Interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.576.2025.4.JO

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w części dotyczącej określenia okresu rozliczeniowego, w którym Spółka powinna ująć dla celów podatku VAT faktury korygujące „in plus” w związku ze zmianą modelu rozliczeń za okres nieobejmujący okresu przedawnienia,
• nieprawidłowe w części dotyczącej określenia okresu rozliczeniowego, w którym Spółka powinna ująć dla celów podatku VAT faktury korygujące „in plus” w związku ze zmianą modelu rozliczeń za okres objęty przedawnieniem.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia okresu rozliczeniowego, w którym Spółka powinna ująć dla celów podatku VAT faktury korygujące „in plus”.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką polskiego prawa handlowego i polskim rezydentem podatkowym, podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania w Polsce zgodnie z ustawą o CIT oraz zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług (VAT). Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

W ramach działalności Spółka m.in. świadczy usługi wsparcia sprzedaży i marketingu na rzecz B. B.V z siedzibą w Holandii, prowadzącej również działalność w Polsce poprzez zarejestrowany oddział (dalej: „B.”), stanowiący polski zakład podatkowy w rozumieniu ustawy o CIT. B. jest czynnym podatnikiem VAT w Polsce (posiada polski NIP) i dysponuje w Polsce stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej. B. specjalizuje się w produkcji, sprzedaży oraz dystrybucji (…) oraz innych mrożonych produktów spożywczych (dalej: „Produkty”) na całym świecie, w tym na terytorium Polski. Spółka i B. są podmiotami powiązanymi w zrozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Na mocy zawartej pomiędzy B. a Wnioskodawcą umowy wsparcia sprzedaży i marketingu (dalej: „Umowa”), Spółka świadczy na rzecz B. szereg kompleksowych usług o charakterze przygotowawczym i pomocniczym w procesie sprzedaży Produktów B. Do podstawowych zadań Spółki należą w szczególności: organizacja i realizacja działań promocyjnych, marketingowych i reklamowych dotyczących Produktów B., wsparcie logistyczne i administracyjne sprzedaży, zarządzanie kanałami sprzedaży, analiza rynku oraz zarządzanie relacjami z kluczowymi klientami i dystrybutorami B. Pracownicy Spółki utrzymują i rozwijają kontakty z obecnymi oraz potencjalnymi klientami B., dbając o dobre relacje handlowe i pełne informowanie ich o Produktach B..

W ramach powyższej współpracy Spółka ponosi znaczne koszty operacyjne związane ze świadczeniem usług wsparcia sprzedaży. Są to przede wszystkim koszty zatrudnienia personelu sprzedażowego, marketingowego i administracyjnego, koszty najmu i utrzymania powierzchni biurowych, wydatki na usługi księgowe, doradcze i marketingowe, wsparcie technologiczne oraz inne koszty operacyjne niezbędne do świadczenia usług wsparcia w dystrybucji Produktów B. w Polsce.

Historyczne rozliczenia pomiędzy Spółką a B. odbywały się w modelu „kosztowym”. Spółka refakturowała na B. wszystkie poniesione koszty operacyjne powiększone o uzgodnioną rynkową marżę. Rozliczenia te były dokumentowane fakturami sprzedażowymi z wykazaną kwotą VAT, wystawianymi za kolejne okresy rozliczeniowe trwające po 4 tygodnie. Każda faktura obejmowała należne wynagrodzenie za dany okres (4 tygodnie) z tytułu usług wsparcia sprzedaży i marketingu.

Dodatkowo, po upływie trzech albo czterech takich okresów, Spółka dokonywała korekty rozliczeń celem uwzględnienia rzeczywiście poniesionych kosztów i wystawiała fakturę korygującą typu „True Up” lub „True Down”. Faktura typu True Up zwiększała wynagrodzenie (tj. podstawę opodatkowania VAT) za dany okres, jeśli okazało się, że rzeczywiste koszty Spółki były wyższe od wcześniej zafakturowanych. Analogicznie, faktura typu True Down zmniejszała wynagrodzenie (podstawę opodatkowania) w sytuacji, gdy rzeczywiste koszty były niższe od ujętych w fakturach pierwotnych. Spółka ujmowała te korekty na bieżąco – w rozliczeniu za okres, w którym faktura korygująca została wystawiona. Ponadto, po zakończeniu roku kalendarzowego, Spółka sporządzała roczną korektę kosztową, obejmującą pełen rok rozliczeniowy. Korekta roczna również dokumentowana była fakturą korygującą i ujmowana w okresie, którego dotyczyła.

Grupa C, po przeprowadzeniu wewnętrznych analiz, postanowiła zmienić model kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce od B. Celem zmiany jest lepsze odzwierciedlenie roli i zaangażowania Spółki w proces sprzedaży Produktów B. na rynku polskim. Zgodnie z podjętą decyzją o wdrożeniu nowego modelu kalkulacji wynagrodzenia, Spółka i B. w 2025 r. zawarły nową Umowę, zgodnie z którą wynagrodzenie należne Spółce będzie składać się z dwóch elementów:

• Opłaty za pozostałe usługi wsparcia – odpowiadającej kosztom ponoszonym przez Spółkę w związku z realizacją działań marketingowych, promocyjnych, administracyjnych oraz innych na rzecz B., powiększonym o uzgodnioną rynkową marżę zysku. Zakres tych usług nie obejmuje działań sprzedażowych bezpośrednio związanych z polskim rynkiem.
• Opłaty za Wsparcie Sprzedaży – kalkulowanej jako procent od sprzedaży netto Produktów B. na rynku polskim, przy czym do tak ustalonej wartości dodawane jest wynagrodzenie równe kosztom ponoszonym przez Spółkę w związku z jej aktywnością sprzedażową na rynku krajowym.

