Wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. II FSK 585/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędziowie NSA Grzegorz Borkowski, Jerzy Rypina (spr.), Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa "B." S.A. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 grudnia 2004 r. sygn. akt I SA/Wr 396/03 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa "B." S.A. w L. na decyzję Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 8 stycznia 2003 r. (...) w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej płatnika z tytułu nie pobranego i nie wpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconych wynagrodzeń w 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Przedsiębiorstwa "B." S.A. w L. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 5.400 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Przedsiębiorstwa "B." S.A. w L. na decyzję Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w L. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej płatnika z tytułu niepobranego i niewpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconych wynagrodzeń w 2001 r.

2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie jest to, że Spółka pokrywała część kosztów dojazdu do pracy swoich pracowników. Kwestią sporną jest jedynie kwalifikacja prawna tych świadczeń. Zdaniem organów podatkowych owe dopłaty stanowią częściowo nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników, które zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią przychód pracownika. Natomiast skarżąca kwalifikuje owe dopłaty do wydatków z tytułu realizacji własnych obowiązków zakładu pracy. Skarżąca Spółka kwestionując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji podkreśla, że pokrywanie kosztów dojazdu do pracy jest realizacją postanowień układu zbiorowego pracy oraz regulaminu pracy. W ocenie Sądu okoliczność ta nie ma żadnego istotnego znaczenia dla zasadności rozpoznawanej skargi. Układ zbiorowy pracy wyznacza bowiem wzajemne prawa i obowiązki w zakresie stosunku pracy. Unormowania zawarte w tym układzie są wiążące dla stron, a więc dla pracodawcy i pracowników. Podobnie należy potraktować regulamin pracy, który również zaliczany jest do kategorii aktów wewnątrzzakładowych. W związku z tym stwierdził, że unormowania zawarte w układzie zbiorowym nie mogą w żadnym zakresie oddziaływać i wywierać skutków w sferze obowiązków publicznoprawnych.