) oraz

-znak słowny „Y”, nr (…), dla wszystkich zarejestrowanych towarów/usług z klas (…),

dalej jako „Znaki towarowe”;

2)patent o numerze (…), numer (…) wraz ze wszystkimi powiązanymi prawami patentowymi, roszczeniami, w tym roszczeniami o wynagrodzenie, a także wszystkimi prawami do użytkowania, licencjonowania, eksploatowania i egzekwowania ochrony patentu w zakresie w jakim Zbywca posiada te prawa (dalej jako „Patent”);

3)wszelkie prawa do co najmniej 10 000 rysunków technicznych, wraz z pełnymi prawami do ich użytkowania i eksploatacji, a także prawo do modyfikowania, edytowania i innego wykorzystywania tych rysunków (dalej jako „Rysunki”) oraz

4)bazę klientów wraz z posiadanymi przez Zbywcę informacjami dotyczących relacji handlowych z nimi (dalej jako „Baza klientów”).

Dalej Znaki towarowe, Patent, Rysunki oraz Baza klientów łącznie jako: „Aktywa”.

Wnioskodawca nabył Aktywa od Zbywcy w celu rozwijania prowadzonej obecnie działalności gospodarczej.

Aktywa zostaną przeniesione przez Zbywcę na Spółkę w zamian za ustalone wynagrodzenie.

Na podstawie Umowy, Zbywca zagwarantował, że dokonał wszystkich dotychczasowych płatności na rzecz odpowiednich rejestrów lub organów w celu utrzymania Znaków towarowych i Patentu.

Strony Umowy uzgodniły, że Zbywca podejmie niezbędne działania w celu zarejestrowania Wnioskodawcy w Europejskim Rejestrze Patentowym oraz w Niemieckim Urzędzie.

Ponadto zgodnie z Umową, Zbywca zachowuje niewyłączne prawo do używania Znaków towarowych w ramach bieżącej działalności gospodarczej do 31 grudnia 2025 r., z zastrzeżeniem przeniesienia ich na Wnioskodawcę.

W zakresie Bazy klientów, Zbywca zobowiązał się do:

-poinformowania klientów o zakończeniu swojej działalności gospodarczej;

-uzyskania od nich zgody (o ile jest to wymagane) na przekazanie ich danych osobowych oraz wszystkich innych dostępnych danych do Wnioskodawcy (np. historia zamówień) oraz

-przedstawienia Wnioskodawcy tym klientom.

Ponadto Zbywca zagwarantował że Rysunki nie są objęte żadnymi prawami osób trzecich, a Wnioskodawca nabywa nieograniczone prawo do ich użytkowania.

Nabyte w drodze Umowy Aktywa nadawały się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania oraz będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w okresie dłuższym niż rok.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 28 października 2025 r. wskazali Państwo, że:

1.Wskazane we wniosku znaki towarowe, są zarejestrowane w Deutschen Patent- und Markenamt, (dalej jako „DPMA”), tj. Niemieckim Urzędzie ds. Własności Intelektualnej i korzystają z ochrony tylko na terenie Niemiec. Wskazane znaki towarowe są zarejestrowane w DPMA na Spółkę jako ich właścicielu. (…)

2.Wskazane we wniosku znaki nie zostaną zarejestrowane w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a w konsekwencji nie będą podlegać ochronie na terenie całej Unii Europejskiej.

3.Patent, o którym mowa we wniosku, został zgłoszony do Europejskiego Urzędu Patentowego (dalej jako „EPO”) pod numerem (…), odpowiadającym zgłoszeniu międzynarodowemu (…). Oznacza to, że zgłoszenie jest zarejestrowane w systemie EPO i znajduje się obecnie w trakcie badania, po zakończeniu którego patent zostanie formalnie zarejestrowany w EPO. W zgłoszeniu dokonano już aktualizacji danych wnioskodawcy – obecnie jako wnioskodawcę wskazano Spółkę (…).

