Interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.621.2025.2.RM

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz braku obowiązku wystawiania faktur przy pomocy KSeF. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie – 13 listopada 2025 r. (wpływ 17 listopada 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…) Limited (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką utworzoną zgodnie z prawem brytyjskim, z siedzibą w Wielkiej Brytanii, należącą do (...) koncernu spożywczego (…) działającego w sektorze produkcji i sprzedaży detalicznej żywności. Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy (…) (dalej: „Grupa”), wiodącego na świecie producenta (…), a także czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce, w tym również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wszystkie istotne decyzje zarządcze oraz biznesowe Spółki są podejmowane przez zarząd Spółki w jej siedzibie na terytorium Wielkiej Brytanii.

Główną działalnością Spółki jest dystrybucja i dostarczanie towarów marki (…) do odbiorców zlokalizowanych w Unii Europejskiej oraz na terytorium państw trzecich. Transakcje Spółki podlegające polskiemu VAT obejmują krajowe nabycia towarów, krajowe dostawy towarów, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów oraz eksport towarów (dalej: „Transakcje”).

W praktyce działalność Spółki w Polsce polega na tym, że Spółka nabywa towary od innego podmiotu z Grupy z siedzibą w Polsce (dalej: „Kontrahent”) i odsprzedaje je dalej do klienta końcowego (dalej: „Nabywca”). Nabycie a następnie odsprzedaż towarów przez Spółkę realizowana jest w ramach dostawy łańcuchowej, co oznacza, że towary są przemieszczane bezpośrednio z magazynu Kontrahenta do Nabywcy, bez fizycznego przechowywania ich przez Spółkę oraz bez konieczności angażowania jakiejkolwiek infrastruktury magazynowej należącej do Spółki na terytorium Polski. Przemieszczenie towarów dokumentowane jest każdorazowo listem przewozowym (CMR) lub innymi dokumentami transportowymi, w których jako miejsce załadunku wskazany jest magazyn Kontrahenta w Polsce. Spółka rozpoznaje na pierwszej transakcji nabycie krajowe w Polsce, a na drugiej transakcji dostawę krajową, wewnątrzwspólnotową dostawę towarów lub eksport towarów z Polski.

Rejestracja Spółki na VAT w Polsce obecnie wynika przede wszystkim z realizowania opisanej powyżej dostawy łańcuchowej skutkującej z jednej strony nabyciem krajowym, a z drugiej dostawą krajową, wewnątrzwspólnotową dostawą towarów lub eksportem towarów.

Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce ani nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego (np. najem, dzierżawa). Spółka nie nabywa również usług magazynowych ani logistycznych w Polsce. Całość logistyki związanej z wysyłką towarów realizowana jest przez Kontrahenta - oznacza to, że w żadnym momencie Spółka nie posiada fizycznie towarów stanowiących przedmiot transakcji z Nabywcą.

Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło lub innych typów umów o podobnym charakterze, ani nie deleguje oraz nie planuje delegować w przyszłości swoich pracowników do Polski. Spółka nie posiada również żadnego przedstawiciela pracującego w Polsce, który nadzorowałby lub zarządzał usługami bądź operacjami.

Spółka korzysta na terytorium Polski z usług świadczonych przez inne podmioty należące do Grupy, w tym w szczególności przez A. (dalej: „A.”) z siedzibą w Polsce. Zakres tych usług ogranicza się wyłącznie do wsparcia administracyjnego, zarządczego, świadczenia usług księgowych oraz innych funkcji pomocniczych. Pracownicy podmiotów powiązanych, w tym A., odwiedzają Spółkę w celach związanych z nadzorem i zarządzaniem działalnością operacyjną. Wszystkie usługi świadczone z terytorium Polski lub na rzecz Spółki w Polsce są wykorzystywane głównie na potrzeby własnej działalności gospodarczej Spółki, a nie w celu ich dalszej odsprzedaży.

Uzupełnienie wniosku

1.W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Wnioskodawcy w kraju siedziby działalności gospodarczej - należy ogólnie bez wskazywania szczegółów (ale w sposób niebudzący wątpliwości) wskazać jaką działalność w Wielkiej Brytanii prowadzi Wnioskodawca oraz w jaki sposób ją prowadzi np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, jakie zasoby osobowe i techniczne posiada w kraju siedziby itd.?

Siedziba główna Spółki mieści się w pod adresem (…). Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Wielkiej Brytanii w zakresie handlu, produkcji oraz dystrybucji produktów spożywczych, w szczególności (…). Wnioskodawca dysponuje pełnym zapleczem operacyjnym, obejmującym biura, centra dystrybucji oraz zakłady produkcyjne, a także zapleczem personalnym, zatrudniającym około (...) pracowników.