Jeśli chodzi o aspekty administracyjne, w praktyce wdrożenie nowego modelu będzie wiązało się wyłącznie ze zmianą sposobu rozliczeń pomiędzy Spółką a B. – sposób fakturowania pozostanie bez zmian i będzie identyczny jak dotychczas. Faktury dokumentujące wynagrodzenie nadal będą wystawiane za czterotygodniowe okresy rozliczeniowe, w terminie siedmiu dni od zakończenia każdego okresu, za usługi świadczone w tym czasie. Pierwszy okres rozliczeniowy może obejmować mniej lub więcej niż cztery tygodnie, ponieważ zawsze rozpoczyna się 1 stycznia. Analogicznie, ostatni okres w roku może obejmować mniej lub więcej niż cztery tygodnie, ponieważ zawsze kończy się 31 grudnia.

Tak, jak dotychczas, po zakończeniu 3 albo czterech okresów rozliczeniowych (tj. po okresach 3, 6, 9 i 13) Spółka przeprowadzi weryfikację oraz ponowne przeliczenie rzeczywistych kosztów poniesionych oraz przychodów ze sprzedaży Produktów w danym okresie. Jeżeli okaże się, że pierwotnie zafakturowane wynagrodzenie różni się od należnego, wystawiona zostanie odpowiednia faktura korygująca. Planowane zasady wystawiania korekt w nowym modelu są analogiczne do dotychczasowych praktyk:

• Faktura korygująca „in plus” – wystawiana w przypadku, gdy suma wynagrodzenia pierwotnie zafakturowanego za dany okres okaże się niższa niż należna. Taka korekta zwiększy podstawę opodatkowania VAT (i podatek należny) po stronie Spółki za dany okres.
• Faktura korygująca „in minus” – wystawiana w przypadku, gdy wynagrodzenie pierwotnie zafakturowane było wyższe niż należne. Taka korekta zmniejszy podstawę opodatkowania (oraz kwotę podatku należnego) po stronie Spółki.

Grupa C uznała, że dotychczasowy model rozliczeń – oparty wyłącznie na refakturowaniu kosztów z marżą – nie odzwierciedlał w pełni rzeczywistego wkładu Spółki w proces sprzedażowy. W trakcie współpracy zakres wsparcia okazał się istotnie szerszy niż zakładano przy zawieraniu Umowy. Ze względu na dynamiczne otoczenie rynkowe oraz specyfikę relacji między stronami, Spółka musiała elastycznie dostosować się do potrzeb B., co przełożyło się na różnice między faktycznie realizowanymi a pierwotnie planowanymi zadaniami. W związku z tym podjęto decyzję, że zmiana modelu zostanie zastosowana również wstecznie (retroaktywnie) począwszy od roku 2019 (tj. Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę z B. potwierdzającą, że wyżej opisane warunki powinny mieć zastosowanie począwszy od 2019 r.). Wiąże się to z koniecznością skorygowania rozliczeń Spółki zarówno z perspektywy CIT, jak i VAT.

W opisanych transakcjach zrealizowanych pomiędzy Spółką a B. na podstawie Umowy ustalane są warunki, które ustaliłyby ze sobą podmioty niepowiązane (na zasadzie ceny rynkowej). Warunki te były spełnione w trakcie wszystkich lat podatkowych 2019-2025 (w ramach starego modelu) i będą spełnione także w ramach nowego modelu rozliczeń; Spółka podkreśla, że zmiana modelu rozliczeń nie wynika z konieczności dostosowania cen transferowych do wysokości zgodnej z zasadą ceny rynkowej.

Spółka wskazuje, iż istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem, w którym podmiot powiązany B. ma siedzibę, tj. z Holandią. Jest to Konwencja między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r., zmieniona Protokołem między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów o zmianie ww. Konwencji, z dnia 29 października 2020 r.

Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowego sposobu rozliczenia zwiększających faktur, które zostaną wystawione w związku ze zmianą modelu rozliczeń pomiędzy Spółką a B., w szczególności w odniesieniu do okresów historycznych (od 2019 r.). Spółka wskazuje, że przyczyna wystawienia przedmiotowych korekt powstaje dopiero po dokonaniu świadczonych usług i po wystawieniu faktur pierwotnych, a w szczególności – po podjęciu decyzji wewnątrz Grupy C o zmianie zasad kalkulacji wynagrodzenia, podpisaniu nowej Umowy oraz wystawieniu faktur korygujących.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług

Czy Spółka jest uprawniona do ujęcia zwiększających faktur korygujących wystawianych w związku ze zmianą modelu rozliczeń z B., w bieżących okresach rozliczeniowych (tj. w okresie wystawienia korekt) bez konieczności korygowania deklaracji VAT za okresy, w których wystawiono faktury pierwotne (tj. za lata 2019-2025)? (pytanie nr 1 wniosku)

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w związku ze zmianą modelu kalkulacji wynagrodzenia uzgodnioną z kontrahentem po wykonaniu świadczeń (tj. po dokonaniu sprzedaży), wystawione faktury korygujące zwiększające podstawę opodatkowania – powinny być ujęte w rozliczeniu VAT na bieżąco, tj. w okresie ich wystawienia. Spółka nie jest zobowiązana do dokonywania korekt deklaracji VAT za lata 2019-2025, ponieważ faktury pierwotne zostały wystawione prawidłowo zgodnie z obowiązującymi w tamtym czasie warunkami współpracy, a przyczyna korekty powstała dopiero w okresie późniejszym.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Podstawa prawna i istota faktur korygujących

Zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, import i eksport towarów, a także transakcje wewnątrzwspólnotowe (nabycia i dostawy).

