Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2023 r., sygn. III FSK 1564/21

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak (sprawozdawca), Protokolant Arin Al Azab, po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 sierpnia 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 442/19 w sprawie ze skargi A.N. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 30 listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A.N. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 7 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 442/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę A. N. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z 30 listopada 2018 r., [...] w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej z tytułu podatku od towarów i usług za grudzień 2016 r. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) – dalej jako: "P.p.s.a".

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 7 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 442/19 wniósł A. N. zaskarżając ten wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art 174 pkt 1 P.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) – dalej jako: "O.p." w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 233 ze zm.) – dalej jako: "u.p.u.", poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że skarżący nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, tj. w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym A. sp. z o. o. (Spółka) stała się niewypłacalna, czyli nie wykonywała swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, w sytuacji gdy niewypłacalność będąca podstawą zgłoszenia wniosku o upadłość powinna mieć charakter trwały, co nie miało miejsca w zaistniałym stanie faktycznym, z którego bezsprzecznie wynika, że Spółka na bieżąco starała się regulować wymagalne zobowiązania, a ponadto oczekiwała znacznych zysków z realizowanych kontraktów, co w konsekwencji skutkowało bezzasadnym orzeczeniem o odpowiedzialności skarżącego na podstawie art. 116 § 1 O.p.