Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 13 października 2017 r., sygn. I SA/Go 244/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska (spr.) Sędzia WSA Alina Rzepecka Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Czajkowski po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017 r. na rozprawie sprawy ze skargi R.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania zakończonego decyzją w sprawie podatku od towarów i usług za maj 2009 r. 1. Oddala skargę. 2. Przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim adwokatowi T.K. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 123,00 (sto dwadzieścia trzy) złote obejmującą podatek od towarów i usług.

Uzasadnienie

R.S. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] odmawiającą skarżącemu wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją tego organu z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2009 r. w wysokości 5.199 zł.

Powyższa skarga została wywiedziona na tle następującego stanu faktycznego.

Decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego określił skarżącemu kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2009 r. w wysokości 5.199 zł. Po rozpatrzeniu wniesionego przez skarżącego odwołania decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2016r. nr [...], która została doręczona skarżącemu w dniu 28 września 2016 r.

Na powyższą decyzję R.S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. nadając ją w placówce pocztowej w dniu 12.10.2016 r.

Z kolei pismem nadanym w placówce pocztowej w dniu 05.10.2016 r., zatytułowanym "Podanie" skarżący wniósł o "wznowienie terminu od Decyzji podatek Vat za rok 2009".

Pismem z dnia [...] października 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej wezwał skarżącego do skonkretyzowania ww. pisma o przedmiot postępowania, poprzez wskazanie: czy ww. pismem Strona składa wniosek o wznowienie postępowań zakończonych decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2016 r., od Nr [...] do Nr [...], a jeśli tak o podanie przesłanki z art.240 §1 Ordynacji podatkowej, w związku z którą Strona żąda wznowienia postępowania; czy Strona żąda przywrócenia terminu do złożenia odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] listopada 2015 r., od Nr [...] do Nr [...]; czy też żąda wszczęcia innego postępowania, a jeżeli tak o podanie zakresu żądania i trybu, którego wszczęcia Strona żąda. Jednocześnie organ pouczył skarżącego, iż w przypadku braku odpowiedzi w wyznaczonym terminie uzna, że ww. pismo jest wnioskiem o wznowienie postępowań zakończonych decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2016 r., od Nr [...] do Nr [...] utrzymującymi w mocy decyzje organu pierwszej instancji.

Powyższe wezwanie doręczono skarżącemu w dniu 26 października 2016 r. jednakże nie udzielił na nie odpowiedzi.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2017r. Dyrektor Izby Skarbowej odmówił skarżącemu wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją tego organu z dnia [...] sierpnia 2016r. w przedmiocie określenia kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2009r. w wysokości 5.199 zł.

Organ wyjaśnił, że w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej wymienionych zostało jedenaście podstaw wznowienia postępowania. Jest to wyliczenie wyczerpujące, co oznacza, że wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją, poza przypadkami wskazanymi art.240 § 1 Ordynacji podatkowej jest niedopuszczalne. Rozwiązanie to jest podyktowane zasadą trwałości ostatecznej decyzji podatkowej, której zmiana albo uchylenie może nastąpić jedynie w wyjątkowych sytuacjach określonych w przepisach prawa. Warunkiem wszczęcia postępowania wznowieniowego jest wskazanie przez wnioskodawcę przesłanki uzasadniającej wniosek w tym przedmiocie. W związku z powyższym, strona decydując się na podjęcie próby wzruszenia ostatecznej decyzji podatkowej w trybie wznowienia postępowania zobowiązana jest wskazać przynajmniej jedną z podstaw wznowienia postępowania wyliczonych w art.240 § 1 Ordynacji podatkowej. Niewskazanie żadnej z podstaw albo powołanie się na podstawę niewymienioną w art.240 § 1 Ordynacji podatkowej uzasadnia wydanie przez organ podatkowy decyzji odmawiającej wznowienia postępowania.

