Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 maja 2016 r., sygn. IV SA/Gl 22/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Bożena Miliczek - Ciszewska Protokolant st. sekr. sąd. Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2016 r. sprawy ze skargi M.D. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta B. decyzją z dnia [...] r. nr [...] wydaną na podstawie art. 9 ust. 1 pkt. 14 lit. a i b, art. 2 ust. 1 pkt. 2 oraz art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 149 ze zm.) i art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, orzekł o uznaniu M.D. z dniem 26 czerwca 2015 r. za osobę bezrobotną oraz o odmowie przyznania prawa do zasiłku. W uzasadnieniu tej decyzji wskazał, że w dniu rejestracji strona spełniła warunki do uznania jej za osobę bezrobotną, natomiast suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 wyżej wymienionej ustawy przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację jest krótsza niż 365 dni.

Z rozstrzygnięciem tym, w zakresie dotyczącym odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych, nie zgodziła się strona, która wniosła odwołanie do Wojewody [...]. W odwołaniu tym wyraziła swoje niezadowolenie i zarzuciła naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni art. 71 ust. 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i przyjęcia, że jego zatrudnienie trwało krócej niż 365 dni, gdy tymczasem od 26 grudnia 2013 r. do 31 grudnia

2014 r. upłynęło 369 dni. W następstwie tego strona wniosła o zmianę kwestionowanej decyzji i przyznanie jej zasiłku dla bezrobotnych oraz utrzymanie w mocy decyzji w części dotyczącej statusu bezrobotnego. Nadto wniosła o przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego w trybie przewidzianym art. 136 Kodeksu postępowania administracyjnego. W motywach odwołania strona podniosła, że jej zdaniem organ pierwszej instancji obowiązany był wydać dwie odrębne decyzje, jedną dotyczącą statusu bezrobotnego a drugą związaną z prawem do zasiłku dla bezrobotnych. Uchybienie to jest istotne i ma znaczenie dla prawidłowości prowadzonego postępowania. W dalszej części odwołania odniesiono się do problematyki wadliwej interpretacji postanowień art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Podkreślono, że organ pierwszej instancji skupił się wyłącznie na jednej przesłance dotyczącej okresu zatrudnienia przed zarejestrowaniem się w urzędzie pracy i w ocenie odwołującego stanowisko takie jest wadliwe, natomiast co do osiągania minimalnego wynagrodzenia to składał dodatkowe oświadczenia, które nie zostały uwzględnione. Nadto podkreślił, że w jego przypadku nie istniał obowiązek odprowadzania składek na Fundusz Pracy. Z uwagi na zatrudnienie w zakładzie aktywności zawodowej inaczej winny być ustalane reguły wynagrodzenia wymaganego dla uzyskania zasiłku dla bezrobotnych, niż w przypadku zatrudnienia w innego typu podmiocie funkcjonującym w ogólnym obrocie gospodarczym. W końcowej części odwołania odniósł się do kwestii związanej z rozbieżnościami co do jego wykształcenia. Pismem z dnia 15 sierpnia 2015 r. odniósł się do elementów materiału dowodowego, akcentując występujące w nim błędy czy przeinaczenia. Natomiast pismem z dnia 15 września 2015 r. strona uzupełniła swoje odwołanie, w którym ponownie podkreśliła, iż spełnia wszystkie wymogi do otrzymania zasiłku dla bezrobotnych. Nadto zaakcentowała, iż w swoim odwołaniu wnosi o wydanie decyzji reformacyjnej a nie kasacyjnej. Dodatkowo pismem z dnia 14 października 2015 r. wezwała Wojewodę [...] do usunięcia naruszenia prawa i do wydania decyzji w jego sprawie.