2. Jak jest skonstruowany rachunek przepływów pieniężnych

PROBLEM

RADA

Sprawozdanie z przepływów pieniężnych ma za zadanie wykazanie, w jaki sposób każda z trzech podstawowych dziedzin działalności: operacyjna, inwestycyjna i finansowa, wpłynęła na zmianę środków pieniężnych. Rachunek przepływów pieniężnych skonstruowany jest w oparciu o fundamentalne równanie bilansowe (aktywa = pasywa), jest jego przekształconą postacią. Dlatego przy jego prawidłowym sporządzeniu wyliczona suma przepływów pieniężnych musi być równa bilansowej zmianie środków pieniężnych. Uświadomienie sobie zasady jego działania poprzez powiązania z równaniem bilansowym ułatwia jego właściwe sporządzenie. Dalsze szczegóły - w uzasadnieniu.

UZASADNIENIE

W załączniku nr 1 do ustawy o rachunkowości znajdują się wzory rachunku przepływów pieniężnych, sporządzanego metodą bezpośrednią i metodą pośrednią, zawierające minimalny zakres wymaganej informacji. Krajowy Standard Rachunkowości nr 1 „Rachunek przepływów pieniężnych” określa zasady wykazywania w rachunku przepływów pieniężnych informacji o zmianach stanu środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, jakie nastąpiły w jednostce. Ani ustawa jednak, ani Krajowy Standard Rachunkowości nie mówią o prawdzie wiadomej, choć nie dla wszystkich, którzy muszą sporządzać rachunek przepływów pieniężnych, oczywistej. Otóż rachunek przepływów pieniężnych sporządzany metodą pośrednią powstał w oparciu o równanie bilansowe. Zostało ono przekształcone tak, aby spełniało inną niż bilans funkcję, to jest aby wykazywało źródła przepływów pieniężnych i ich wykorzystanie, w podziale na rodzaje działalności gospodarczej jednostki: operacyjną, inwestycyjną i finansową.

Rachunek przepływów pieniężnych sporządzany metodą pośrednią skonstruowany jest w oparciu o fundamentalne równanie bilansowe (aktywa = pasywa), które zostało najpierw przekształcone w taki sposób, aby wyliczało zmianę stanu środków pieniężnych, następnie przekształcone w taki sposób, aby grupując elementy porozdzielać przepływy z działalności finansowej i inwestycyjnej od pozostałych, czyli operacyjnych, a ponadto jego elementy zostały skorygowane o pozycje niepieniężne na zasadzie: jeden element na plus, drugi o tę samą wielkość na minus, tak, aby wyłączając korektę w jednej pozycji sprawozdania, dodać ją w innej pozycji i nie zakłócić równowagi równania bilansowego.