I. KRAJOWY STANDARD RACHUNKOWOŚCI NR 2 „PODATEK DOCHODOWY” - KOMENTARZ

Odroczony podatek dochodowy jest bez wątpienia jednym z trudniejszych zagadnień w rachunkowości. Między innymi z tego powodu ustawodawca zezwolił, by jednostki, których roczne sprawozdanie finansowe nie podlega obowiązkowi badania i ogłoszenia w myśl art. 64 ust. 1, mogły odstąpić od ustalania aktywów i rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego. Odstąpienie to powinno mieć jednak charakter formalny i zostać zapisane w przyjętych przez jednostkę zasadach rachunkowości, zatwierdzonych przez jej kierownika, które zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o rachunkowości (dalej: u.o.r.) powinna każda jednostka posiadać.

Oczywiście przepis znoszący obowiązek¹ nie zakazuje „mniejszym” jednostkom ustalania wpływu różnic przejściowych pomiędzy wartością bilansową i podatkową aktywów oraz pasywów na wielkość wyniku finansowego, wykazywanego w sprawozdaniu finansowym. Jednak już wcześniej, tzn. przed wejściem w życie ust. 10 w art. 37, znaczna część jednostek, których sprawozdanie finansowe nie podlegało weryfikacji przez biegłego rewidenta, nie tworzyła rezerw i nie ustalała aktywów na podatek dochodowy. Można zatem powiedzieć, że wprowadzony przepis niejako usankcjonował istniejący stan faktyczny.

Oprócz jednostek, które wybrały zwolnienie, jest jeszcze jedna grupa podmiotów ustawowo zwolnionych od obowiązku tworzenia rezerw i ustalania aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego, nawet wówczas, gdy są one zobligowane do badania i publikowania swoich sprawozdań. Są nimi te jednostki stosujące przepisy ustawy o rachunkowości, które nie są podatnikami podatku dochodowego, a więc spółki osobowe oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, rozliczające się z dochodów z różnych źródeł, nie tylko z działalności gospodarczej.