Z kolei zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Podstawa opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT obejmuje:

1)podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2)koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zgodnie z art. 29a ust. 10 ustawy o VAT podstawę opodatkowania obniża się o:

1)kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

2)wartość zwróconych towarów i opakowań;

3)zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;

4)wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

W praktyce gospodarczej występują sytuacje, w których – już po wystawieniu faktury pierwotnej – pojawiają się okoliczności wpływające na jej treść. Może to dotyczyć m.in. zmiany kalkulacji wynagrodzenia, udzielenia rabatu, zwrotu towaru, zmiany ceny czy ujawnienia błędów zawartych na fakturze. W takich przypadkach przepisy ustawy o VAT przewidują możliwość wystawienia faktury korygującej, której celem jest dostosowanie dokumentu sprzedaży do rzeczywistego przebiegu zdarzenia gospodarczego oraz zapewnienie zgodności rozliczeń podatkowych ze stanem faktycznym.

I tak, zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy o VAT, faktura korygująca może zostać wystawiona w przypadku, gdy:

• podstawa opodatkowania lub kwota podatku wskazana w fakturze uległa zmianie,
• dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
• dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
• stwierdzono pomyłkę w jakiejkolwiek pozycji faktury.

Z powyższych przepisów wynika, że faktura korygująca służy do prawidłowego dokumentowania wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym, poprzez skorygowanie danych zawartych w transakcji. W systemie VAT faktura korygująca ma taką samą moc dowodową jak faktura wystawiona pierwotnie.

Faktury korygujące można zasadniczo podzielić na dwie grupy:

• faktury korygujące „in minus”, które skutkują obniżeniem podstawy opodatkowania
• faktury korygujące „in plus”, które powodują jej zwiększenie.

Faktury korygujące można klasyfikować także ze względu na przyczynę ich wystawienia. W przypadku korekt zwiększających podstawę opodatkowania (tzw. korekt „in plus”) zastosowanie znajduje art. 29a ust. 17 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli podstawa opodatkowania ulega zwiększeniu, korekty dokonuje się w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła przyczyna tej zmiany – a w konsekwencji, również zwiększenia podatku należnego.

W praktyce występują dwa zasadnicze warianty korekt zwiększających:

• korekta spowodowana błędem pierwotnym – czyli sytuacja, w której w momencie wystawienia faktury pierwotnej popełniono błąd, np. zastosowano błędną stawkę VAT. W takim przypadku korekta „in plus” powinna zostać rozliczona wstecznie, tj. w deklaracji za okres, w którym ujęto pierwotną fakturę. Wynika to z faktu, że zobowiązanie podatkowe zostało nieprawidłowo określone już na etapie pierwotnego rozliczenia.
• korekta z przyczyn wtórnych – czyli wynikająca z okoliczności, które zaistniały już po dokonaniu sprzedaży i nie istniały ani nie były możliwe do przewidzenia w momencie wystawienia faktury pierwotnej. Przykładem może być późniejsze uzgodnienie podwyższenia wynagrodzenia. W takim przypadku korekta powinna zostać rozliczona na bieżąco – tj. w okresie, w którym wystawiono fakturę korygującą. W momencie sprzedaży pierwotnie wykazany podatek należny był prawidłowy, a dopiero późniejsze zdarzenie gospodarcze uzasadniło zmianę.

Zatem ustawodawca jednoznacznie wskazuje, że w przypadku wtórnych przyczyn zwiększenia podstawy opodatkowania nie ma obowiązku korygowania wstecznego – rozliczenia dokonuje się w okresie wystawienia faktury korygującej.

Powyższe zasady znajdują potwierdzenie również w Objaśnieniach podatkowych z dnia 23 kwietnia 2021 r. dotyczących pakietu rozwiązań „Slim VAT” oraz wybranych rozwiązań doprecyzowujących niektóre konstrukcje VAT, wprowadzonych ustawą z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2419; dalej: „Objaśnienia”).

Zgodnie z Objaśnieniami (pkt. 1.3.1.):

„W zależności od przyczyny korekty, tj. momentu, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania, podatnik jest zobowiązany do korekty podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym ta przyczyna zaistniała. (…)”

Ministerstwo Finansów wprost wskazuje, że:

• w przypadku korekt „in plus” z przyczyn następczych, tj. powstałych po dokonaniu sprzedaży, zwiększenie podstawy opodatkowania należy wykazać w rozliczeniu bieżącym – tj. w okresie, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające korektę;
• natomiast w przypadku, gdy przyczyna korekty istniała już w momencie wystawienia faktury pierwotnej (np. błąd w wycenie, niewłaściwa stawka VAT), obowiązek korekty powstaje wstecznie, tj. w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonanej dostawy towarów lub świadczenia usług.

