Wyrok SN z dnia 4 października 2007 r., sygn. I PK 126/07

Jednorazowe zgłoszenie gotowości do pracy nie może być uznane za wystarczające wówczas, gdy pracownik dochodzi na podstawie art. 81 § 1 k.p. wynagrodzenia za okres roku.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca),

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Herbert Szurgacz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 października 2007 r. sprawy z powództwa Izabelli G. przeciwko Firmie Handlowo-Usługowej „P.” Spółce z o.o. w C. o wynagrodzenie, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwa­nej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie z dnia 22 listopada 2006 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Izabela G. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Firmy Handlowo-Usługowej „P.” Spółki z o.o. w C. wynagrodzenia za czas gotowości do pracy w wysokości 27.647 zł. Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie ustalił, że powódka była zatrudniona przez pozwaną Spółkę na stanowisku sprzedawcy materiałów stomatologicznych w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 2 kwietnia 2001 r., kiedy to strony zawarły umowę o pracę na trzymiesięczny okres próbny, określając wynagrodzenie powódki na kwotę 1.130 zł brutto. W dniu 2 lipca 2001 r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony do dnia 30 czerwca 2002 r., w któ­rej określiły wynagrodzenie powódki na kwotę 1.450 zł brutto. Tę umowę aneksem z dnia 1 października 2001 r. strony przekształciły w umowę o pracę na czas nieokre­ślony z wynagrodzeniem w kwocie 1.740 zł brutto. Kolejnym aneksem, z dnia 22 marca 2002 r. strony ustaliły wysokość wynagrodzenia powódki na kwotę 2.500 zł brutto, zaś aneksem z dnia 1 kwietnia 2003 r. na kwotę 3.000 zł brutto.

Powódka w okresie od dnia 15 grudnia 2003 r. do 12 stycznia 2004 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim z powodu niezdolności do pracy. W dniu 6 stycznia 2004 r. lekarz orzecznik ZUS przeprowadził na wniosek pracodawcy badanie lekar­skie powódki w celu kontroli zasadności zaświadczenia o jej czasowej niezdolności do pracy w okresie od 29 grudnia 2003 r. do 12 stycznia 2004 r. i orzekł, iż powódka jest zdolna do pracy z dniem 7 stycznia 2004 r. W związku z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, pracodawca pismem z dnia 8 stycznia 2004 r. wezwał powódkę do bezzwłocznego stawienia się w pracy, jednakże powódka nie stawiła się dostarczając jedynie za pośrednictwem swojej matki zaświadczenie lekarskie o swej czasowej niezdolności do pracy w okresie od 7 stycznia 2004 roku do 16 stycznia 2004 r. W związku z przedłużającą się chorobą, powódka w piśmie z dnia 16 stycznia 2004 r. złożyła pracodawcy ofertę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 19 stycznia 2004 r. Pracodawca w dniu 19 stycznia 2004 r. wyraził zgodę na rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron, po wykorzystaniu przez powódkę urlopu wypoczynkowego. W dniu 3 lutego 2004 r. lekarz stwierdził, iż powód­ka jest w piątym tygodniu ciąży. Niezwłocznie po powzięciu tej wiadomości (w dniu 4 lutego 2004 r.) powódka doręczyła pracodawcy pismo, w którym oświadczyła, iż jest w ciąży i w związku z tym cofa złożone pod wpływem błędu oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę i wnosi o natychmiastowe przywrócenie jej do pracy. Pra­codawca nie wyraził zgody na przywrócenie powódki do pracy. W dniu 6 lutego 2004 r. powódka osobiście rozmawiała z T.S. o powrocie do pracy, rozmowa ta odbyła się w obecności świadków. Powódka poinformowała pracodawcę, że gdyby nie ciąża, nie przyszłaby do zakładu pracy, a ciąża jest jedyną motywacją jej powrotu do pracy. Poprosiła pracodawcę o poinformowanie jej, kiedy ma stawić się do pracy. Strony nie doszły do porozumienia i powódka wystąpiła na drogę sądową.

Wyrokiem z 23 lutego 2005 r. Sąd Rejonowy w Częstochowie ustalił, że powódkę łączy ze stroną pozwaną umowa o pracę zawarta 1 października 2001 r. na stanowisku sprzedawca materiałów stomatologicznych. Po ogłoszeniu wyroku 25 lutego 2005 r. powódka zgłosiła się do pracy u strony pozwanej, ale nie zastała niko­go z kim mogłaby rozmawiać. Następnego dnia dowiedziawszy się o dłuższej nieobecności „pracodawcy” wysłała pismo listem poleconym; w związku z brakiem od­powiedzi 1 marca 2005 r. ponownie udała się do pracodawcy zgłosić swą gotowość do pracy i złożyć wniosek o urlop wychowawczy. Poinformowano ją, że wyrok nie jest prawomocny i zostanie zaskarżony do Sądu Okręgowego. Po otrzymaniu wyroku Sądu Okręgowego powódka zwróciła się na piśmie do pracodawcy o wypłacenie jej wynagrodzenia za dni, w których starała się o powrót do pracy, tj. od dnia, w którym po raz pierwszy zgłosiła się do pracy z prośbą o przywrócenie jej do pracy aż do dnia kiedy miała rozpocząć urlop wychowawczy. Złożyła skargę do Państwowej Inspekcji Pracy, w wyniku której pracodawca uznał ją za pracownika i udzielił jej urlopu wy­chowawczego, natomiast uznał prawo do wynagrodzenia tylko za okres 2 tygodni licząc od 1 marca 2005 r. Po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy powódka nie stawiła się do pracy i nie zgłaszała gotowości do pracy.