PRACODAWCA PRZED SĄDEM

Beata Skrobisz-Kaczmarek

l Przywrócenie

l Pracodawca jako powód

l Rozwiązywanie sporów

Każdy pracodawca, zatrudniając pracowników, musi liczyć się z możliwością wystąpienia konfliktów między nim a pracownikiem. Mogą one dotyczyć podstawy świadczenia pracy, wynagrodzenia i wypłacania innych świadczeń oraz szeroko pojętych uprawnień pracowniczych. Brak ich realizacji może stanowić podstawę roszczeń pracowników zgłaszanych wobec pracodawcy, a w konsekwencji doprowadzić strony do sądu.

Zatrudniając pracownika, pracodawca proponuje mu warunki zatrudnienia. Aby zmniejszyć własne koszty pracy, pracodawcy zatrudniają pracowników na podstawie umowy zlecenia czy umowy o dzieło. Jest to pierwsze źródło nieporozumień, na które natrafia pracodawca, bowiem pracownicy pomimo podpisania umowy zlecenia uważają, że wykonywane czynności są typowe dla stosunku pracy. W tej sytuacji występują do sądu pracy o ustalenie istnienia stosunku pracy. Z roszczeniem takim mogą wystąpić również, w imieniu pracownika, inspektorzy pracy.

Ograniczenia przy swobodzie wyboru formy świadczenia pracy wprowadza Kodeks pracy w art. 22 § 1.

Wymieniony przepis definiuje pojęcie stosunku pracy i wskazuje na jego podstawowe elementy, do których zaliczamy:

l osobiste podporządkowanie polegające na obowiązku stosowania się do poleceń przełożonych przy wykonywaniu pracy, a także wykonywanie pracy w miejscu i w godzinach wyznaczonych przez pracodawcę,

l odpłatność pracy,

l wymóg osobistego wykonywania pracy.

Wymienione cechy odróżniają zatrudnienie na podstawie stosunku pracy od zatrudnienia na podstawie umowy cywilnoprawnej - zlecenia czy też umowy o dzieło.

Kolejnym przepisem, który ma częściowo wyeliminować stosowanie cywilnoprawnych form zatrudnienia, jest art. 22 § 1 i § 1 k.p. mówiący o tym, że zatrudnienie w wymienionych wyżej warunkach, wynikających z art. 22 § 1 k.p., stanowi zatrudnienie na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.