Objaśnienia zawierają także praktyczne przykłady ilustrujące omawiane zasady. Szczególnie istotny dla niniejszej sprawy wydaje się Przykład 2, który w ocenie Wnioskodawcy jest zbliżony do opisywanego stanu faktycznego:

„Podatnik C wystawia na rzecz podatnika D fakturę dokumentującą świadczenie usług marketingowych za luty 2021 r. (…) Po trzech miesiącach podatnik C oraz podatnik D na nowo ustalili, że w związku z doskonałą współpracą skutkującą znacznym wzrostem sprzedaży u podatnika D wartość świadczonych usług marketingowych od lutego zostanie zwiększona o 10% (zawarto aneks do umowy). Podatnik C w związku z podjętymi ustaleniami w maju 2021 r. wystawił fakturę korygującą zwiększającą wartość sprzedaży. Mając na uwadze, że korekta jest spowodowana przyczyną „następczą” (przyczyną będą nowe ustalenia stron dokonane w maju 2021 r.) – obowiązek rozliczenia wystawionej faktury korygującej powstaje w rozliczeniu za okres, w którym powstała przyczyna korekty. W konsekwencji, podatnik C w takiej sytuacji nie będzie miał obowiązku rozliczać faktury korygującej w miesiącu, w którym wykazał pierwotny obowiązek podatkowy. Podatnik C będzie zobowiązany rozliczyć wystawioną fakturę korygującą do faktury pierwotnej in plus w deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym powstała przyczyna korekty (rozliczenie za maj 2021 r.).”

W świetle tego przykładu, Ministerstwo Finansów wyraźnie uznaje, że korekty wynikające z nowych ustaleń lub zdarzeń powstałych po transakcji (czyli o charakterze wtórnym) powinny być rozliczane na bieżąco.

Podobne podejście prezentuje również praktyka podatkowa, przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 30 maja 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.533.2018.10.MC, wskazał, że jeśli faktura korygująca jest wystawiana z przyczyn, które nie istniały w momencie wystawienia faktury pierwotnej i nie wynikają z błędu, to korekta powinna zostać ujęta w rozliczeniu za okres, w którym powstała owa przyczyna. Innymi słowy – obowiązek podatkowy powinien zostać „dopasowany” do nowego momentu zdarzenia, a nie rozliczany poprzez korektę historycznego zobowiązania, które było poprawnie określone w chwili jego powstania.

Dodatkowo, analogiczne podejście zostało ugruntowane w orzecznictwie. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 marca 2014 r. o sygn. I FSK 1710/12 podkreślił, że:

„Jeżeli natomiast wystawienie faktury korygującej podatek należny jest efektem zdarzenia, które wystąpiło po upływie danego okresu rozliczeniowego, np. podniesienie ceny w następnym miesiącu, dokonana korekta powinna zostać uwzględniona w rozliczeniu za miesiąc, w którym to zdarzenie nastąpiło. Pierwotne bowiem zobowiązanie podatkowe, w momencie powstania obowiązku podatkowego ukonstytuowało się w prawidłowej wielkości, a jego zwiększenie następuje w takim przypadku w następstwie zdarzenia zaistniałego już po powstaniu obowiązku podatkowego, modyfikującego wielkość tegoż zobowiązania w momencie jego zaistnienia. Skoro zatem zdarzenie to miało miejsce po powstaniu już obowiązku podatkowego, nie ma podstaw do wykazywania jego skutków w okresie powstania tego obowiązku, lecz w okresie, w którym zdarzenie to zaistniało, kształtując wielkość zobowiązania podatkowego w nowej wysokości.”

Takie podejście chroni spójność systemu VAT i eliminuje potrzebę nieuzasadnionego cofania się do przeszłych deklaracji, w sytuacjach, gdy faktura pierwotna prawidłowo odzwierciedlała stan faktyczny w dacie jej wystawienia.

W świetle powyższego zarówno literalna treść art. 29a ust. 17 ustawy o VAT, jak i stanowisko Ministerstwa Finansów oraz organów podatkowych i sądów administracyjnych, jednoznacznie potwierdzają, że w przypadku korekt „in plus” wynikających z okoliczności następczych, podatnik powinien rozliczyć korektę w okresie powstania przyczyny, a nie wstecznie.

Analiza stanu faktycznego w kontekście przepisów prawa i stanowisk interpretacyjnych

Jak wynika z powyższego, kluczowym elementem analizy jest ustalenie momentu powstania przyczyny korekty. Zarówno organy podatkowe w interpretacjach, jak i Ministerstwo Finansów w Objaśnieniach, jednoznacznie podkreślają konieczność zbadania, czy przyczyna korekty istniała już w chwili sprzedaży, czy też ujawniła się dopiero później.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy korekty faktur planowane przez Spółkę, związane ze zmianą modelu rozliczeń z B., powinny zostać rozliczone na bieżąco, tj. w okresie, w którym zostanie podpisana nowa umowa potwierdzająca zmianę warunków rozliczeń (również za okresy przeszłe) oraz w którym wystawione zostaną faktury korygujące.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że kluczowe z punktu widzenia momentu rozliczenia korekty dla celów VAT jest ustalenie charakteru jej przyczyny. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Grupa C podjęła decyzję o zmianie modelu wynagradzania Spółki. W ramach nowego podejścia, Spółka i B. zawarły nową umowę, która przewiduje, że wynagrodzenie Spółki składa się z dwóch odrębnych komponentów: opłacie za usługi wsparcia, kalkulowanej na podstawie kosztów powiększonych o marżę, oraz opłacie za wsparcie sprzedaży, stanowiącej procent od wartości netto sprzedaży na rynku polskim, powiększonej o zwrot kosztów operacyjnych.

