Wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2024 r., sygn. I FSK 1717/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia NSA Sylwester Golec, Sędzia WSA del. Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 532/19 w sprawie ze skargi R. C. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie z dnia 1 marca 2019 r. nr 1201-IOV-2.4103.210.2018.18 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R.C. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie kwotę 10 800 (słownie: dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 532/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi R.C. (dalej: Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie (dalej: organ drugiej instancji lub DIAS) z dnia 1 marca 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2013 r., działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm., dalej: p.p.s.a.), oddalił skargę (opisany wyrok i powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sąd pierwszej instancji uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na stwierdzenie, że faktury wystawione przez I. sp. z o.o. i S. sp. z o.o. na rzecz Skarżącego nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych wykonanych przez te podmioty na rzecz Strony. WSA uznał także, że w realiach tej sprawy nie było podstaw do twierdzenia o zachowaniu przez Skarżącego należytej staranności w kontaktach z tymi kontrahentami. W konsekwencji Sąd stwierdził, że zarzuty naruszenia art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, ze zm. dalej: ustawa o VAT) były niezasadne.