Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 marca 2009 r., sygn. I SA/Wr 852/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryka Łysikowska, Sędziowie Sędzia NSA Lidia Błystak (sprawozdawca), Sędzia WSA Katarzyna Borońska, Protokolant Małgorzata Jakubiak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 marca 2009 r. przy udziale sprawy ze skargi T. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej, trzecią z kolei wydaną przez organ II instancji, na podstawie art. 233 § 1 pkt 2a) Ordynacji podatkowej uchylił decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] Nr [...] określającą T. P. podatek od towarów i usług za styczeń - luty 2003 r. i umorzył postępowanie w sprawie; w odniesieniu do marca 2003 r. uchylił tę decyzję i określił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w wysokości 185.540 zł. oraz za miesiące kwiecień - wrzesień utrzymał decyzję organu I instancji w mocy.

Ustalono, że przedmiotem działalności A T. P. był hurtowy obrót paliwami płynnymi (olej napędowy, etylina, olej opałowy). Strona w okresie od stycznia do września 2003 r. była czynnym podatnikiem podatku VAT, składając deklaracje VAT-7, w tym okresie zakupując m. in. od firmy B P. M. olej napędowy w łącznej ilości 1.116.000 litrów, wartości brutto 2.761.634 zł., podatek VAT 497.999,70 zł. Zaskarżoną decyzją zakwestionowano prawo strony do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez firmę B, dokumentujących sprzedaż paliwa. Firma B. nie posiadała rejestrów zakupu i sprzedaży dla celów podatku VAT za miesiące od lutego do listopada 2003 r., dostawcy tej firmy - firmy C i D to firmy niezarejestrowane dla celów podatku VAT, nieskładające deklaracji podatkowych, wartość zakupów wynikających z faktur wystawionych przez te firmy to 78 % ogółu zakupów wykazanych przez firmę B.

Organ I instancji stwierdził zawyżenie podatku naliczonego z faktur wystawionych przez firmę B dotyczących zakupu przez stronę paliwa od tej firmy, wskazując na przepisy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz § 48 ust. 4 pkt 5c) rozporz. Min. Fin. z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wg których faktury potwierdzające czynności do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i art. 83 k.c. nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Dokonując, w wyniku odwołania, zmiany decyzji organu I instancji organ odwoławczy wskazał na przepisy art. 19 ust. 1, art. 19 ust. 3a) ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 8 stycznia 1993 r., § 48 ust. 4 pkt 5a) rozporz. Min. Fin. z dnia 22 marca 2002 r. w spr. wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, odwołał się do uchwały siedmiu sędziów z dnia 22.04.2002 r. sygn. FPS 2/02, w której NSA ustalił zasady stosowania przepisów art. 33 ustawy o podatku VAT oraz orzeczenia ETS sygn. C-342/87 Geniuus Holding BV, podnosząc, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko i wyłącznie względem podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wykonanie czynności opodatkowanych na rzecz podatnika. Podkreślił organ, że z akt wynika, że P. M., właściciel firmy B., nie posiadał koncesji na prowadzenie działalności obrotu paliwami, nie posiadał środków transportu, podczas gdy zeznał, że w transakcjach z firmą strony - E firma ta odbierała paliwo własnym transportem. W wyniku kontroli stwierdzono, że firma E nie posiadała bazy magazynowej ani środków transportu, a każdorazowy zakup paliwa wiązał się z jego natychmiastową sprzedażą, co przyznała strona. P. M. przesłuchany w toku postępowania przed organami ścigania w dniu [...] zeznał, że nigdy nie zakupił ani nie sprzedał żadnego paliwa, dokumenty księgowe są fikcją, a jego działania polegały na tym, że otrzymywał faksem zamówienie na paliwo, wystawiał na podstawie faksu fakturę i otrzymywał za to wynagrodzenie od nieznanych mu osób. Wycofał się z tej działalności w [...]