Organ zaznaczył, że skarżący we wniosku o wznowienie postępowania nie wskazał prawnie skutecznej podstawy wznowienia, a wezwany do uzupełnienia wniosku, nie usunął jego braków. Organ stwierdził zatem, iż w przedmiotowej sprawie brak jest możliwości dokonania oceny zasadności przesłanek wznowienia postępowania.

Od powyższej decyzji skarżący wniósł odwołanie, w którym wskazał, że wnosi o wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1. Skarżący podniósł, że decyzja została wydana w wyniku przestępstwa. Zaznaczył również, że wielokrotnie informował wszystkie służby, policję, urząd skarbowy, sądy, izbę skarbową, że od 2014 r. nie mieszka pod adresem: [...]. W 2015 r. wymeldował się. Podniósł, iż wszystkie pisma, jakie wysyłał do izby skarbowej, adresowane są jako S.R., skr. [...]. Skarżący zaznaczył, że ma ok. 40 spraw w Izbie Skarbowej i nie rozumie, dlaczego urzędnik frywolnie i bez jakiejkolwiek wyobraźni wysyła pismo na adres, pod którym strona nie mieszka. Skarżący podniósł, iż wskutek złego nadania pisma nie miał możliwości wysłania odwołania od decyzji. Poinformował, iż w tym samym czasie odpowiadał na inne decyzje izby skarbowej, inne pisma wysyłano na adres skr. pocztowa [...], a akurat te wysłano na adres, pod którym nie mieszka. Skarżący stwierdził, iż wskutek wysłania pisma do [...] nie z własnej winy nie mógł odebrać takiego pisma i brać udziału w postępowaniu. Nadto skarżący wniósł o umorzenie postępowania z powodu przedawnienia.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że wznowienie postępowania stanowi jeden z nadzwyczajnych trybów weryfikacji ostatecznej decyzji organu podatkowego kończącej postępowanie. Postępowanie to składa się z dwóch etapów. W pierwszym etapie rozstrzygnięciu podlega kwestia dopuszczalności uruchomienia trybu nadzwyczajnego, o czym stanowi art. 243 § 1 Ordynacji podatkowej. Etap ten kończy się wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania (art. 243 § 1 Ordynacji podatkowej), lub wydaniem decyzji o odmowie wznowienia postępowania (art. 243 § 3 Ordynacji podatkowej). Dopiero wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania jest równoznaczne z rozpoczęciem drugiego etapu, w którym organ zgodnie z art. 243 § 2 Ordynacji podatkowej ustala czy w sprawie zachodzą wskazane w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej podstawy wznowienia postępowania, a w razie pozytywnego wyniku tych czynności, przeprowadza postępowanie wyjaśniające w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia istoty sprawy podatkowej, będącej przedmiotem decyzji ostatecznej.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że decyzję o odmowie wznowienia postępowania wydaje się gdy wznowienie postępowania jest niedopuszczalne z przyczyn formalnych, np. gdy wniosek złożyła osoba nie będąca stroną w sprawie lub nie mająca zdolności do czynności prawnych, wniosek został złożony po upływie terminów do wznowienia postępowania, dotyczy on decyzji nie będącej decyzją ostateczną lub nie został oparty o jedną z przesłanek wznowienia postępowania określonych w art. 240 ustawy Ordynacja podatkowa. Wskazany wymóg oparcia wniosku o wznowienie postępowania o jedną z ustawowych przesłanek wznowienia nie ma charakteru merytorycznego i nie zawiera się w nim obowiązek organu badania merytorycznej zasadności przesłanki wznowienia. Organ uprawniony jest na tym etapie jedynie do kontroli, czy konstrukcja wniosku jest oparta o jedną z podstaw wymienionych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Zatem odmowa wznowienia postępowania następuje tylko i wyłącznie ze względów formalnych, a nie merytorycznych.