4.Poniżej przedstawiamy szczegółowy opis nabytej bazy klientów wraz z posiadanymi przez zbywcę informacjami dotyczącymi relacji handlowych:

-Utrwalenie/identyfikowalność

Baza klientów stanowi zbiór danych utrwalonych w formie umożliwiającej ich jednoznaczną identyfikację oraz ponowne wykorzystanie. Obejmuje ona w szczególności listę kontrahentów (z oznaczeniem konkretnego podmiotu), dane kontaktowe osób odpowiedzialnych po stronie klienta, historię kontaktu i negocjacji, ustalenia handlowe oraz indywidualne warunki współpracy. Dane te są przechowywane w sposób uporządkowany, w ramach wewnętrznych narzędzi, co pozwala na ich bieżące wykorzystanie operacyjne (np. do ofertowania, przedłużania współpracy, kierowania sprzedaży do konkretnych osób decyzyjnych). Tym samym baza jest obiektywnie określona, możliwa do wskazania i stanowi składnik niematerialny, a nie jedynie wiedzę pracowników.

-Charakter poufny i istotny

Informacje zawarte w przedmiotowej bazie klientów mają charakter poufny oraz istotny gospodarczo. Dane te nie są publicznie dostępne, powszechnie znane ani łatwo możliwe do pozyskania przez osoby trzecie. Dostęp do bazy jest ściśle ograniczony i kontrolowany, a jej zawartość obejmuje elementy o znaczeniu handlowym, takie jak: indywidualne poziomy cen i rabatów, wolumeny zakupowe, modele zachowań zakupowych klientów, ich preferencje techniczne, harmonogramy dostaw oraz informacje o relacjach i kontaktach negocjacyjnych z osobami decyzyjnymi po stronie kontrahentów.

Z uwagi na powyższe, ujawnienie tych danych podmiotom zewnętrznym mogłoby prowadzić do uzyskania nieuprawnionej przewagi konkurencyjnej, co potwierdza ich poufny charakter.

Jednocześnie informacje te mają istotne znaczenie dla zasadniczej części sposobu prowadzenia działalności handlowej, ponieważ stanowią podstawę organizacji procesu sprzedaży oraz utrzymania relacji z kluczowymi odbiorcami na terenie Niemiec.

-Zdolność do osiągnięcia określonego efektu gospodarczego

Baza klientów ma bezpośrednią zdolność do zwiększenia poziomu sprzedaży po stronie Spółki. Wynika to przede wszystkim z:

-możliwości natychmiastowego dotarcia do właściwych osób decyzyjnych po stronie potencjalnego klienta;

-znajomości progu cenowego akceptowalnego dla danego klienta, co ogranicza ryzyko utraty klienta wskutek błędnej oferty oraz

-wiedzy o cyklach zakupowych (np. kiedy dany klient co roku/kwartał odnawia zamówienia), co pozwala na precyzyjne kierowanie oferty w momentach faktycznej gotowości zakupowej.

W efekcie baza klientów umożliwia kontynuację relacji i posiada potencjał przychodów z istniejącego portfela klientów w krótszym czasie i przy niższych kosztach pozyskania sprzedaży niż w sytuacji, w której nabywca musiałby budować taki portfel samodzielnie.

5.Wskazane we wniosku rysunki stanowią autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, ponieważ są w szczególności utworami, o których stanowi art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm.).

Pytanie

Czy nabyte odpłatnie przez Wnioskodawcę Aktywa stanowić będą wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym wydatki na Aktywa będą podlegać zaliczeniu przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte Aktywa będą stanowić dla niego wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym wydatki na Aktywa będą podlegać zaliczeniu przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Uzasadnienie

-Informacje ogólne o przepisach podatkowych dot. amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

Na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 4, 6-7 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

4)autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

6)prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,

7)wartości stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

-Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie amortyzacji Patentu i Znaków towarowych

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U z 2023 r. poz. 1170 ze zm., dalej jako „ustawa o PWP”).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o PWP, na warunkach określonych w tej ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Tak jak było wskazane prawo do Patentu oraz prawa ochronne do Znaków towarowych będą zarejestrowane na Wnioskodawcę w Europejskim Rejestrze Patentowym oraz w Niemieckim Urzędzie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o PWP, jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Na mocy art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT prawo ochronne może stanowić wartość niematerialną i prawną, jako jedno z praw wymienionych w ustawie o PWP.

Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (dalej jako „Rozporządzenie”) wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Unii: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela znaku lub unieważnienia znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Unii.

W praktyce powyższa zasada oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów wzorów przemysłowych i znaków towarowych rejestrowanych w państwach członkowskich Unii Europejskiej i wyraża się w:

-jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP) oraz

-ochronie wspólnotowego znaku towarowego oraz patentu na całym terytorium Unii Europejskiej i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy oraz patent w państwach członkowskich.

Stosownie do art. 153 ust. 1 ustawy o PWP przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym terytorium Polski.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia na mocy przyznania ochrony dla unijnego znaku towarowego nabywa się ochronę na terenie wszystkich państw członkowskich, a więc również na terytorium Polski. Konsekwentnie, jeśli dla unijnego patentu oraz znaku towarowego ochrona przysługuje na terenie Unii Europejskiej, to tym bardziej przysługuje im w Polsce jako państwie członkowskim.

Ponadto, zgodnie z art. 19 ust. 1 Rozporządzenia unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru właściciel ma swoją siedzibę, swoje miejsce zamieszkania albo przedsiębiorstwo w dacie dokonywania oceny.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyte w drodze Umowy prawa do Patentu oraz prawa ochronne do Znaków towarowych spełniają wszystkie przesłanki, aby zostały uznane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT. Aby wartość niematerialna i prawna mogła podlegać amortyzacji podatkowej, musi:

-zostać nabyta od innego podmiotu,

-nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

-być wykorzystywana przez okres dłuższy niż rok,

-być związana z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Wszystkie wskazane powyżej warunki, w przypadku nabycia przez Spółkę praw do Patentu oraz praw ochronnych do Znaków towarowych zostały spełnione, tj. będą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu ich przyjęcia do używania oraz będą wykorzystywane przez Spółkę dla potrzeb prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w okresie używania dłuższym niż rok. W związku z tym będą one podlegać amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych, o których stanowi art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych uznaje się, w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Zatem nabyte przez Spółkę ww. prawa będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy poprzez odpisy amortyzacyjne od ceny ich nabycia.

Powyższe konkluzje zostały potwierdzone m.in. w interpretacji z 5 maja 2020 r. sygn. S-ILPB4/4510-1-114/16-6/DS.

-Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie amortyzacji Bazy klientów

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymieniony został know-how rozumiany jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej.

Nabyta przez Spółkę Baza klientów będzie się charakteryzować tym, że Spółka uzyska informacje, które:

- będą kluczowe dla prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, co wynika z tego, że Wnioskodawca oraz Zbywca zajmują się identyczną działalnością, ale na innym terytorium,

- wynikają z wypracowanego doświadczenia Zbywcy w zakresie określonych standardów jakości obsługi klientów wraz z bazą ich kontaktów, dzięki czemu Spółka zyska czas jaki poświęciłaby na nawiązanie relacji handlowych z nowymi klientami oraz

- są poufne.

W konsekwencji, nabywana Baza klientów stanowi know-how, czyli zestaw informacji praktycznych wynikających z doświadczenia Zbywcy o niejawnym, istotnym i określonym charakterze. Informacje te są związane z wiedzą o charakterze handlowym, technicznym i organizacyjnym.

O tym, że Baza klientów stanowi zestaw praktycznych informacji, świadczy to, że, Zbywca zobowiązał się do przedstawienia Wnioskodawcy swoim klientom oraz uzyskania od nich zgody (o ile jest to wymagane) na przekazanie ich danych osobowych oraz wszystkich innych dostępnych danych do Wnioskodawcy (np. historia zamówień).

W polskim prawodawstwie nie ma legalnej definicji know-how. Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. wersja internetowa) definiuje pojęcie know-how jako „praktyczna umiejętności lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że termin „know-how” należy interpretować zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii. Stosownie do art. 1 tego aktu, termin know-how oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

-niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

-istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową oraz

-zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym (m.in. wyrok NSA z 15 marca 2012 r. I FSK 973/11) przyjmuje się, że know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

- cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne,

- istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,

- identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest „nadmiernie ograniczony w wykorzystaniu nabytych informacji”.

