Ciężar dowodu przy eksporcie w świetle orzeczenia ETS z 21 lutego 2008 r. w sprawie C-271/06 (Netto Supermarkt)
Niemiecka ustawa o VAT zawiera szczególną regulację, pozwalającą na zastosowanie zwolnienia w VAT dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pomimo niezachowania wszystkich wymogów formalnych, jeżeli zwolnienie podatkowe opiera się na niewłaściwych danych przedłożonych przez nabywcę, a przedsiębiorca nie mógł przy zachowaniu staranności rzetelnego handlowca rozpoznać nieprawidłowości tych danych. W świetle komentowanego wyroku Trybunału jest ona zgodna z prawem wspólnotowym i znajduje analogiczne zastosowanie także przy eksporcie towarów.
Sprawa C-271/06 jest ważna także dla polskiego podatnika, ponieważ swoje pisemne wyjaśnienia do niej przedłożył także Rząd RP.
Prawo wspólnotowe oraz niemieckie regulacje podatkowe
Zgodnie z art. 15 VI dyrektywy1 (obecnie art. 131 dyrektywy VAT2), „Bez uszczerbku dla innych przepisów Wspólnoty, państwa członkowskie zwalniają od podatku na warunkach, które określają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania takich zwolnień i zapobieżenia wszelkim oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania i nadużyciom: dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza Wspólnotą przez lub na rachunek nabywcy nie mającego przedsiębiorstwa na terytorium kraju, z wyjątkiem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia, zaopatrzenia w paliwo i aprowizacji łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych środków transportu, służących do celów prywatnych”3.
W przypadku gdy dostarczane towary przewożone są w bagażu osobistym podróżnego, powyższe zwolnienie ma zastosowanie, pod warunkiem że: 1) podróżny nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Wspólnoty; 2) towary są transportowane do miejsca przeznaczenia poza Wspólnotą przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym została dokonana dostawa; 3) całkowita wartość dostawy, łącznie z podatkiem od wartości dodanej, jest większa niż równowartość kwoty wskazanej w VI dyrektywie w walucie krajowej, ustalonej zgodnie z prawem wspólnotowym, jednakże państwa członkowskie mogą zwolnić dostawę o wartości całkowitej mniejszej od tej kwoty. Kolejny akapit art. 15 VI dyrektywy określa, kogo uznaje się za podróżnego niezamieszkałego we Wspólnocie, jak i określa obowiązki państw członkowskich związane ze stosowaniem przedmiotowego zwolnienia. Ponadto, prawo wspólnotowe wskazuje, iż dla celów stosowania akapitu drugiego „dowód wywozu stanowi faktura lub inny zastępujący ją dokument, potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione ze Wspólnoty”.
POTRZEBUJESZ POMOCY?