Wyrok SN z 13 grudnia 1996 r., I PKN 41/96, OSNAP z 1997 r. nr 15, poz. 268, sygn. I PKN 41/96
Dla jednostek samorządowych istotną grupą pracowników są osoby zatrudnione na podstawie wyboru.
Pracownik, który orzeczeniem sądu został przywrócony do pracy, powinien pracodawcy zgłosić gotowość do podjęcia pracy w terminie określonym przepisami Kodeksu pracy.
Nie można rozwiązać umowy o pracę z pracownikiem, którego nieobecność w pracy jest usprawiedliwiona chorobą lub inną przyczyną. Od tej reguły Kodeks pracy przewiduje jednak kilka wyjątków. Ponadto w określonych sytuacjach pracownik ma prawo do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Dokonanie wypowiedzenia zmieniającego przez pracodawcę nie oznacza niemożliwości uznania, że nastąpiło ono w trybie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw.
Specyficzną formą nawiązania stosunku pracy jest powołanie. Dotyczy ono jedynie tych pracowników, których powołanie na określone stanowisko przewidują przepisy szczególne.
Przywrócenie pracownika do pracy przez sąd powoduje, że pracownik ten ma prawo domagać się zatrudnienia na tym samym stanowisku pracy, jakie zajmował uprzednio. Ponadto, w razie podjęcia pracy, może domagać się również wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę z pracownicą w ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego. Pracownicy przysługują również inne uprawnienia związane z macierzyństwem.
Umowa na czas wykonywania określonej pracy, będąca jednym z rodzajów umów o pracę, pozwala na zatrudnienie pracownika tylko na okres wykonywania pracy ustalonej w umowie.
Utrata zaufania pracodawcy spowodowana nadużyciem prawa przez pracownika może stanowić podstawę rozwiązania stosunku pracy.