Interpretacja indywidualna z dnia 17 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.478.2025.2.EJ

Interpretacja indywidualna – stanowisko jest prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 21 października 2025 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT).

Wnioskodawca oraz spółka (…) z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka”) są częścią międzynarodowej grupy kapitałowej (…) (dalej: „Grupa”), będącej dostawcą (…).

Obecnie ma miejsce w Grupie reorganizacja, w wyniku której Wnioskodawca przejął od Spółki za wynagrodzeniem bazę klientów (dalej: „Baza Klientów”), w ramach której zostały na niego przeniesione wszelkie prawa i obowiązki z umów z dotychczasowymi kontrahentami Spółki. Baza Klientów obejmuje wyłącznie kontrakty przynoszące zyski; umowy nierentowne zostały/zostaną rozwiązane i nie zostały przejęte przez Wnioskodawcę.

Tytułem przejęcia Bazy Klientów od Spółki Wnioskodawca uiścił na jej rzecz wynagrodzenie.

Baza Klientów, oprócz rentownych umów z dotychczasowymi kontrahentami Spółki, obejmuje także poufne informacje (stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa i niedostępne dla konkurentów Spółki), m.in. w zakresie ustalonych zasad współpracy Spółki z klientami (w tym historię relacji handlowych i historię zamówień, stosowane cenniki), danych projektowych (rysunki, specyfikacje, certyfikaty), dokumentacji jakościowej.

Baza Klientów zawiera informacje nadające się do gospodarczego wykorzystania oraz – zgodnie z założeniami – będzie wykorzystywana w działalności Wnioskodawcy przez okres dłuższy niż rok.

Nabycie Bazy Klientów rozszerzyło bazę kontrahentów Wnioskodawcy.

Informacje objęte Bazą Klientów zostały opisane, udokumentowane i wydane kupującemu, tj. Wnioskodawcy, poprzez ich udostępnienie na dysku wirtualnym, zgodnie z aktualnymi standardami rynkowymi, zapewniając tym samym ciągły dostęp Wnioskodawcy do plików z dowolnego miejsca oraz urządzenia, a także zmniejszenie ryzyka utraty danych w wyniku awarii sprzętu lub zagubienia nośnika zewnętrznego.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że Baza klientów, o której mowa we wniosku jest zidentyfikowana (utrwalona), ma charakter poufny i istotny oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego poprzez uzyskanie większego poziomu sprzedaży przez Spółkę.

Pytanie

Czy nabycie Bazy Klientów stanowi dla Wnioskodawcy nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b Ustawy o CIT podlegającej amortyzacji?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie Bazy Klientów stanowi dla niego nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b Ustawy o CIT podlegającej amortyzacji.

Uzasadnienie.

I. Odpisy amortyzacyjne jako koszty uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z powyższym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy, należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Poniesiony wydatek powinien obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Ponadto, jak stanowi art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

II. Know-how jako wartość niematerialna i prawna.

Katalog składników majątkowych mogących stanowić wartości niematerialne i prawne zawarty jest wart. 16b ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem są nimi nabyte od innego podmiotu oraz nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

·spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

·autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

·licencje,

·prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

·wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT.

Okres amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych został wskazany w art. 16m ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie może być krótszy niż:

1.od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;

2.od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24miesiące;

3.od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy;

4.od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.

Z art. 16b ust. 1 Ustawy o CIT wynika zatem, że amortyzacji podlega m.in. know-how rozumiany jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, w sytuacji, gdy składnik ten spełnia następujące warunki:

·został nabyty od innego podmiotu,

·nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,

·jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Pojęcie know-how nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Jednakże, na podstawie orzecznictwa sądów administracyjnych oraz praktyki interpretacyjnej organów podatkowych, można wyróżnić kluczowe cechy charakteryzujące know-how.

Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. o sygn. akt I FSK 973/11, know-how powinno odznaczać się następującymi cechami:

·poufność – know-how jako taki lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów nie jest powszechnie znany lub łatwo dostępny; jego wartość wyraża się m.in. w przewadze nad konkurentami, którą może uzyskać licencjobiorca lub kupujący, gdy zostanie mu ono udostępnione; nie oznacza to jednak, że każdy pojedynczy element ;

·know-how musi być całkowicie nieznany i niedostępny poza firmą licencjodawcy/sprzedającego;

·istotność – know-how powinien być użyteczny, tj. można oczekiwać, że da możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy/kupującego, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how;

·zidentyfikowanie – know-how jest opisane lub utrwalone.