Zmiana ta, w porównaniu do dotychczasowego modelu koszt plus marża, stanowi podstawę do rozliczenia korekty. Grupa C uznała bowiem, iż dotychczasowy model rozliczeń nie odzwierciedlał w pełni wkładu Spółki w proces sprzedażowy. Decyzja ta została podjęta w 2025 roku i odnosi się do okresów rozpoczynających się od 2019 roku, czyli po wykonaniu usług w latach 2019–2025. W momencie świadczenia usług i wystawiania faktur pierwotnych obowiązywały ustalone wcześniej zasady rozliczeń (koszt plus marża), które Spółka prawidłowo stosowała, wystawiając faktury odzwierciedlające należne wynagrodzenie według ówcześnie obowiązującego modelu. Pierwotne faktury były zatem prawidłowe i kompletne – nie zawierały błędów ani pominięć. Dopiero później, z przyczyn biznesowych, Grupa C podjęła decyzję o zmianie formuły wynagradzania ze skutkiem wstecznym. Taka decyzja – formalizowana nową umową – stanowi nową okoliczność gospodarczą, która zaistniała już po dokonaniu sprzedaży. Nie istniała ona i nie mogła być przewidziana w okresach 2019-2025, kiedy to usługi były rozliczane na podstawie wcześniejszych ustaleń. Mamy tu więc do czynienia z klasyczną przyczyną korekty o charakterze następczym (wtórnym), w rozumieniu art. 29a ust. 17 ustawy o VAT. To późniejsze zdarzenie – w postaci nowej umowy zmieniającej dotychczasowe warunki rozliczeń – skutkuje koniecznością zmiany podstawy opodatkowania za wcześniejsze okresy, jednak w związku z następczym charakterem zmiany, w ocenie Wnioskodawcy korekta powinna zostać rozliczona „na bieżąco”.

Warto w tym momencie wskazać, że w tego rodzaju sytuacjach – tj. gdy strony zawierają umowę lub aneks zwiększający wynagrodzenie ze skutkiem wstecznym – organy podatkowe konsekwentnie potwierdzają, że korekta powinna zostać rozliczona w dacie wystawienia faktury korygującej, bez obowiązku korygowania deklaracji za przeszłe okresy. Potwierdza to m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 marca 2022 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.835.2021.1.KO. W interpretacji tej wskazano jednoznacznie, że podpisanie aneksów zwiększających cenę z mocą wsteczną oznacza, iż przyczyna korekty powstaje w momencie zawarcia aneksu, a faktura korygująca powinna zostać rozliczona w okresie jej wystawienia – czyli w momencie, w którym strony zgodnie ustaliły nowe warunki wynagrodzenia. W konsekwencji, w sytuacji, gdy podatnik podpisuje zobowiązanie podwyższające należne wynagrodzenie dopiero po upływie pierwotnego okresu rozliczeniowego, wystawione z tego tytułu faktury korygujące in plus powinny zostać ujęte w ewidencji oraz deklaracji VAT za bieżący okres – to jest za okres, w którym powstała przyczyna korekty.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka ma prawo ujmować faktury korygujące wystawione w związku ze zmianą modelu rozliczeń na bieżąco, w okresie ich wystawienia, bez konieczności korygowania deklaracji VAT za lata 2019-2025. Stanowisko to znajduje solidne oparcie zarówno w obowiązujących przepisach ustawy o VAT (art. 29a ust. 17 ustawy o VAT w zw. z art. 106j) jak i oficjalnych Objaśnieniach podatkowych oraz interpretacjach indywidualnych i orzecznictwie sądów administracyjnych. Korekty dokonywane przez Spółkę będą wynikały z nowej okoliczności – zgodnie z powyżej przedstawionymi zasadami – i nie będą miały na celu poprawienia błędów w fakturach pierwotnych, które były zgodne ze stanem faktycznym znanym w chwili ich wystawienia.

Takie podejście nie tylko znajduje uzasadnienie prawne, ale również zapewnia spójność i rzetelność rozliczeń podatkowych Spółki, bez naruszania zasady prawidłowości uprzednio złożonych deklaracji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W praktyce zdarzają się jednakże sytuacje, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej.

Stosownie do art. 106j ust. 1 ustawy:

Z powyższego wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Wystawia się je w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 29a ust. 10 ustawy:

W myśl art. 29a ust. 13 ustawy:

Stosownie do art. 29a ust. 14 ustawy:

W świetle art. 29a ust. 17 ustawy:

Faktury korygujące można generalnie podzielić na te, które powodują zmniejszenie podstawy opodatkowania (tzw. faktury korygujące „in minus”) oraz te, które wywołują skutki odwrotne, tj. w wyniku ich wystawienia wartość podstawy opodatkowania ulega podwyższeniu (tzw. faktury korygujące „in plus”). W ramach powyższego rozróżnienia można również dokonać podziału tychże faktur ze względu na powód ich wystawienia:

• jeżeli korekta spowodowana jest przyczynami powstałymi już w momencie wystawienia faktury pierwotnej, to powinna ona zostać rozliczona w deklaracji podatkowej za okres, w którym została wykazana faktura pierwotna;
• w sytuacji gdy korekta jest spowodowana przyczynami zaistniałymi po dokonaniu sprzedaży (przykładowo zaistniały nowe okoliczności transakcji skutkujące zwiększeniem podstawy opodatkowania), korekta powinna być dokonana w deklaracji podatkowej za miesiąc, w którym wystawiono fakturę korygującą. Taki przypadek będzie miał miejsce, gdy w fakturze pierwotnej podatek należny został wykazany w prawidłowej wysokości, natomiast przyczyna korekty powstała później i nie była możliwa do przewidzenia w momencie wystawienia faktury pierwotnej;
• późniejsze wykrycie błędu w fakturze pierwotnej stanowi przyczynę zwiększenia podstawy opodatkowania rozliczanej w deklaracji podatkowej za okres, w którym została wykazana faktura pierwotna.

Z powołanych wyżej przepisów ustawy dotyczących faktur korygujących wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury, wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, również gdy dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, udzielono rabatu, bądź upustów i obniżek cen.

