Odprawa emerytalno-rentowa w orzecznictwie - cz. 2

Odprawa emerytalno-rentowa w orzecznictwie (cz. II)

Aldona Ignatowska

Prawo do odprawy nie jest w zasadzie uzależnione ani od sposobu rozwiązania stosunku pracy, ani od tego, który z podmiotów – pracodawca czy pracownik – dokonuje rozwiązania.

Związek między rozwiązaniem stosunku pracy a przejściem pracownika na emeryturę lub rentę jest ewidentny np. gdy pracodawca rozwiązuje stosunek pracy bez wypowiedzenia bez winy pracownika z powodu długotrwałej niezdolności do pracy z powodu choroby, a pracownik po tym czasie uzyskuje prawo do renty z tytułu niezdolności od pracy.

Ustanie stosunku pracy po upływie czasu, na jaki zawarta była umowa o pracę, nie wyłącza prawa do odprawy (wyrok Sądu Najwyższego z 28 lipca 1999 r., I PKN 174/99, OSNAP 2000/21/786; wyrok z 26 sierpnia 1999 r., I PKN 212/99, nie publikowany). Zdaniem Sądu Najwyższego art. 92¹ k.p. wiąże prawo do odprawy emerytalnej z ustaniem stosunku pracy, a nie z jego rozwiązaniem.

W wyroku z 7 stycznia 2000 r. (III ZP 8/99, M. Praw z 2000 r., nr 3, poz. 135) Sąd Najwyższy stwierdził, iż pracownikowi, który przeszedł na rentę inwalidzką (rentę z tytułu niezdolności do pracy), po rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony przysługuje odprawa pieniężna na podstawie art. 92 k.p., gdy pracownik stał się niezdolny do pracy wskutek choroby stwierdzonej w czasie zatrudnienia, prowadzącej po nieprzerwanym okresie pobierania zasiłku chorobowego do przyznania renty. Podobnie stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 6 sierpnia 1998 r. (III ZP 22/98, OSNAP 1998/24/713).