Analogiczne stanowisko prezentowane jest w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Jak stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej znak 0111-KDIB2-1.4010.344.2023.DD z 30 listopada 2023 r.:

„Informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:

·stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

·można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

·powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia, - powinny mieć charakter poufny i istotny,

·powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.”

Z kolei w interpretacji znak 0111-KDIB2-1.4010.207.2019.1.AR z 25 czerwca 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zauważył, że:

„Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how uznane mogą być również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeśli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).”

III. Baza Klientów jako know-how.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy oraz praktykę interpretacyjną, należy dokonać analizy, czy opisana w niniejszym wniosku Baza Klientów spełnia kryteria wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji jako know-how.

W ocenie Wnioskodawcy Baza Klientów niewątpliwie stanowi know-how, gdyż zawiera informacje związane w szczególności z wiedzą w dziedzinie handlowej nabyte przez Spółkę w toku wieloletniej działalności. Baza Klientów stanowi zatem tzw. nietechniczny know-how.

Ponadto, należy zauważyć, że Baza Klientów ma również wszystkie ww. cechy jakie powinno posiadać know-how, tj.:

·obejmuje wiedzę/dane zgromadzone przez Spółkę, które pozwalają na osiągnięcie efektu gospodarczego w postaci uzyskania przychodu ze świadczenia usług na rzecz kontrahentów;

·może zostać przeliczona na rzeczywistą wartość materialną, o czym świadczy fakt, że dokonana została kalkulacja wynagrodzenia za nabycie Bazy Klientów;

·została wypracowana przez Spółkę i wynika z wieloletniego doświadczenia w świadczeniu usług na rzecz jej kontrahentów; Baza Klientów obejmuje przy tym wiedzę, która pozwoli na kontynuowanie świadczenia usług przez Wnioskodawcę na poziomie oczekiwanym przez dotychczasowych kontrahentów Spółki;

·ma charakter poufny, gdyż obejmuje m.in. warunki umowne ustalone pomiędzy Spółką a jej dotychczasowymi kontrahentami, które nie są powszechnie znane; informacje te stanowią tajemnice przedsiębiorstwa i nie są dostępne dla konkurencji;

·ma charakter istotny, gdyż poprawi sytuację rynkową Wnioskodawcy poprzez rozszerzenie bazy kontrahentów, na rzecz których świadczy on usługi, a co za tym idzie może mu zapewnić przewagę konkurencyjną;

·jest zidentyfikowana, gdyż została utrwalona na udostępnionym Wnioskodawcy dysku wirtualnym, zaś informacje w niej zawarte są opisane i skatalogowane w sposób umożliwiający ich efektywne wykorzystanie.

Oprócz spełnienia wskazanych powyżej cech charakterystycznych dla know-how, Baza Klientów spełnia również pozostałe warunki uznania za wartość niematerialną i prawną, określone w art. 16b ust. 1 Ustawy o CIT, tj.:

a.nabycie od innego podmiotu: Baza Klientów została nabyta od innego podmiotu, tj. od Spółki;

b.nadawanie się do gospodarczego wykorzystania: Baza Klientów niewątpliwie nadaje się do gospodarczego wykorzystania, gdyż zawiera informacje umożliwiające Wnioskodawcy świadczenie usług na rzecz przejętych klientów;

c.przewidywany okres używania dłuższy niż rok: jak wskazano w opisie sprawy, Baza Klientów będzie wykorzystywana w działalności Wnioskodawcy przez okres dłuższy niż rok;

d.wykorzystanie w działalności gospodarczej: Baza Klientów będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, w szczególności do świadczenia usług na rzecz przejętych klientów.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, należy uznać, że nabyta przez Wnioskodawcę Baza Klientów spełnia cechy know-how oraz stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W art. 16 określono jakie wydatki wyłączono z kosztów uzyskania przychodów oraz jakie nie uważa się za takie koszty, natomiast art. 16a-16m określają zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 16b ust. 1 Ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1) (uchylony)

2) spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3) (uchylony)

4) autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5) licencje,

6) prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

7) wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16m ust. 1 ustawy o CIT:

Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1) od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;

2) od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych - 24 miesiące;

3) od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy;

4) od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.

Stosownie do treści art. 16m ust. 2 ustawy o CIT:

Jeżeli wynikający z umowy okres używania praw majątkowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest krótszy od okresu ustalonego w tym przepisie, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie wynikającym z umowy.