Zatem, co do zasady, korygowanie pierwotnie wystawionej faktury, z przyczyn wskazanych wyżej, powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

Z okoliczności sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności m.in. świadczą Państwo usługi wsparcia sprzedaży i marketingu na rzecz B. B.V z siedzibą w Holandii, prowadzącej również działalność w Polsce poprzez zarejestrowany oddział („B.”), stanowiący polski zakład podatkowy w rozumieniu ustawy o CIT. B. jest czynnym podatnikiem VAT w Polsce (posiada polski NIP) i dysponuje w Polsce stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej. B. specjalizuje się w produkcji, sprzedaży oraz dystrybucji (…) oraz innych mrożonych produktów spożywczych („Produkty”) na całym świecie, w tym na terytorium Polski. Spółka i B. są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Na mocy zawartej umowy wsparcia sprzedaży i marketingu ( „Umowa”), Spółka świadczy na rzecz B. szereg kompleksowych usług o charakterze przygotowawczym i pomocniczym w procesie sprzedaży Produktów B.

W ramach powyższej współpracy Spółka ponosi znaczne koszty operacyjne związane ze świadczeniem usług wsparcia sprzedaży. Są to przede wszystkim koszty zatrudnienia personelu sprzedażowego, marketingowego i administracyjnego, koszty najmu i utrzymania powierzchni biurowych, wydatki na usługi księgowe, doradcze i marketingowe, wsparcie technologiczne oraz inne koszty operacyjne niezbędne do świadczenia usług wsparcia w dystrybucji Produktów B. w Polsce.

Historyczne rozliczenia pomiędzy Spółka a B. odbywały się w modelu „kosztowym”. Spółka refakturowała na B. wszystkie poniesione koszty operacyjne powiększone o uzgodnioną rynkową marżę. Rozliczenia te były dokumentowane fakturami sprzedażowymi z wykazaną kwotą VAT, wystawianymi za kolejne okresy rozliczeniowe trwające po 4 tygodnie. Każda faktura obejmowała należne wynagrodzenie za dany okres (4 tygodnie) z tytułu usług wsparcia sprzedaży i marketingu.

Dodatkowo, po upływie trzech albo czterech takich okresów, Spółka dokonywała korekty rozliczeń celem uwzględnienia rzeczywistych poniesionych kosztów i wystawiała fakturę korygującą typu „True Up” lub „True Down”. Faktura typu True Up zwiększała wynagrodzenie (tj. podstawę opodatkowania VAT) za dany okres, jeśli okazało się, że rzeczywiste koszty Spółki były wyższe od wcześniej zafakturowanych. Analogicznie, faktura typu True Down zmniejszała wynagrodzenie (podstawę opodatkowania) w sytuacji, gdy rzeczywiste koszty były niższe od ujętych w fakturach pierwotnych. Spółka ujmowała te korekty na bieżąco – w rozliczeniu za okres, w którym faktura korygująca została wystawiona. Ponadto, po zakończeniu roku kalendarzowego Spółka sporządzała roczną korektę kosztową, obejmującą pełen rok rozliczeniowy. Korekta roczna również dokumentowana była fakturą korygującą i ujmowana w okresie, którego dotyczyła.

Grupa C, po przeprowadzeniu wewnętrznych analiz, postanowiła zmienić model kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce od B. Celem zmiany jest lepsze odzwierciedlenie roli i zaangażowania Spółki w proces sprzedaży Produktów B. na rynku polskim. Zgodnie z podjętą decyzją o wdrożeniu nowego modelu kalkulacji wynagrodzenia, Spółka i B. w 2025 r. zawarły nową Umowę, zgodnie z którą wynagrodzenie należne Spółce będzie składać się z dwóch elementów:

• Opłaty za pozostałe usługi wsparcia – odpowiadającej kosztom ponoszonym przez Spółkę w związku z realizacją działań marketingowych, promocyjnych, administracyjnych oraz innych na rzecz B., powiększonym o uzgodnioną rynkową marżę zysku. Zakres tych usług nie obejmuje działań sprzedażowych bezpośrednio związanych z polskim rynkiem.
• Opłaty za Wsparcie Sprzedaży – kalkulowanej jako procent od sprzedaży netto Produktów B. na rynku polskim, przy czym do tak ustalonej wartości dodawane jest wynagrodzenie równe kosztom ponoszonym przez Spółkę w związku z jej aktywnością sprzedażową na rynku krajowym.

Jeśli chodzi o aspekty administracyjne, w praktyce wdrożenie nowego modelu będzie wiązało się wyłącznie ze zmianą sposobu rozliczeń pomiędzy Spółką a B. – sposób fakturowania pozostanie bez zmian i będzie identyczny jak dotychczas. Faktury dokumentujące wynagrodzenie nadal będą wystawiane za czterotygodniowe okresy rozliczeniowe, w terminie siedmiu dni od zakończenia każdego okresu, za usługi świadczone w tym czasie. Pierwszy okres rozliczeniowy może obejmować mniej lub więcej niż cztery tygodnie, ponieważ zawsze rozpoczyna się 1 stycznia. Analogicznie, ostatni okres w roku może obejmować mniej lub więcej niż cztery tygodnie, ponieważ zawsze kończy się 31 grudnia.