W ocenie organu odwoławczego w niniejszej sprawie istniały podstawy faktyczne i prawne do podjęcia zaskarżonej decyzji w warunkach art. 243 § 3 Ordynacji podatkowej zaś stwierdzenie przez organ braku przesłanek wznowienia postępowania poprzedzone było postępowaniem, w którym organ stosownie do art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej podjął wszystkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podkreślił, że zarzut wydania decyzji w wyniku przestępstwa skarżący podniósł dopiero na etapie postępowania odwoławczego, nie przedstawiając jednocześnie dowodów na potwierdzenie swojego stanowiska. Organ odwoławczy zauważył, iż w niniejszej sprawie przedmiotem postępowania prowadzonego na wniosek skarżącego było ustalenie, czy wznowienie sprawy jest dopuszczalne, w tym m.in. czy wniosek został oparty o jedną z przesłanek wznowienia postępowania określonych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Następnie stwierdził, że w postępowaniu odwoławczym od ww. decyzji z dnia [...] stycznia 2017 r. brak jest możliwości badania wystąpienia w sprawie przesłanki z art. 240 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Powyższe, zdaniem organu odwoławczego, naruszałoby zasadę dwuinstancyjności postępowania sformułowaną w art. 127 Ordynacji podatkowej, poprzez orzekanie w kwestii nie będącej przedmiotem zaskarżonej decyzji. Za bezzasadne organ odwoławczy uznał powoływanie się przez skarżącego na obecnym etapie postępowania na okoliczność, iż "decyzja została wydana w wyniku przestępstwa".

Organ odwoławczy stwierdził, że na uwzględnienie nie zasługuje również podnoszona w odwołaniu argumentacja skarżącego dotycząca sposobu doręczania pism, tj. wysyłania pism na adres w [...], zamiast na adres: skrytka pocztowa [...]. Organ wyjaśnił, że analiza akt sprawy wykazuje, iż ww. argumentacja nie dotyczy postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] stycznia 2017 r., w którym to postępowaniu wszystkie pisma organu pierwszej instancji, w tym zaskarżona decyzja, były kierowane na wskazany przez skarżącego adres do korespondencji: skrytka pocztowa [...].

Ustosunkowując się natomiast do wniosku skarżącego o umorzenie postępowania z powodu przedawnienia organ zauważył, iż formułując go skarżący nie przedstawił uzasadnienia, z którego wynikałoby, jakiego postępowania dotyczy powyższa prośba oraz na podstawie jakich okoliczności zasadnym byłoby umorzenie tego postępowania. Organ odwoławczy wyjaśnił, że w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją rozstrzygnięciu podlegała kwestia dopuszczalności wdrożenia trybu nadzwyczajnego. Kwestia przedawnienia zobowiązania nie stanowiła przedmiotu tego postępowania, zatem sformułowana przez skarżącego na obecnym etapie prośba o umorzenie postępowania z powodu przedawnienia pozostaje bez związku z przedmiotem niniejszej sprawy. Jednocześnie organ podkreślił, że do kwestii przedawnienia zobowiązania Dyrektor Izby Skarbowej odniósł się w uzasadnieniu ostatecznej decyzji z dnia [...] sierpnia 2016 r., nr [...], z którego wynika, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za maj 2009 r. nie uległo przedawnieniu.

Na powyższą decyzję R.S. wniósł skargę, w której wniósł m.in. o przesłuchanie wszystkich światków, klientów którzy kupili towar; o ustalenie podatku metodą porównawczą oraz ustalenie kosztów, których urząd skarbowy nie policzył. Wniósł także ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2017 r. sygn. akt I SA/Go 244/17 Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. zwolnił skarżącego od kosztów sądowych oraz ustanowił dla skarżącego adwokata z urzędu.

Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła skarżącemu pełnomocnika w osobie adwokata T.K..

Podczas rozprawy przeprowadzonej w dniu 13 października 2017 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oświadczając, iż nie zostały one w żadnej wysokości pokryte przez skarżącego. Wskazał również, że nie miał możliwości bezpośredniego kontaktu ze skarżącym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna.