Treść art. 16m ust. 3 ustawy o CIT wskazuje, że:

Podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z opisu sprawy wynika, że w wyniku reorganizacji Państwa Spółka przejęła od Spółki zagranicznej z siedzibą w (…) za wynagrodzeniem bazę klientów („Baza Klientów”), w ramach której zostały przeniesione na Państwa Spółkę wszelkie prawa i obowiązki z umów z dotychczasowymi kontrahentami Spółki zagranicznej. Baza Klientów obejmuję wyłącznie kontrakty przynoszące zyski; umowy nierentowne zostały/zostaną rozwiązane i nie zostały przejęte przez Państwa Spółkę. Baza Klientów obejmuje także poufne informacje (stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa i niedostępne dla konkurentów Spółki), m.in. w zakresie ustalonych zasad współpracy Spółki z klientami (w tym historię relacji handlowych i historię zamówień, stosowane cenniki), danych projektowych (rysunki, specyfikacje, certyfikaty), dokumentacji jakościowej. Baza Klientów zawiera informacje nadające się do gospodarczego wykorzystania oraz – zgodnie z założeniami – będzie wykorzystywana w działalności Wnioskodawcy przez okres dłuższy niż rok. Nabycie Bazy Klientów rozszerzyło bazę kontrahentów Wnioskodawcy. Informacje objęte Bazą Klientów zostały opisane, udokumentowane i wydane kupującemu, tj. Wnioskodawcy, poprzez ich udostępnienie na dysku wirtualnym, zgodnie z aktualnymi standardami rynkowymi, zapewniając tym samym ciągły dostęp Wnioskodawcy do plików z dowolnego miejsca oraz urządzenia, a także zmniejszenie ryzyka utraty danych w wyniku awarii sprzętu lub zagubienia nośnika zewnętrznego. Baza klientów jest zidentyfikowana (utrwalona), ma charakter poufny i istotny oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego poprzez uzyskanie większego poziomu sprzedaży przez Spółkę.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia w zakresie, czy nabycie Bazy Klientów stanowi dla Wnioskodawcy nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b Ustawy o CIT podlegającej amortyzacji.

Z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT wynika, iż amortyzacji podlega m.in. know-how rozumiane jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

·być nabyty,

·nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok, być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu warto zauważyć, że w określonych sytuacjach przewidzianych prawem podatkowym, koszty dotyczące wartości niematerialnych i prawnych mogą być potrącalne w formie odpisów amortyzacyjnych. Ustawodawca nie pozwala bowiem kosztów tych zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, pozwala natomiast na stopniowe zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

W prawie bilansowym i podatkowym amortyzacja oznacza koszt związany ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja to zatem stopniowe a więc rozciągnięte w czasie wliczanie w koszty działalności firmy jej wydatków inwestycyjnych.

Prawo polskie nie zawiera jednoznacznej definicji pojęcia know-how. Można wesprzeć się w tym zakresie przepisami prawa europejskiego. Rozporządzenie Nr 772/2004 w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U. L. 123 z 27 kwietnia 2004 r.) stanowi, że know-how to pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

a.niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

b.istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, i

c.zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. wersja internetowa) znajduje się definicja know-how jako praktycznej umiejętności lub wiedzy w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania.

Termin know-how oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how uznane mogą być również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeśli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo–administracyjnym (m.in. wyrok NSA z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11) przyjmuje się, że know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

·cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy, wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,

·istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,

·identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony w wykorzystaniu nabytych informacji”.

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Reasumując powyższe, informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:

·stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

·można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

·powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,

·powinny mieć charakter poufny i istotny,

·powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz informacje zawarte we wniosku należy stwierdzić, że Baza Klientów, którą Państwo nabyli od Spółki zagranicznej, będzie posiadała cechy charakterystyczne dla wartości niematerialnej i prawnej (know-how). Będzie posiadała przy tym określoną w umowie konkretną wartość materialną. Wskazana we wniosku wiedza na temat aktualnych i potencjalnych klientów i wybrane informacje dotyczące relacji handlowych niewątpliwie jest zidentyfikowana, ma charakter poufny i istotny, oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego poprzez uzyskanie większego poziomu sprzedaży. Zatem nabycie przez Państwa ww. Bazy Klientów będzie można uznać za nabycie wartości niematerialnej i prawnej know-how wskazanej w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT.

Zatem Państwo stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.