Interpretacja indywidualna z dnia 4 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.860.2025.1.AK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

22 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 października 2025 roku o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniony pismem z 24 listopada 2025 r. (wpływ 24 listopada 2025 r.). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

Zainteresowany będący stroną postępowania:

(…)

Zainteresowana niebędąca stroną postępowania:

(…).

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcy są małżeństwem i zawarli dnia 31 maja 2006 roku umowę kredytu mieszkaniowego (dalej: Umowa). Jako kwotę kredytu w umowie wpisano (…) CHF. Zawarta umowa była umową kredytu denominowanego. Tytułem kredytu wypłacono (…) PLN. Wnioskodawcy przeznaczyli kwotę uzyskanego kredytu na finansowanie kosztów, inwestycji polegającej na zakupie i dokończeniu budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

Kredyt był spłacany zgodnie z umową w walucie polskiej po uprzednim przeliczeniu wysokości rat wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej Banku.

Wnioskodawcy wnieśli pozwem 21 września 2021 roku powództwo o ustalenie, że Umowa kredytu mieszkaniowego zawarta dnia 31 maja 2006 roku pomiędzy Bankiem a Kredytobiorcami jest nieważna i zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kwoty (…) złotych polskich z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 października 2021 roku do dnia dokonania faktycznej zapłaty.

Wnioskodawcy uważają zawartą umowę za nieważną m.in. na podstawie następujących podstawach prawnych art. 69 Prawa bankowego, art. 353¹ i art. 58 § 1 k.c., art. 385 § 2 k.c., 385¹ k.c., 358¹ k.c. W kwietniu 2025 roku pozwany – Bank – zaproponował Wnioskodawcom zakończenie sporu sądowego poprzez zawarcie ugody sądowej.

W dniu 8 lipca 2025 roku Wnioskodawcy zawarli z pozwanym Bankiem ugodę sądową. Na moment podpisania ugody Wnioskodawcy zapłacili na rzecz Banku kwotę (…) PLN (tzn. o (…) PLN więcej, aniżeli bank wypłacił kapitału), a wszystkie odsetki ustawowe za opóźnienie na ich rzecz wynosiły na tamten moment (…) PLN (odsetki te należne są na podstawie art. 481 w zw. z art. 455 k.c. i liczone są od dnia wymagalności roszczenia Wnioskodawców).

Łącznie w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia sądowego Wnioskodawcy otrzymaliby ponad (…) PLN (już po rozliczeniu (…) PLN na rzecz banku tytułem zwrotu kapitału kredytu). Bank na mocy zawartej ugody wypłacił na rzecz Kredytobiorców kwotę (…) PLN.

Konstrukcja ugody zakłada przyjęcie ważności umowy kredytowej, która ulega jednak przeliczeniu w oparciu o parametry finansowe przyjęte w ugodzie, na podstawie, których kredyt miał zostać przewalutowany i potraktowany jak kredyt złotówkowy.

Na podstawie § 1 ust. 8 ugody „Po zmianie waluty zadłużenia na walutę polską, w wyniku przeprowadzonych negocjacji Strony uzgadniają, iż z uwzględnieniem § 1 ust. 5-7, pozostałe do spłaty zadłużenie Kredytobiorcy wobec Banku z tytułu Umowy, na dzień zawarcia Ugody wynosi 0,00 (słownie: zero) złotych. Bank nie będzie zgłaszał roszczeń w stosunku do Kredytobiorcy w związku z Umową. Jednocześnie Bank odstępuje od naliczania odsetek bieżących należnych z tytułu spłaty ostatniej raty. Tym samym Strony uznają, iż kredyt udzielony na podstawie Umowy został spłacony w całości”. Kwota wypłacana przez Bank opisana była w § 5 ust. 1 „Bank, w terminie 21 dni od daty podpisania Ugody, wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkowa w wysokości (…) PLN na rachunek należący do: Kredytobiorcy”.

Wypłacona na mocy ugody kwota pieniężna stanowi zwrot środków, które zostały wpłacone przez Wnioskodawców do banku, a które w wyniku przeliczenia w oparciu o parametry finansowe przyjęte w ugodzie stały się bankowi nienależne, chociaż nie wynika to bezpośrednio z tekstu ugody, albowiem zgodnie z § 5 ust. 1 Ugody, Bank, w terminie 21 dni od daty podpisania Ugody, bank zobowiązany był do wypłaty na rzecz Kredytobiorców „kwoty dodatkowej” w wysokości (…) PLN. Owa kwota dodatkowa jest jednak w istocie zwrotem środków wpłaconych uprzednio do banku. Gdyby postępowanie sądowe zakończyło się prawomocnym wyrokiem zgodnym z orzeczeniem Sądu I instancji, po rozliczeniu kwoty kapitału kredytu na rzecz banku, Kredytobiorcom przysługiwałaby kwota (…) PLN należności głównej oraz kwota (…) PLN odsetek ustawowych za opóźnienie. Uzgodniona w ugodzie kwota (…) PLN mieści się w zakresie tych kwot i nie prowadzi do wzbogacenia kredytobiorców.

