Wyrok NSA z dnia 11 marca 2014 r., sygn. I FSK 313/13

Orzeczenie sygnalizacyjne ma charakter fakultatywny. Skład orzekający sądu może poinformować właściwe organy, jeżeli uzna, że jest to uzasadnione okolicznościami sprawy. Fakt wydania lub niewydania postanowienia sygnalizacyjnego nie stanowi podstawy do czynienia zarzutu naruszenia przepisów postępowania. Przyjąć również należy, że postanowienie sygnalizacyjne nie może być kwestionowane w trybie art. 191 P.p.s.a. W jednym i drugim przypadku wydanie lub niewydanie postanowienia sygnalizacyjnego pozostaje bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Danuta Oleś, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "S." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 14 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Ol 295/11 w sprawie ze skargi "S." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 3 lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "S." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 3.600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Ol 295/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę S. Sp. z o.o. w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 3 lutego 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

1.2. Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny sprawy wskazał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w O. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z dnia 28 lipca 2010 r., którą określono spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za marzec 2009 r. i umorzono postępowanie podatkowe za III kwartał 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w uzasadnieniu decyzji podał, że na podstawie umowy z dnia 19 marca 2009 r. spółka S. tytułem aportu przeniosła prawo własności nieruchomości gruntowej położonej w W. na J. sp. z o.o. W tym samym miesiącu spółka S. wystawiła fakturę VAT na rzecz spółki J. Organ pierwszej instancji pozyskał dowód w postaci odpisu zupełnego księgi wieczystej nr [...] dotyczącej działek będących przedmiotem aportu do spółki J., z którego wynikało, że w dniu 26 marca 2009 r. Sąd Rejonowy w O. wpisał J. jako właściciela tych działek. Z akt rejestracyjnych spółki S. wynikało natomiast, że dopiero 4 maja 2009 r. złożyła ona zgłoszenie identyfikacyjne osoby prawnej będącej podatnikiem (NIP - 2), mimo iż umowa spółki zawarta została już 30 października 2000 r. a rejestracja w Krajowym Rejestrze Sądowym nastąpiła 9 listopada 2004 r. Za marzec 2009 r. spółka S. w ogóle nie złożyła deklaracji VAT - 7, nie prowadziła również rejestrów sprzedaży VAT. Ponadto z ewidencji środków trwałych, sporządzonej 26 listopada 2009 r., wynikało, że wniesione aportem do spółki J. działki zostały nabyte przez spółkę S. 30 marca 2009 r. i przyjęte do użytkowania jako środki trwałe w dniu 26 listopada 2009 r., już w czasie trwania kontroli podatkowej. W ocenie organu, było to niezgodne z rzeczywistością, gdyż już 19 marca 2009 r., na 11 dni przed rzekomym nabyciem działek przez spółkę S., spółka ta wniosła je aportem do spółki J., co potwierdza sporządzony tego dnia akt notarialny. Organ za niewiarygodne uznał zatem zapisy w ewidencji środków trwałych, dotyczące przedmiotowych działek.