2.W przypadku nabywania usług na terytorium Polski – proszę wskazać, czy Wnioskodawca posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi polskiego usługodawcy wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy, w tym należy wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana oraz czy jest porównywalna do kontroli jaką Wnioskodawca sprawuje nad własnym zapleczem personalnym, technicznym?

Usługi nabywane na terytorium Polski, od tzw. A. (dalej: „A.”), to przede wszystkim usługi o charakterze pomocniczym, m.in. usługi księgowe. A. jest niezależną organizacyjnie jednostką świadczącą jasno określone usługi na rzecz podmiotów z Grupy. Są to usługi świadczone przez podmiot z siedzibą w Polsce. W sytuacji potwierdzenia wydaną interpretacją indywidualną braku posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, miejscem świadczenia powyższych usług będzie siedziba Spółki, tj. Wielka Brytania (zgodnie z art. 28b ustawy o VAT).

Spółka nie sprawuje kontroli nad pracownikami A. porównywalnej do nadzoru nad własnym zapleczem personalnym. Personel A. odpowiada przed własnym pracodawcą, a Spółka nie ma uprawnień do bezpośredniego wpływania na zakres obowiązków pracowników A. Charakter nabywanych usług wymaga kontaktu Spółki i personelu A. w celu np. przekazania odpowiednich informacji w zakresie dokumentów księgowych. Współpraca z personelem A. jest konsekwencją specyfiki nabywanych usług i nie powinno się jej porównywać do zarządzania lub kontroli porównywalnej do tej nad własnym personelem.

3.Kim są podmioty z Grupy, od których Wnioskodawca nabywa towary i/lub usługi na terytorium Polski, czy są to spółki zależne czy inne niezależne podmioty, na jakich zasadach odbywa się współpraca z tymi podmiotami?

W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce, Spółka nabywa towary od podmiotu z tej samej grupy, tj. (…) Sp. z o.o. Towary są nabywane na podstawie zamówień związanych z zamówieniami złożonymi przez kontrahentów Spółki.

Natomiast w przypadku nabywania usług od A. współpraca odbywa się na podstawie umowy ramowej. Nabywane usługi są świadczone w sposób ciągły i rozliczane w ustalonych okresach rozliczeniowych.

4.Czy Wnioskodawca posiada oddział na terytorium Polski?

Spółka nie posiada oddziału na terytorium Polski.

5.Czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski przedstawicieli/handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Wnioskodawcę pełnomocnictwa, uprawnione do zawierania umów w imieniu Spółki?

Spółka nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli/handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa, uprawnionych do zawierania umów w imieniu Spółki.

Pytanie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku

Czy w świetle opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w związku z zakresem działalności gospodarczej realizowanej na terytorium Polski, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”), a w konsekwencji nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: „KSeF”) od 1 lutego 2026 r. na podstawie art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z zakresem działalności gospodarczej realizowanej na terytorium Polski, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a w konsekwencji nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lutego 2026 r. na podstawie art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Uwagi ogólne

Stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zasadniczo zatem miejsce świadczenia usług, poza przypadkami usług enumeratywnie wymienionych w ustawie o VAT, determinuje miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, zatem dla ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę, konieczne jest w pierwszej kolejności zweryfikowanie, czy będzie posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego do Dyrektywy VAT.

Zgodnie z tym przepisem, na potrzeby określania miejsca świadczenia usług nabywanych, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Co więcej, jak stanowi art. 11 ust. 3 Rozporządzenia: fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto, na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Wskazówek co do identyfikacji stałego miejsca prowadzenia działalności dostarcza ponadto orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), w szczególności:

• wyrok z dnia 4 lipca 1984 w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz), w którym TSUE wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności;
• wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari), w którym Trybunał podkreślił, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”;
• wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV), gdzie Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym;
• wyrok z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd.) Trybunał potwierdził dotychczas stosowaną wykładnię i podkreślił, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zostać rozpoznane wyłącznie na podstawie wykorzystywanej infrastruktury technicznej (np. w postaci wynajmowanej nieruchomości) w sytuacji gdy brakuje jej towarzyszących zasobów personalnych umożliwiających prowadzenie działalności;
• wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini) Trybunał stwierdził również, iż „artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określoną w art. 11 Rozporządzenia oraz uwzględniając przytoczone powyżej orzecznictwo TSUE, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odniesieniu do danego podatnika obejmują:

• obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (infrastruktury własnej lub zapewnionej przez podmiot zewnętrzny), prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna),
• określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, nie będzie ona posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Przedstawione elementy zdarzenia przyszłego nie spełniają bowiem niezbędnych przesłanek warunkujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności z uwagi na:

1)brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego oraz

2)brak niezależności decyzyjnej.

