Naruszenie podstawowych praw pracownika

Prawo do równego i niedyskryminującego traktowania znajduje swoje podstawy w przepisach Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. (dalej: Konstytucja RP), które stanowią, że nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Przepisy k.p. określają natomiast szczegółowo, w jaki sposób i z jakich przyczyn może dojść do dyskryminacji w zatrudnieniu oraz jakie prawa przysługują osobom dyskryminowanym.

Równe traktowanie w zatrudnieniu

Zakaz dyskryminacji i zasada równego traktowania pracowników są podstawowymi zasadami prawa pracy. Pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie:

● nawiązania i rozwiązania stosunku pracy,
● warunków zatrudnienia,
● awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych

- w szczególności bez względu na wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy (art. 18^3a § 1 k.p.).

Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w tym przepisie. Przejawem takiego dyskryminowania jest także:

● działanie polegające na zachęcaniu innej osoby do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu lub nakazaniu naruszenia tej zasady, ● niepożądane zachowanie, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika i stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery (molestowanie)