. Organ II instancji wskazał na przesłuchanie świadka M. z dnia [...], z których wynika, że świadek ten nie pamięta żadnych szczegółów dotyczących transakcji z firmą strony. Podobnie strona słuchana w dniu [...] nie potrafiła wyjaśnić gdzie znajdują się magazyny paliw firmy B., wskazała na dostawę paliw transportem tej firmy, podczas, gdy nie posiadała ona środków transportu. Właściciele obu firm nie potrafili podać żadnych istotnych szczegółów wzajemnej współpracy, podczas gdy zawarte między nimi transakcje opiewają na 1.116.000 litrów paliwa, wartości brutto 2.761.634 zł. (497.999,70 zł. podatek VAT). Podkreślił organ, że obie firmy działały wbrew zasadom kupieckim, z czym współgra treść zeznań strony przesłuchanej w dniu [...], w toku których strona szczegółowo wyjaśniła w jaki sposób działała jego firma zarejestrowana po to, aby dokonywać fikcyjnego obrotu paliwami. Dając wiarę tym zeznaniom wskazał organ, że nie dał wiary późniejszym zeznaniom strony, w których strona swoje zeznania z dnia [...] uzasadniała zastraszeniem przez funkcjonariusza Policji, szczegółowo wyjaśniając swoje stanowisko w zakresie uznania zeznań za wiarygodne. Podkreślił organ, że zeznania te współgrają z zeznaniami jednego z kontrahentów firmy E - R. D., z których wynika, że właściciel firmy B. został przez niego wprowadzony do tzw. "pajęczynki fakturzystów". Wzięto także pod uwagę, że dwóch podstawowych dostawców firmy B - firmy C i D to firmy nie zarejestrowane w zakresie podatku VAT, nie składające deklaracji VAT-&, a wartość zakupów wynikających z faktur VAT wystawionych przez te firmy stanowi 78 % zakupów wykazanych przez firmę B. Przeanalizował organ płatności między stroną a firmą B., wskazując, że niecałe 30% transakcji wykazano jako płatne przelewem, w pozostałych miało to następować w postaci gotówki, czego nie potwierdzono żadną dokumentacją. Stanowi to, w świetle ustawy z dnia 19.11.1990 r. Prawo o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) istotną okoliczność. Wskazał dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. składanym w toku postępowania przed organami kontroli, jak również zeznaniom strony z dnia [...], wg których transakcje udokumentowane fakturami miały miejsce. Odwołał się do wyniku kontroli w firmie P. M. B., z którego wynika, że zakwestionowano faktury dotyczące zarówno zakupu jak i sprzedaży paliw. Przedmiotem badania były także transakcje z firmą E. Podniósł organ odwoławczy, że szczegółowe bilansowanie ilości "zakupionych" towarów i realizowana sprzedaż wykazały znaczne różnice ilościowe (od [...] do [...] litrów paliwa), które nie mogły być przechowywane w firmie strony ze względu na brak magazynów. Wskazał także na mający znaczenie dla oceny sprawy fakt postawienia P. M. zarzutu m. in. popełnienia czynu z art. 271 k.k. tj. poświadczenia nieprawdy w wystawionych na rzecz strony - T. fakturach VAT. Reasumując podzielił organ II instancji stanowisko organu I instancji, że faktury wystawiane dla firmy strony przez P. M. firma B. nie dokumentują rzeczywistego obrotu gospodarczego. Jednocześnie wskazał organ, że uwzględnił fakt, iż postępowanie odnośnie roku 2002 nie zostało zakończone wydaniem ostatecznej decyzji, w związku z czym konieczne było przyjęcie dla rozliczeń miesiąca stycznia 2003 r. kwoty wynikającej z deklaracji złożonej przez stronę za grudzień 2002 r., w związku z czym dokonał organ odpowiednich przeliczeń rozliczenia podatnika. Z uwagi na tożsamość końcowego wyniku z deklaracjami strony za styczeń i luty 2003 r. postępowanie w tym zakresie umorzono, zaś w odniesieniu do marca 2003 r. określając zobowiązanie uwzględniono kwoty związane z rozliczeniem zakupu kasy fiskalnej. Ustosunkował się organ do zarzutów odwołania od decyzji organu I instancji dotyczących naruszenia przepisów postępowania podatkowego.