Reasumując, informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:

-stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

-można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

-powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,

-powinny mieć charakter poufny i istotny oraz

-powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Zakupiona przez Spółkę Baza klientów będzie posiadała cechy charakterystyczne dla know-how w postaci kapitału klienckiego. Będzie posiadała przy tym określoną w umowie konkretną wartość materialną. Nabyta wiedza na temat klientów i relacji handlowych ma charakter poufny, oraz pozwoli Spółce uzyskanie większego poziomu sprzedaży.

W świetle powyższego, Baza klientów została nabyta od Zbywcy, nadaje się do gospodarczego wykorzystania, jej oczekiwana ekonomiczna przydatność przekracza rok i będzie wykorzystywana na bieżąco w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione na nabycie Bazy klientów, Spółka powinna zaliczać do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w przykładowych interpretacjach organów podatkowych, tj. np.: w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 lipca 2023 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.180.2023.2.DD oraz z 25 lipca 2023 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.284.2023.2.AND.

-Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie amortyzacji prawa do Rysunków

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały autorskie lub pokrewne prawa majątkowe.

Nabyte prawa do Rysunków będą umożliwiały Wnioskodawcy dalszy rozwój Spółki tworząc możliwości szerszego prowadzenia działalności w obszarze produkcji i sprzedaży (...) i tym samym przełoży się to na dalsze uzyskiwanie przychodów.

Zgodnie z art. 1 ust. 1-2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U z 2025 r. poz. 24 ze zm., dalej jako: „UPA”) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: (i) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), (ii) plastyczne, (iii) fotograficzne, (iv) wzornictwa przemysłowego czy (v) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne.

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną.

W myśl art. 17 UPA jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Ponadto zgodnie z art. 41 ust. 1 UPA przejście autorskich praw majątkowych na inną osobę następuje w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. W tym przypadku przejście Rysunków nastąpiło na podstawie Umowy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że przedmiotem prawa autorskiego jest utwór, którym może być również np. rysunek techniczny, posiadający indywidualny charakter własnego pomysłu. Jak wynika z powołanych przepisów UPA, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej, ustalony w jakiejkolwiek postaci. Przejawem działalności twórczej, jest więc uzewnętrzniony rezultat działalności twórcy.

Odnosząc się zatem do powyższego uzasadnienia, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nabyte prawa do Rysunków będą stanowić wartości niematerialne i prawne, i w związku z tym mogą podlegać amortyzacji. W szczególności świadczy o tym fakt, że Rysunki nie są objęte żadnymi prawami osób trzecich, a Wnioskodawca nabywa nieograniczone prawo do ich użytkowania.

W świetle powyższego, nabyte w drodze Umowy prawa do Rysunków, będą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu ich przyjęcia do używania oraz będą wykorzystywane przez Spółkę dla potrzeb prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w okresie używania dłuższym niż rok. W związku z tym będą one podlegać amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych, o których stanowi art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Zatem nabyte przez Spółkę prawa do Rysunków będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy poprzez odpisy amortyzacyjne od ceny ich nabycia.

Powyższe podejście zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2022 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.613.2021.2.ŚS.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W art. 16 określono jakie wydatki nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, natomiast art. 16a-16m określają zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 16b ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1) (uchylony)

2) spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3) (uchylony)

4) autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5) licencje,

6) prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

7) wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 16m ust. 1 ustawy o CIT:

Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1) od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;

2) od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych - 24 miesiące;

3) od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy;

4) od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.

Stosownie do treści art. 16m ust. 2 ustawy o CIT:

Jeżeli wynikający z umowy okres używania praw majątkowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest krótszy od okresu ustalonego w tym przepisie, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie wynikającym z umowy.