Tak jak dotychczas, po zakończeniu 3 albo czterech okresów rozliczeniowych (tj. po okresach 3, 6, 9 i 13) Spółka przeprowadzi weryfikację oraz ponowne przeliczenie rzeczywistych kosztów poniesionych oraz przychodów ze sprzedaży Produktów w danym okresie. Jeżeli okaże się, że pierwotnie zafakturowane wynagrodzenie różni się od należnego, wystawiona zostanie odpowiednia faktura korygująca. Planowane zasady wystawiania korekt w nowym modelu są analogiczne do dotychczasowych praktyk:

• Faktura korygująca „in plus” – wystawiana w przypadku, gdy suma wynagrodzenia pierwotnie zafakturowanego za dany okres okaże się niższa niż należna. Taka korekta zwiększy podstawę opodatkowania VAT (i podatek należny) po stronie Spółki za dany okres.
• Faktura korygująca „in minus” – wystawiana w przypadku, gdy wynagrodzenie pierwotnie zafakturowane było wyższe niż należne. Taka korekta zmniejszy podstawę opodatkowania (oraz kwotę podatku należnego) po stronie Spółki.

Grupa C uznała, że dotychczasowy model rozliczeń – oparty wyłącznie na refakturowaniu kosztów z marżą – nie odzwierciedlał w pełni rzeczywistego wkładu Spółki w proces sprzedażowy. W trakcie współpracy zakres wsparcia okazał się istotnie szerszy niż zakładano przy zawieraniu Umowy. Ze względu na dynamiczne otoczenie rynkowe oraz specyfikę relacji między stronami, Spółka musiała elastycznie dostosowywać się do potrzeb B., co przełożyło się na różnice między faktycznie realizowanymi a pierwotnie planowanymi zadaniami. W związku z tym podjęto decyzję, że zmiana modelu zostanie zastosowana również wstecznie (retroaktywnie) począwszy od roku 2019 (tj. Spółka planuje zawrzeć umowę z B. potwierdzającą, że wyżej opisane warunki powinny mieć zastosowanie począwszy od 2019 roku). Wiąże się to z koniecznością skorygowania rozliczeń Spółki zarówno z perspektywy CIT, jak i VAT.

Spółka wskazuje, że przyczyna wystawienia przedmiotowych korekt powstaje dopiero po dokonaniu świadczonych usług i po wystawieniu faktur pierwotnych, a w szczególności – po podjęciu decyzji wewnątrz Grupy C o zmianie zasad kalkulacji wynagrodzenia, podpisaniu nowej Umowy oraz wystawieniu faktur korygujących.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości ujęcia zwiększających faktur korygujących wystawianych w związku ze zmianą modelu rozliczeń z B., w bieżących okresach rozliczeniowych (tj. w okresie wystawienia korekt) bez konieczności korygowania deklaracji VAT za okresy, w których wystawiono faktury pierwotne (tj. za lata 2019-2025).

Odnośnie Państwa wątpliwości jeszcze raz podkreślić, że w zależności od przyczyny korekty, tj. momentu, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania, podatnik jest zobowiązany do korekty podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym ta przyczyna zaistniała. Zasadniczo, zaistnienie przesłanek do dokonania korekty zwiększającej podstawę opodatkowania powoduje obowiązek wykazania zwiększenia podstawy opodatkowania w rozliczeniu bieżącym (tj. tym, w którym zaistniały wspomniane przesłanki). Takie okoliczności wystąpią w przypadku, gdy przyczyna korekty zwiększającej podstawę opodatkowania jest spowodowana przyczynami zaistniałymi po dokonaniu sprzedaży. Jednak, w przypadku gdy przyczyna korekty istniała już w momencie wystawienia faktury, obowiązek dokonania korekty zwiększającej podstawę opodatkowania wystąpi w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy dla dostawy towarów lub świadczenia usług.

Kluczową rolę w ustaleniu momentu ujęcia korekty w deklaracji stanowi więc przeanalizowanie sytuacji i ustalenie, czy przyczyna wystawienia faktury korygującej przez sprzedawcę stanowi nową okoliczność, powstałą po wystawieniu faktury pierwotnej. Bowiem jak wskazano wyżej, w przypadku, gdy przyczyna korekty powstaje w terminie późniejszym, po wykonaniu usługi np. wystąpią nowe okoliczności powodujące zmianę ceny po wykonaniu usług i wystawieniu faktur dokumentujących te usługi, korekta powinna zostać ujęta w rozliczeniu za okres, w którym powstała przyczyna korekty, gdyż faktury zostały wystawione poprawnie, tzn. nie były wynikiem błędu, czy pomyłki ze strony wystawiającego faktury.