Na wstępie wyjaśnić należy, że zgodnie z treścią art.1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zasadą jest, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z kolei po myśli art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369) - powoływanej dalej jako "P.p.s.a." Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a, który dotyczy interpretacji podatkowych, i który nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie była decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2017 r. utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] stycznia 2017 r. odmawiającą skarżącemu wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją tego organu z dnia [...] sierpnia 2016 r. w przedmiocie określenia kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2009 r. w wysokości 5.199 zł.

Wyjaśnić należy, że instytucja wznowienia postępowania ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją podatkową, jeżeli postępowanie podatkowe przed organami podatkowymi było dotknięte wadami procesowymi, wyliczonymi wyczerpująco w art. 240 Ordynacji podatkowej. Organ prowadząc postępowanie na wniosek strony związany jest podstawami wznowieniowymi zawartymi w jej wniosku i nie może odnosić się do innych podstaw nie wskazanych przez stronę (por. wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 1930/15 wszystkie cytowane w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia dostępne są na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wznowienie postępowania, jak już wyjaśnił skarżącemu organ podatkowy, stanowi zatem jeden z nadzwyczajnych trybów weryfikacji ostatecznej decyzji organu podatkowego kończącej postępowanie. W razie złożenia wniosku o wznowienie postępowania w pierwszej kolejności rozstrzygnięciu podlega kwestia dopuszczalności "uruchomienia" trybu nadzwyczajnego, o czym stanowi art. 243 § 1 Ordynacji podatkowej. Organ badając złożony wniosek pod tym kątem wydaje postanowienie o wznowieniu postępowania (art. 243 § 1) lub decyzję o odmowie wznowienia postępowania (art. 243 § 3).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym treść art. 243 § 3 Ordynacji podatkowej należy odczytywać w ten sposób, że decyzję o odmowie wznowienia postępowania wydaje się wówczas, gdy wznowienie postępowania jest niedopuszczalne z przyczyn formalnych. Chodzi o przypadki, gdy wniosek złożyła osoba nie będąca stroną w sprawie lub nie mająca zdolności do czynności prawnych, wniosek został złożony po upływie terminu do wznowienia postępowania, dotyczy on decyzji nie będącej decyzją ostateczną lub nie został oparty o jedną z przesłanek wznowienia postępowania określonych w art. 240 Ordynacji podatkowej (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 135/17 oraz powołanie tam orzecznictwo). Jak zatem słusznie zauważył Dyrektor Izby Administracji Skarbowej dopiero wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania jest równoznaczne z rozpoczęciem kolejnego etapu, w którym organ zgodnie z art. 243 § 2 Ordynacji podatkowej ustala czy w sprawie zachodzą wskazane w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej podstawy wznowienia postępowania

W rozpoznawanej sprawie postępowanie zostało zainicjowane wnioskiem skarżącego z dnia [...] października 2017 r. (data nadania w placówce pocztowej) niemniej jednak we wniosku tym skarżący nie powołał się na żadną z przesłanek, o której mowa w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej wskazał jedynie, że wnosi o "wznowienie terminu do decyzji podatek VAT za rok 2009".

Skarżący pomimo wezwania organu nie sprecyzował złożonego wniosku. Tym samym organ, zgodnie z zawartym w ww. wezwaniu pouczeniem przyjął, że owe pismo jest wnioskiem o wznowienie postępowań zakończonych decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2016 r., od nr [...] do nr [...] utrzymującymi w mocy decyzje organu pierwszej instancji w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2009 r.

Z uwagi na to, iż ww. wniosku skarżący nie wskazał żadnej z przesłanek o której mowa w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej organ zobligowany był stwierdzić, że wznowienie postępowania jest niedopuszczalne z przyczyn formalnych i na podstawie art. 243 § 3 Ordynacji podatkowej odmówić skarżącemu wznowienia postępowania m.in. w sprawie zakończonej decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2016 r. w przedmiocie określenia kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2009 r. w wysokości 5.199 zł.

