Wynagrodzenie za okresy czasowej niezdolności do pracy

Na podstawie przepisu art. 92 kodeksu pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za ustalony w tym przepisie okres czasowej niezdolności do pracy powstałej wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną. Dopiero po wykorzystaniu tego uprawnienia pracownik nabywa prawo do zasiłku chorobowego.

Ustawa z 26 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 135, poz. 1146) w art. 1 pkt 14 wprowadza zmiany do art. 92 kodeksu pracy. Nowe zasady obowiązują od 1 stycznia 2003 r. Również ustawa z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673, zm.: z 2002 r. Nr 241, poz. 2074) wprowadza artykułem 39 zmiany do art. 92 kodeksu pracy.

W wyniku tych zmian od 1 stycznia 2003 r. pracodawca zobowiązany jest wypłacić pracownikowi wynagrodzenie za okresy niezdolności do pracy, przypadającej w danym roku kalendarzowym i trwającej do 33 dni, ze swoich środków. Do 31 grudnia 2002 r. limit ten wynosił 35 dni. W związku z tym zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego przysługuje pracownikowi poczynając od 34. dnia niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym. W nowym stanie prawnym pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia, o którym mowa w powołanym art. 92, za okresy niezdolności do pracy powstałej wskutek wypadku przy pracy albo choroby zawodowej. Od pierwszego dnia takiej niezdolności przysługuje zasiłek chorobowy ze środków ubezpieczenia wypadkowego. W razie wypadku w drodze do pracy albo z pracy nadal przepisy przewidują w pierwszej kolejności wynagrodzenie za okres choroby i następnie zasiłek z ubezpieczenia chorobowego.