W tym miejscu odnosząc się do Państwa wątpliwości należy wskazać, że w analizowanym przypadku mamy do czynienia z okolicznością, powodującą powstanie korekty z przyczyn o charakterze wtórnym, które nie istniały w momencie świadczenia usług przez Spółkę na rzecz B. W rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia ani z błędem rachunkowym, ani z inną oczywistą omyłką, gdyż wystawiane faktury korygujące będą wynikiem przyjętej w uzgodnieniach między stronami zmiany modelu kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce. Wynagrodzenie w wysokości uiszczonej za lata 2019 – 2025 w tamtym okresie było właściwe i wynikało z warunków uzgodnień zawartych w Umowie, na podstawie których Spółka świadczyła usługi na rzecz B. Dopiero później, po przeprowadzeniu wewnętrznych analiz w ramach Grupy C, postanowiono zmienić model kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce od B. Celem zmiany jest lepsze odzwierciedlenie roli i zaangażowania Spółki w proces sprzedaży Produktów B. na rynku polskim, gdyż dotychczasowy system rozliczeń nie odzwierciedlał w pełni rzeczywistego wkładu Spółki w proces sprzedażowy. W trakcie współpracy zakres wsparcia okazał się istotnie szerszy niż zakładano przy zawieraniu Umowy. Ze względu na dynamiczne otoczenie rynkowe oraz specyfikę relacji między stronami, Spółka musiała elastycznie dostosować się do potrzeb B., co przełożyło się na różnice między faktycznie realizowanymi a pierwotnie planowanymi zadaniami. W związku z tym Spółka planuje zawrzeć umowę z B. potwierdzającą, że zmiana warunków powinna mieć zastosowanie począwszy od 2019 r. Zatem zmiany te mają charakter następczy, w sytuacji gdy nowa Umowa zmieniająca warunki świadczenia usług i ustalająca na nowo należne wynagrodzenie Spółce odzwierciedlające rzeczywisty jej wkład w proces sprzedażowy Produktów B. ma charakter aneksu do Umowy. We wskazanych przez Państwa okolicznościach, w których występuje konieczność dokonania korekty wynagrodzenia należnego Spółce zwiększającej podstawę opodatkowania jest nową okolicznością niemożliwą do przewidzenia w chwili wystawienia faktury pierwotnej na rzecz B., gdyż dopiero po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego Spółka posiada informację o rzeczywistych wartościach poszczególnych elementów (Opłata za pozostałe usługi wsparcia oraz Opłata za Wsparcie Sprzedaży) składających się na wynagrodzenie należne Spółce. Nie ulega więc wątpliwości, że w takiej sytuacji korekta powodująca zwiększenie ceny wynagrodzenia za świadczone przez Spółkę usługi jest dokonywana w oparciu o nowe, nieznane i nie możliwe do oszacowania na moment pierwotnej transakcji okoliczności. W fakturze pierwotnej podatek należny został wykazany w prawidłowej wysokości, natomiast przyczyna korekty powstała później i nie była możliwa do przewidzenia w momencie wystawienia faktury pierwotnej.

Jednocześnie w odniesieniu do Państwa wątpliwości należy mieć również na uwadze instytucję przedawnienia zobowiązania podatkowego, zawartą w przepisach ustawy Ordynacja podatkowa.

I tak, zgodnie z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Stosownie do art. 70 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa:

W myśl art. 70 § 7 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zgodnie z art. 70 § 8 ustawy Ordynacja podatkowa:

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że prawa i obowiązki m.in. w zakresie wystawiania faktur korygujących i rozliczenia podatku na ich podstawie, obowiązują podatników dopóty, dopóki zobowiązanie podatkowe określone w tych fakturach nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia – zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej – co do zasady – wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia). Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Zgodnie z instytucją przedawnienia w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Z okoliczności sprawy nie wynika, aby wystąpiły okoliczności przerywające lub zawieszające bieg przedawnienia przewidziane przez przepisy prawa podatkowego.

W analizowanej sprawie z uwagi na powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy, należy stwierdzić, że kwoty które Spółka wykazała w deklaracji w okresie od stycznia do listopada 2019 r. uległy przedawnieniu z końcem 2024 r., tym samym Spółka nie będzie zobowiązana lub uprawniona do skorygowania pierwotnej faktury wystawionej z tytułu świadczenia usług. Jak wskazano, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, więc jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego. Zatem zobowiązanie podatkowe za ten okres uległo przedawnieniu na mocy art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa i tym samym nie ma możliwości wystawienia faktury korygującej, z której wynikałaby inna wartość transakcji niż była ustalona pierwotnie.

Inaczej natomiast sytuacja kształtuje się w przypadku faktur wystawionych pierwotnie od grudnia 2019 r. do 2025. Przedawnienie zobowiązania podatkowego wynikającego z tych faktur nastąpi odpowiednio z końcem 2025 r. i w latach następnych. W tym przypadku Spółka będzie zobowiązana lub uprawnienia do skorygowania pierwotnej faktury wystawionej z tytułu świadczenia usług na rzecz B.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczących prawidłowego ujmowania korekt sprzedaży „in plus” w rozliczeniach z tytułu polskiego podatku VAT należy mieć z kolei na uwadze uregulowania zawarte w przepisach art. 29a ust. 17 ustawy o VAT. Z tego przepisu wynika, że stosownej korekty podstawy opodatkowania dokonuje się w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania. Należy w tym miejscu podkreślić, że ustawodawca nie wiąże obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania z wystawieniem faktury korygującej, a ze zdarzeniem w wyniku którego zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy oraz powołane przepisy wskazać należy, że wystawione przez Spółkę na rzecz B. faktury korygujące „in plus” za lata od grudnia 2019 r. do 2025 r. powinny być zatem ujęte dla potrzeb podatku VAT „na bieżąco”. Korekta wystawionych faktur spowodowana jest bowiem przyczynami, które miały miejsce już po wykonaniu usługi i nie były możliwe do przewidzenia w momencie wystawienia faktury pierwotnej.

W konsekwencji skoro Spółka nie może wystawić faktur korygujących do faktur pierwotnych ujętych w rozliczeniach objętych przedawnieniem, tj. do listopada 2019 roku, Państwa stanowisko dotyczące

• określenia okresu rozliczeniowego, w którym Spółka powinna ująć dla celów podatku VAT faktury korygujące „in plus” w związku ze zmianą modelu rozliczeń za okres nieobejmujący okresu przedawnienia jest prawidłowe,
• określenia okresu rozliczeniowego, w którym Spółka powinna ująć dla celów podatku VAT faktury korygujące „in plus” w związku ze zmianą modelu rozliczeń za okres objęty przedawnieniem jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (pytanie nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym opisanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.