Mówią, że jestem „libką”

„Łatwo jest krytykować i bujać w obłokach. