Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 marca 2013 r., sygn. I SA/Po 1022/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Kamila Kozłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2013r. ze skargi T. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2003r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę [...]zł tytułem zwrotu kosztów sądowych; III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia [...], nr [...] określił T. N. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za maj 2003 r., w wysokości odmiennej od zadeklarowanej, w kwocie [...] zł.

Decyzja została wydana na podstawie ustaleń poczynionych w trakcie postępowania kontrolnego. Ustalono, iż podatnik od [...] kwietnia 2001 r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą "X." T. N. Przedmiotem działalności firmy była realizacja robót ogólnobudowlanych w zakresie rozdzielczych obiektów liniowych telekomunikacyjnych oraz usługi transportowe. T. N. zaewidencjonował w rejestrze zakupów za maj 2003 r. i rozliczył w deklaracji VAT-7 (korekta) za ten miesiąc podatek naliczony wynikający z faktur VAT: nr [...] z dnia [...] maja 2003 r. w wysokości [...] zł, nr [...] z dnia [...] maja 2003 r. w wysokości [...] zł oraz nr [...] z dnia [...] maja 2003 r. w wysokości [...] zł, wystawionych przez [...] "Z." M. M. W treści faktur wskazano, iż przedmiotem transakcji był remont kanalizacji oraz budowa przyłącza kanalizacji teletechnicznej. Organ podatkowy ustalił, że wskazane powyżej faktury nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego, tj. że wystawca nie dokonał czynności wskazanych w przedmiotowych fakturach.

W odwołaniu od powyższej decyzji, wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy, T. N. podniósł, że organ I instancji oparł się głównie na zeznaniach M. M., które jako niewiarygodne, nie mogły stanowić podstawy do wydania prawidłowej decyzji w zakresie podatku od towarów i usług za maj 2003 r.