Treść art. 16m ust. 3 ustawy o CIT wskazuje, że

Podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotem Państwa działalności, jak również działalności Zbywcy, jest produkcja i sprzedaż (…). Zbywca zamierza zakończyć działalność gospodarczą 30 września 2025 r. (najpóźniej do 31 grudnia 2025 r.), w związku z czym zdecydował się na sprzedaż swoich aktywów niematerialnych na Państwa rzecz. W tym celu, Strony transakcji zawarły umowę sprzedaży, na mocy której Zbywca przeniósł na Państwa Aktywa, tj.:

1)wszelkie prawa ochronne do zarejestrowanych w Niemieckim Urzędzie Patentowym i Znaków Towarowych znaków towarowych (znak słowno-graficzny oraz znak słowny);

2)patent wraz ze wszystkimi powiązanymi prawami patentowymi, roszczeniami, w tym roszczeniami o wynagrodzenie, a także wszystkimi prawami do użytkowania, licencjonowania, eksploatowania i egzekwowania ochrony patentu w zakresie w jakim Zbywca posiada te prawa;

3)wszelkie prawa do co najmniej 10 000 rysunków technicznych, wraz z pełnymi prawami do ich użytkowania i eksploatacji, a także prawo do modyfikowania, edytowania i innego wykorzystywania tych rysunków oraz

4)bazę klientów wraz z posiadanymi przez Zbywcę informacjami dotyczących relacji handlowych z nimi.

Nabyli Państwo Aktywa od Zbywcy w celu rozwijania prowadzonej obecnie działalności gospodarczej. Aktywa zostaną przeniesione przez Zbywcę na Państwa Spółkę w zamian za ustalone wynagrodzenie.

Na podstawie Umowy, Zbywca zagwarantował, że dokonał wszystkich dotychczasowych płatności na rzecz odpowiednich rejestrów lub organów w celu utrzymania Znaków towarowych i Patentu. Strony Umowy uzgodniły, że Zbywca podejmie niezbędne działania w celu zarejestrowania Państwa w Europejskim Rejestrze Patentowym oraz w Niemieckim Urzędzie. Nabyte w drodze Umowy Aktywa nadawały się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania oraz będą wykorzystywane przez Państwa dla potrzeb prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej w okresie dłuższym niż rok.

Przedmiotem Państwa wątpliwość jest kwestia ustalenia, czy nabyte odpłatnie przez Państwa Aktywa (tj. Znaki towarowe, Patent, Rysunki, Baza klientów) będą stanowić wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym wydatki na Aktywa będą podlegać zaliczeniu przez Państwa do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

-Znaki towarowe i Patent

Art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1170, dalej: „ustawa PWP”) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii.

Zgodnie z art. 6 ustawy PWP:

1. Na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

2. W sprawach, o których mowa w ust. 1, właściwy jest Urząd Patentowy.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy PWP:

Jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (dalej: „Rozporządzenie”):

1. Znaki towarowe dla towarów lub usług, zarejestrowane na warunkach i w sposób przewidziany w niniejszym rozporządzeniu, zwane są dalej „znakami towarowymi Unii Europejskiej” („unijnymi znakami towarowymi”).

2. Unijny znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Unii: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela znaku lub unieważnienia znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Unii. Zasadę tę stosuje się, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.

W myśl art. 2 Rozporządzenia:

1. Ustanawia się Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (zwany dalej „Urzędem”).

2. Wszystkie odesłania do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki Towarowe i Wzory) w prawie Unii traktuje się jako odesłania do Urzędu.

Stosownie do art. 19 ust. 1 Rozporządzenia:

Jeżeli art. 20–28 nie stanowią inaczej, unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru:

a)właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny;

b) jeżeli lit. a) nie stosuje się, właściciel znaku ma przedsiębiorstwo w dacie dokonywania oceny.

Jak stanowi art. 120 ustawy PWP:

1. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony.

2. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

W przypadku przedmiotów własności przemysłowej - dla większości z nich - w celu uzyskania pełnej ochrony prawnej na terenie Polski wymagane jest:

-dokonanie ich zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP (art. 138 ustawy PWP),

-wydanie przez ten organ decyzji w sprawie udzielenia patentu, praw ochronnych lub praw z rejestracji (art. 147 ustawy PWP).

