Wyrok SN z dnia 6 marca 2008 r., sygn. II PK 192/07

Ochrona przewidziana w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) nie przysługuje pracownikowi w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy z mocy prawa na podstawie art. 95 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) i wobec tego nie ma do niego zastosowania art. 57 § 2 k.p.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Romualda Spyt (sprawoz­dawca), Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 marca 2008 r. sprawy z powództwa Jacka B. i Ogólnopolskiego Akademickiego Związku Zawodowego w W. przeciwko Politechnice W. o wynagrodzenie, zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych, świadczenia socjalne, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 stycznia 2007 r. [...]

I. uchylił  zaskarżony wyrok w pkt I w zakresie apelacji pozwanego dotyczącej wynagrodzenia na czas pozostawania bez pracy i w tej części przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania i orzecze­nia o kosztach postępowania kasacyjnego;

II. oddalił  skargę kasacyjną w pozostałej części.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyro­kiem z dnia 22 maja 2006 r. zasądził od pozwanej Politechniki W. w W. na rzecz po­woda Jacka B. kwotę 33.507,87 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2002 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w okresie: od 1 maja 2000 r. do 28 lutego 2001 r. oraz od października 2001 r. do 11 września 2002 r. oraz kwotę 1.200 zł tytułem odszkodowania za pozbawienie po­woda świadczeń socjalnych, umorzył postępowanie w zakresie zadośćuczynienia i wynagrodzenia za pracę za marzec 2001 r.; w pozostałej części oddalił powództwo oraz zasądził na rzecz powoda kwotę 3.000 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku ustalił, że powód był zatrudniony u po­zwanego jako pracownik naukowo - dydaktyczny, mianowany od 1 października 1995 r. na stanowisku asystenta na czas nieokreślony. Powód od 21 stycznia 1997 r. pełnił funkcję skarbnika Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność - 80”; od września 2000 r. wszedł w skład zarządu tej Komisji i pełnił funkcję przewodniczącego do 30 grudnia 2003 r. Powód jednocześnie był członkiem Zarządu Regionu, wchodził w skład jego Prezydium i pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego, był także delega­tem na Zjazd Krajowy. Orzeczeniem Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli Akade­mickich z dnia 24 maja 1999 r. wydalono powoda z zawodu nauczycielskiego, orzekając jednocześnie zakaz przyjmowania go do pracy w zawodzie nauczycielskim. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy przez Komisję Dyscyplinarną przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego w dniu 27 kwietnia 2000 r. Wobec powyższego rek­tor Politechniki W. powiadomił powoda o wygaśnięciu jego stosunku pracy na pod­stawie art. 95 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.). Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 9 lutego 2001 r. uchylił powyższe orzeczenie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Ostatecznie postępowanie dyscyplinarne prowadzone przez Komisję Dyscyplinarną przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego zostało umorzone. Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2002 r. powód został przywrócony do pracy u pozwanego na dotychczaso­wym stanowisku. Apelacje obu stron od powyższego wyroku oddalone zostały wyro­kiem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 września 2002 r. W dniu 11 września powód zgłosił się do pracy i stosunek pracy został nawiązany ponownie. Sąd podkreślił, że powód w chwili rozwiązania stosunku pracy był członkiem zarządu organizacji związkowej - Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność - 80”, stąd też podlegał szczególnej ochronie wynikającej z przepisu art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) i z tego względu przysługuje mu wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy, stosownie do treści art. 57 § 1 i 2 k.p. Jednocześnie Sąd stwierdził, że powód nie prowadził działalności związkowej wyłącznie dla ochrony swoich interesów, bowiem bronił interesów pracowników Politechniki W., zajmował się istotnymi zagadnieniami prawnymi z zakresu prawa pracy dotyczącymi między innymi godzin ponadwymiarowych nauczycieli akademickich, niegodziwości wynagrodzenia, nielegalnej praktyki powierzania zajęć dydaktycznych studentom - stażystom.