Niespełnienie któregokolwiek z powyższych warunków powoduje brak możliwości zidentyfikowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju.

1) Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

Przesłanką niezbędną do zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce jest warunek dysponowania odpowiednim zapleczem technicznym, którego rozmiar i charakter pozwala na wykonywanie działalności gospodarczej Spółki na terytorium kraju.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie posiada na terytorium Polski rozbudowanego zaplecza technicznego, które byłoby wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce ani nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego (np. najem, dzierżawa).

Z uwagi na całkowity brak zaplecza technicznego w Polsce, Spółka nie posiada możliwości prowadzenia w sposób niezależny swojej podstawowej działalności gospodarczej na terytorium kraju. Brak jakiejkolwiek infrastruktury technicznej uniemożliwia samodzielne funkcjonowanie Spółki w Polsce.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, nie sposób uznać, iż Spółka posiada wystarczające zasoby ludzkie dla celów utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, żadne własne zasoby personalne Spółki nie będą obecne w Polsce (tymczasowo lub na stałe) w celu prowadzenia działalności gospodarczej z terytorium Polski.

Należy również podkreślić, że choć Spółka korzysta z usług świadczonych przez inne podmioty należące do Grupy, w tym w szczególności przez A., to zakres tych usług ogranicza się wyłącznie do wsparcia administracyjnego, zarządczego oraz innych funkcji pomocniczych. W ocenie Wnioskodawcy, nabywanie tego rodzaju usług nie skutkuje uzyskaniem przez Spółkę dostępu do zaplecza personalnego, które mogłoby zostać uznane za wystarczające do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. A. działa bowiem niezależnie od Spółki, nie reprezentuje jej wobec Kontrahentów i Nabywców oraz nie wykonuje żadnych czynności operacyjnych w imieniu Spółki. Spółka nie ma prawa kontrolować pracowników A., ani bezpośrednio zarządzać ich czasem. Relacja pomiędzy A. a Spółką polega na usługowym udzielaniu wsparcia, gdzie A. działa jako usługodawca, a Spółka jako usługobiorca.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, że Spółka będzie posiadała odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, konieczną dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

2) Brak niezależności decyzyjnej

W ocenie Spółki, wobec przedstawionego zdarzenia przyszłego, nie zostanie również spełniona przesłanka niezależności działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w Polsce.

Jak zostało to wskazane powyżej, na terytorium Polski Spółka nie będzie delegowała ani zatrudniała żadnych osób oraz nie będzie posiadała żadnych organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, tj. zawierania umów, przyjmowania zleceń, zobowiązywania się do dokonywania jakichkolwiek czynności. Do podejmowania takich działań w imieniu Spółki nie będą również uprawnieni pracownicy podmiotów powiązanych z Grupy.

W rezultacie wszystkie decyzje strategiczne związane z procesem sprzedaży dokonywane będą przez zarząd Spółki w Wielkiej Brytanii.

W konsekwencji, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie zostanie również spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny od działalności Spółki w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, w związku z zakresem działalności gospodarczej realizowanej na terytorium Polski, Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Stosownie do brzmienia art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT, który zacznie obowiązywać od 1 lutego 2026 r., podatnicy są zobowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF. Zgodnie z ustępem 2 pkt 1 wspomnianego powyżej przepisu, przewiduje się wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z powyższym oraz przedstawionym uzasadnieniem we wniosku, z uwagi na brak posiadania przez Wnioskodawcę siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb podatku VAT w Polsce, od 1 lutego 2026 r. Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT, w tym również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka jest członkiem międzynarodowej Grupy. Spółka zajmuje się dystrybucją i dostarczaniem towarów do odbiorców w UE oraz na terytorium państw trzecich. Na terytorium Polski Spółka uczestniczy w transakcjach łańcuchowych, tj. nabywa towary od podmiotu z Grupy z siedzibą w Polsce (Kontrahent) a następnie odsprzedaje te towary klientowi końcowemu (Nabywca), w ramach dostaw krajowych, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub eksportu towarów. Towary przemieszczane są bezpośrednio z magazynu Kontrahenta do Nabywcy. Spółka nie nabywa usług magazynowych ani logistycznych w Polsce. Spółka nie posiada w Polsce żadnych obiektów, nieruchomości i urządzeń i nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Na terytorium Polski Spółka korzysta z usług świadczonych przez inne podmioty należące do Grupy, w tym przez A. (A.) z siedzibą w Polsce. Zakres tych usług ogranicza się wyłącznie do wsparcia administracyjnego, zarządczego, świadczenia usług księgowych oraz innych funkcji pomocniczych. Współpraca z A. odbywa się na podstawie umowy ramowej. Nabywane usługi są świadczone w sposób ciągły i rozliczane w ustalonych okresach rozliczeniowych.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w związku z opisaną działalnością będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz czy będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób przemijający, czy okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

TSUE rozważał również, czy współpraca pomiędzy podmiotami powiązanymi powoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie.