Zgodnie z art. 153 ustawy PWP:

Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem, uzyskane przez podatnika prawa potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności. Oczywiście muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strony transakcji zawarły umowę sprzedaży, na mocy której Zbywca przeniósł na Państwa:

1)wszelkie prawa ochronne do zarejestrowanych w Niemieckim Urzędzie Patentowym i Znaków Towarowych (nazwa oryginalna: Deutschen Patent-und Markenamt - Niemiecki Urząd) następujących znaków towarowych:

-znak słowno-graficzny „X”, nr (…), dla wszystkich zarejestrowanych towarów/usług z (…) oraz

-znak słowny „Y”, nr (…), dla wszystkich zarejestrowanych towarów/usług z klas (…);

2)patent o numerze (…), numer (…) wraz ze wszystkimi powiązanymi prawami patentowymi, roszczeniami, w tym roszczeniami o wynagrodzenie, a także wszystkimi prawami do użytkowania, licencjonowania, eksploatowania i egzekwowania ochrony patentu w zakresie w jakim Zbywca posiada te prawa.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że wskazane we wniosku Znaki towarowe są zarejestrowane w Deutschen Patent- und Markenamt, tj. Niemieckim Urzędzie ds. Własności Intelektualnej i korzystają z ochrony tylko na terenie Niemiec oraz że ww. Znaki nie zostaną zarejestrowane w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a w konsekwencji nie będą podlegać ochronie na terenie całej Unii Europejskiej. Patent, o którym mowa we wniosku, został zgłoszony do Europejskiego Urzędu Patentowego (EPO) pod numerem (…), odpowiadającym zgłoszeniu międzynarodowemu (…). Oznacza to, że zgłoszenie jest zarejestrowane w systemie EPO i znajduje się obecnie w trakcie badania, po zakończeniu którego patent zostanie formalnie zarejestrowany w EPO. W zgłoszeniu dokonano już aktualizacji Państwa danych– obecnie jako wnioskodawcę wskazano Państwa.

W tym miejscu należy wskazać, że podmiot gospodarczy, który zamierza prawa ochronne na znaki towarowe gospodarczo wykorzystywać na terenie innych państw wspólnoty europejskiej, winien dokonać ich rejestracji w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w odniesieniu do praw ochronnych na Znaki towarowe zarejestrowane w zagranicznym urzędzie (tj. Niemieckim Urzędzie ds. Własności Intelektualnej) będącym odpowiednikiem Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej brak jest podstaw do uznania, że stanowią wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, ponieważ korzystają z praw ochronnych z tytułu ich rejestracji na mocy przepisów innych jurysdykcji, do których ustawa PWP nie odsyła. Zatem nie mają Państwo podstaw do rozpoznania ich, jako wartości niematerialne i prawne i nie powinni Państwo ujawniać tych składników majątkowych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Spółkę.

Z kolei w odniesieniu do praw ochronnych na Patent, który został zgłoszony do Europejskiego Urzędu Patentowego, należy wskazać, że zakres terytorialny patentu europejskiego obejmuje 39 państw europejskich – członków Europejskiej Organizacji Patentowej (EPO) w tym m.in. Polskę, w konsekwencji Patent, o którym mowa we wniosku stanowi wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, ponieważ korzysta z praw ochronnych z tytułu jego rejestracji na mocy przepisów ustawy PWP. Zatem w odniesieniu do Patentu mają Państwo podstawo do rozpoznania go, jako Państwa wartości niematerialne i prawne.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie możliwości rozpoznania, jako wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji podatkowej:

- zarejestrowanych Znaków towarowych, których rejestracja dokonana została za granicą w urzędzie będącym odpowiednikiem Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej, przez co korzystają one z praw ochronnych tylko na terenie innego kraju (tj. tylko na terenie Niemiec) należy uznać za nieprawidłowe.

- Patentu, który został zgłoszony do Europejskiego Urzędu Patentowego, należy uznać za prawidłowe.