1.Kwota wypłaconego kredytu: (…) PLN

2.Kwota spłacona przez Wnioskodawców: (…) PLN

3.Różnica pomiędzy kwotą wypłaconą a spłaconą: (…) PLN

4.Odsetki ustawowe za opóźnienie: (…) PLN

5.Kwota zaproponowana w ugodzie: (…) PLN

Pytanie

Czy w związku z zawarciem przez Wnioskodawców ugody mającej na celu zakończenie sporu na tle umowy kredytowej, otrzymana kwota (…) PLN stanowi dla Wnioskodawców przychód i czy w związku z tym po stronie Wnioskodawców powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2647)?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, w zaistniałym stanie faktycznym kwota (…) zł nie stanowi ich przychodu. Na mocy ugody saldo zadłużenia zostanie umorzone, a Bank dokonał zwrotu kwoty wynikającej z rozliczenia kredytu/pożyczki. Otrzymanie kwoty (…) zł nie stanowi dla Wnioskodawców faktycznie żadnej dodatkowej korzyści, a jedynie prowadzi do stanu rozliczeń, który jest zgodny z prawem. Wnioskodawcy uważają, że zwrot przez Bank środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy kredytu mieszkaniowego przekazali na rzecz Banku w ramach spłaty rat udzielonego kredytu mieszkaniowego nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: Ustawa), klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawcy uważają, że nie będą mieli obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od zwróconej przez Bank kwoty, będącej przedmiotem zapytania. Pojęcie przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 w zw. z art. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy wiąże się z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. ustawy PIT mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego.

Kwota zwrotu obejmuje zwrot środków pieniężnych, które Wnioskodawcy wcześniej zapłacili Bankowi w trakcie trwania umowy kredytu oraz część odsetek, które należne są z tytułu wymagalności roszczenia Wnioskodawców wobec Banku. W ocenie Wnioskodawców dochodzi do powrotu w tym zakresie do wcześniej istniejącego stanu posiadania. Nie dojdzie zatem do przysporzenia w majątku Wnioskodawców, a zatem nie będzie przychodu ich stronie. Art. 11 ust. 1 ustawy definiuje przychód jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

W przedstawionej powyżej sytuacji, po stronie Wnioskodawców nie doszło do powstania przysporzenia majątkowego, albowiem w związku z zawarciem ugody otrzymali zwrot własnych środków pieniężnych, które wpłacili na rzecz Banku wraz z jedynie częścią odsetek, które są im należne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Powołany przepis wyraża tzw. zasadę powszechności opodatkowania. Regułą jest, że każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, wyjątkiem zaś jest sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Wyjątki od omawianej zasady dotyczą:

·dochodów, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione z podatku oraz

·dochodów, od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 22 ustawy Ordynacja podatkowa (rozporządzenie takie może być wydane w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników).

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak stanowi art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071):

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody. W doktrynie prezentowany jest również pogląd, zgodnie z którym kauzalność ugody przejawia się w określeniu zarzutów, którymi mogą się posłużyć strony po zawarciu ugody. Tak więc ugoda jest czynnością, realizowaną w drodze wzajemnych ustępstw stron, zmierzającą do uchylenia niepewności co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnienia ich wykonania albo uchylenia sporu istniejącego lub mogącego powstać.

Z kolei instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Wskazali Państwo, że wypłacona na mocy ugody kwota pieniężna stanowi zwrot środków, które zostały wpłacone przez Wnioskodawców do banku, a które w wyniku przeliczenia w oparciu o parametry finansowe przyjęte w ugodzie stały się bankowi nienależne (…).

Wobec powyższego, skoro kwota którą bank Państwu wypłacił w wyniku zawartej ugody, stanowi zwrot środków pieniężnych, które zostały przez Państwa wpłacone w ramach spłaty rat kapitałowo-odsetkowych i które okazały się nienależne bankowi, to jej otrzymanie nie spowoduje po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. Czynność ta nie spowodowała uzyskania przez Państwa przysporzenia majątkowego, wzrostu Państwa majątku.

Zatem, uzyskane w ramach ugody ww. środki pieniężne nie są Państwa przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanym do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, nie mają Państwo obowiązku rozliczenia tych środków pieniężnych dla celów podatkowych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.