I tak, w wyroku z 7 maja 2020 r. sygn. C-547/18 w sprawie Dong Yang Electronics TSUE stwierdził, że: „usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”. Przy czym, Trybunał zastrzegł, że spółka zależna może stanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, ale tylko wtedy, gdy spełnione są materialne przesłanki ustanowione Rozporządzeniem, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. W związku z tym, uznanie danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego zainteresowanego podmiotu.

Z kolei w wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ponieważ nie zorganizuje na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały.

Z treści wniosku wynika, że Spółka posiada siedzibę w Wielkiej Brytanii. Spółka należy do (...) koncernu spożywczego działającego w sektorze produkcji i sprzedaży detalicznej żywności. Na terytorium Polski Spółka nabywa towary od polskiego Kontrahenta i sprzedaje je Nabywcom z różnych krajów. Ponadto, Spółka nabywa usługi wsparcia od polskiego podmiotu, tj. A. (głównie usługi księgowe).

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka nie posiada na terytorium Polski ani zasobów osobowych ani rzeczowych.

Spółka wskazała, że nie zatrudnia w Polsce pracowników na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło lub innych typów umów o podobnym charakterze. Jednocześnie Spółka nie deleguje i nie planuje delegować w przyszłości swoich pracowników do Polski. Spółka nie posiada również żadnego przedstawiciela pracującego w Polsce, który nadzorowałby lub zarządzał usługami bądź operacjami. Spółka nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli/handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa, uprawnionych do zawierania umów w Jej imieniu. Wszystkie istotne decyzje zarządcze oraz biznesowe Spółki są podejmowane przez zarząd Spółki w jej siedzibie, na terytorium Wielkiej Brytanii. Na terenie Wielkiej Brytanii Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu, produkcji oraz dystrybucji produktów spożywczych i to na terytorium tego kraju posiada pełne zaplecze operacyjne obejmujące biura, centra dystrybucji oraz zakłady produkcyjne, a także zaplecze personalne (około (...) pracowników).

Spółka nie posiada w Polsce również zaplecza technicznego. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka nie posiada na terytorium Polski oddziału. Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce i nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego (np. najem, dzierżawa). Spółka nie nabywa w Polsce usług magazynowych ani logistycznych ponieważ cała logistyka związana z wysyłką towarów realizowana jest przez Kontrahenta. Jednocześnie, usługodawca (A.), który świadczy na rzecz Spółki usługi wsparcia administracyjnego i zarządczego, usługi księgowe oraz pomocnicze jest jednostką niezależną organizacyjnie, która świadczy jasno określone usługi na rzecz podmiotów z Grupy.

Zatem, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski żadnych własnych zasobów technicznych/rzeczowych oraz personalnych.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne, tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Z wniosku wynika, że Spółka nie sprawuje kontroli nad pracownikami A. porównywalnej do nadzoru nad własnym zapleczem personalnym. Personel A. odpowiada przed własnym pracodawcą, a Spółka nie ma uprawnień do bezpośredniego wpływania na zakres obowiązków pracowników A. Z uwagi na charakter usług świadczonych przez A. Spółka kontaktuje się z personelem A. np. przekazania odpowiednich informacji w zakresie dokumentów księgowych. Jednakże, współpraca z personelem A. wynika ze specyfiki nabywanych usług i jak Państwo wskazują nie powinno się jej porównywać do zarządzania lub kontroli porównywalnej do kontroli sprawowanej nad własnym personelem. Z wniosku wynika również, że Spółka nie ma dostępu do zaplecza personalnego A., które mogłoby zostać uznane za wystarczające do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. A. działa niezależnie od Spółki, nie reprezentuje jej wobec Kontrahentów i Nabywców oraz nie wykonuje w imieniu Spółki żadnych czynności operacyjnych. Spółka nie ma prawa kontrolować pracowników A., ani bezpośrednio zarządzać ich czasem. Relacja pomiędzy A. a Spółką polega na usługowym udzielaniu wsparcia, gdzie A. działa jako usługodawca, a Spółka jako usługobiorca. Przedstawione okoliczności pozwalają przyjąć, że Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym/rzeczowym A. (usługodawcy) porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych i nieruchomości oraz nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo wszelkie działania związane z podejmowaniem decyzji zarządczych i biznesowych podejmowane są przez Spółkę poza Polską. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że A. świadczy usługi na Państwa rzecz, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych A. byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w świetle aktualnego orzecznictwa TSUE, Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Przechodząc do wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Tym samym stanowisko, zgodnie z którym Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.