-Rysunki

Art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z opisu sprawy, na mocy umowy Zbywca przeniósł na Spółkę wszelkie prawa do co najmniej 10 000 rysunków technicznych, wraz z pełnymi prawami do ich użytkowania i eksploatacji, a także prawo do modyfikowania, edytowania i innego wykorzystywania tych rysunków. Zbywca zagwarantował że Rysunki nie są objęte żadnymi prawami osób trzecich, a Państwo nabywają nieograniczone prawo do ich użytkowania. Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że wskazane we wniosku rysunki stanowią autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, ponieważ są w szczególności utworami, o których stanowi art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U z 2025 r. poz. 24 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”):

1. Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

2. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2) plastyczne;

3) fotograficzne;

4) lutnicze;

5) wzornictwa przemysłowego;

6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7) muzyczne i słowno-muzyczne;

8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9) audiowizualne (w tym filmowe).

3. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną.

W myśl art. 17 ustawy o prawie autorskim:

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim:

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że przedmiotem prawa autorskiego jest utwór, którym może być również np. rysunek techniczny, posiadający indywidualny charakter własnego pomysłu. Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej, ustalony w jakiejkolwiek postaci. Przejawem działalności twórczej, jest więc uzewnętrzniony rezultat działalności twórcy.

Odnosząc się zatem do powyższego wskazać należy, że nabyte w drodze Umowy prawa do Rysunków, będą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu ich przyjęcia do używania oraz będą wykorzystywane przez Spółkę dla potrzeb prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w okresie używania dłuższym niż rok.

Zatem ww. Rysunki będzie można uznać za wartości niematerialne i prawne wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. W związku z powyższym wydatki na nabycie Rysunków, będziecie mogli Państwo zaliczać do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne, a Państwa stanowisko w tym zakresie jest prawidłowe.

-Baza klientów

Z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT wynika, iż amortyzacji podlega m.in. know-how rozumiane jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

- być nabyty,

- nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,

- być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu warto zauważyć, że w określonych sytuacjach przewidzianych prawem podatkowym, koszty dotyczące wartości niematerialnych i prawnych mogą być potrącalne w formie odpisów amortyzacyjnych. Ustawodawca nie pozwala bowiem kosztów tych zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, pozwala natomiast na stopniowe zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

W prawie bilansowym i podatkowym amortyzacja oznacza koszt związany ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja to zatem stopniowe a więc rozciągnięte w czasie wliczanie w koszty działalności firmy jej wydatków inwestycyjnych.

Prawo polskie nie zawiera jednoznacznej definicji pojęcia know-how. Można wesprzeć się w tym zakresie przepisami prawa europejskiego. Rozporządzenie Nr 772/2004 w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U. L. 123 z 27 kwietnia 2004 r.) stanowi, że know-how to pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

-niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

-istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, oraz

-zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. wersja internetowa) definiuje pojęcie know-how jako «praktyczna umiejętności lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania».

Termin know-how oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how uznane mogą być również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeśli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym (m.in. wyrok NSA z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11) przyjmuje się, że know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

- cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy, wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,

- istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,

- identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony w wykorzystaniu nabytych informacji”.

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Reasumując powyższe, informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:

-stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

-można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

-powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,

-powinny mieć charakter poufny i istotny,

-powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz informacje zawarte we wniosku i uzupełnieniu należy stwierdzić, że będąca przedmiotem transakcji Baza klientów, będzie posiadała cechy charakterystyczne dla know-how. Wskazana we wniosku wiedza na temat klientów i relacji handlowych niewątpliwie jest zidentyfikowana (utrwalona), ma charakter poufny i istotny oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego poprzez uzyskanie większego poziomu sprzedaży.

Zatem ww. Bazę klientów będzie można uznać za wartość niematerialną i prawną - know-how wskazaną w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT. W związku z powyższym wydatki na nabycie przedstawionej we wniosku Bazy klientów, jako know-how, będziecie mogli Państwo zaliczać do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne, a Państwa stanowisko dot. Bazy klientów jest prawidłowe.

Podsumowując, Państwa stanowisko, zgodnie z którym nabyte w drodze umowy Aktywa będą stanowić dla Państwa wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym wydatki na ich nabycie będą podlegać zaliczeniu przez Państwa do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne w części dotyczącej:

-Znaków towarowych – jest nieprawidłowe;

-Patentu – jest prawidłowe;

-Rysunków – jest prawidłowe;

-Bazy klientów – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa we wniosku i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.