Kontrola zwolnień lekarskich

Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz.U. Nr 60, poz. 281) uregulowano zasady dotyczące usprawiedliwiania nieobecności w pracy. Przyczyny niemożności wykonywania pracy podzielono na dwie grupy, tj. na przyczyny, które nieobecność w pracy usprawiedliwiają z mocy prawa oraz przyczyny usprawiedliwiane przez pracodawcę (zgodnie z jego uznaniem). Na mocy § 2 rozporządzenia o usprawiedliwianiu nieobecności pracownik jest obowiązany do uprzedzenia bądź zawiadomienia o przyczynie i przewidywanym czasie trwania nieobecności nie później niż w drugim dniu nieobecności w pracy, w sposób określony przepisami prawa pracy obowiązującymi u danego pracodawcy, a w razie ich braku osobiście lub przez inną osobę, telefonicznie lub za pomocą innego środka łączności albo drogą pocztową. Niedotrzymanie dwudniowego terminu zawiadomienia pracodawcy może być usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami uniemożliwiającymi dopełnienie przez pracownika tego obowiązku (np. poważna choroba pracownika i brak lub nieobecność domowników).

Do usprawiedliwienia absencji w pracy w następstwie wydanego orzeczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do jej wykonywania wystarczy w zasadzie samo zawiadomienie pracodawcy o tym fakcie, a ewentualne doręczenie mu - na jego żądanie - odpowiedniego zaświadczenia jest tylko dowodem prawdziwości tego zawiadomienia. Zdarzają się jednak sytuacje, w których pracownicy składają zaświadczenie lekarskie bezpośrednio we właściwym oddziale ZUS (dotyczy to np. pracowników, którzy zostali zgłoszeni bezimiennie do ubezpieczenia społecznego).