Odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu

Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów (art. 18^3d k.p.). Przesłanką obowiązku odszkodowawczego pracodawcy jest naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

Określanie wysokości odszkodowania

Dolna granica została ustalona na poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę, które reguluje ustawa z 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. Nr 200, poz. 1679; ost. zm. Dz.U. z 2005 r. Nr 157, poz. 1314). Kodeks pracy nie wskazuje górnego pułapu dla odszkodowania należnego osobie, wobec której naruszono zasadę równości w zatrudnieniu.

W ostatnim czasie Sąd Najwyższy dokonał wykładni pojęcia "naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu", odróżniając ją od pojęcia dyskryminacji. W ocenie Sądu Najwyższego naruszenie zasady równego traktowania staje się dyskryminacją wówczas, gdy podstawą różnicowania sytuacji pracowników jest zabronione kryterium. Tak więc wyróżnienie dyskryminacji, jako postaci nierównego traktowania, służy przeciwdziałaniu najbardziej nagannym i szkodliwym społecznie przejawom nierównego traktowania. Uzasadnia to wdrożenie takich szczególnych rozwiązań prawnych służących zwalczaniu tego rodzaju nierówności, jak konstrukcja dyskryminacji bezpośredniej i pośredniej (art. 18 § 4 k.p.), zachęcania do nierównego traktowania z wyżej wymienionych powodów (art. 18 § 5 pkt 1 w zw. z art. 18 § 2 k.p.), molestowania (art. 18 § 5 pkt 2 i § 6 k.p.), szczególnego rozkładu ciężaru dowodu w sprawach o dyskryminację (art. 18 § 1 k.p.) i inne (wyrok SN z 18 sierpnia 2009 r., I PK 28/09, niepubl., patrz: www.ekspert3.inforlex.pl).