Dopiero na etapie odwołania skarżący wskazał, że decyzja została wydana w wyniku przestępstwa, tj. na przesłankę o której mowa w art. 240 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej jak również wniósł o umorzenie postępowania z powodu przedawnienia. W tej sytuacji, organ odwoławczy nie mógł jednak zbadać czy owa przesłanka w sprawie faktycznie zaistniała. Postępowanie wznowieniowe, z uwagi na braki wniosku, nie zostało bowiem skutecznie wszczęte a kwestia wystąpienia przesłanek o których mowa w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej nie była przedmiotem rozważań organu pierwszej instancji. Wydanie przez organ odwoławczy rozstrzygnięcia w tym zakresie, w sytuacji braku stanowiska organu podatkowego pierwszej instancji, naruszałoby zasadę dwuinstancyjności określoną w art. 127 Ordynacji podatkowej jak również zasadę praworządności zawartą w art. 120 tej ustawy (por. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 1616/15).

Zgodzić się zatem należy z Dyrektorem Izby Administracji Skarbowej, iż powołanie się przez skarżącego na etapie odwołania, że decyzja została wydana w wyniku przestępstwa nie może mieć wpływu na decyzję z dnia [...] stycznia 2017 r. Podzielić również należy wniosek organu, że w niniejszej sprawie zaistniała podstawa do wydania decyzji w trybie art. 243 § 3 Ordynacji podatkowej.

Nadto, jak słusznie zauważył organ, w niniejszym postępowaniu rozstrzygnięciu podlegała kwestia dopuszczalności wdrożenia trybu nadzwyczajnego. Kwestia przedawnienia zobowiązania nie stanowiła przedmiotu tego postępowania, zatem sformułowana przez skarżącego na etapie odwołania prośba o umorzenie postępowania z powodu przedawnienia pozostaje bez związku z przedmiotem niniejszej sprawy.

Zasadnie również organ odwoławczy stwierdził, że podniesiona w odwołaniu argumentacja skarżącego dotycząca sposobu doręczania pism nie zasługuje na uwzględnienie bowiem w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] stycznia 2017r. wszystkie pisma organu pierwszej instancji kierowane były na wskazany przez skarżącego adres skrytki pocztowej.

Przeprowadzona w sprawie kontrola zaskarżonej decyzji wykazała, że jest ona zgodna z prawem i została poprzedzona postępowaniem przeprowadzonym z poszanowaniem zasad wynikających z Ordynacji podatkowej.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a., skargę oddalił (pkt 1 wyroku). O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej (pkt 2 wyroku) orzeczono, na podstawie art. 250 P.p.s.a., zgodnie z którym wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków (§ 1). Po myśli § 2 tego przepisu w uzasadnionych przypadkach, sąd może obniżyć wynagrodzenie, o którym mowa w § 1. Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2016 r. poz. 1714).

Wynikającą z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia kwotę, stanowiącą koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu, Sąd na podstawie art. 250 § 2 P.p.s.a, obniżył do kwoty 100 zł. Obniżając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd miał przede wszystkim na uwadze, że przed tutejszym Sądem toczy się szereg spraw - także tożsamych - zainicjowanych skargami strony, w których pełnomocnikiem z urzędu wyznaczono adwokata T.K.. W ocenie Sądu nakład pracy pełnomocnika w niniejszej sprawie, jest niski w stosunku do wysokości stawki wynagrodzenia przewidzianej w ww. rozporządzeniu, co uzasadniało obniżenie kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto sam pełnomocnik wskazał, że nie miał możliwości bezpośredniego kontaktu ze skarżącym.

Przyznaną kwotę, stosownie do § 4 ust. 3 rozporządzenia, podwyższono o stawkę podatku od towarów i usług

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/