Wyrok NSA z dnia 6 marca 2024 r., sygn. I GSK 193/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogdan Fischer Sędzia NSA Piotr Pietrasz Sędzia del. WSA Artur Adamiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 października 2022 r. sygn. akt III SA/Gl 694/21 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia z obowiązku opłacania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 5 października 2022 r. sygn. akt III SA/Gl 694/21 w wyniku rozpoznania skargi A. W. (dalej "skarżący"), uchylił decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] ([...]) w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Łodzi z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...].

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy

Wnioskiem z 13 lipca 2020 r. skarżący wrócił się do organu z prośbą o umorzenie należnych odsetek od nieopłaconych składek. W uzasadnieniu wniosku powołał się na trudną sytuację materialną. Dodatkowo podniósł że nie może skorzystać z pomocy w ramach tarczy antykryzysowej, ponieważ ma zaległości publicznoprawne.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w sprawie organ decyzją z 9 listopada 2020 r. odmówił Skarżącemu umorzenia odsetek od nieopłaconych składek. Od tej decyzji Skarżący złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. ZUS ustalił, że skarżący jest przedsiębiorcą, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych. Niezbędne zatem było rozpoznanie możliwości zastosowania art. 107 ust. 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. UE C 83 z dnia 30 marca 2010 r.) określających o uznaniu przedmiotowego wsparcia finansowego za pomoc publiczną. Po dokonanej analizie uznał, że nie zostały spełnione wszystkie cztery przesłanki wynikające z art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, co przesądza o tym, że ewentualne wsparcie nie będzie stanowiło pomocy publicznej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE i w konsekwencji nie podlega obowiązkowi notyfikacji Komisji Europejskiej.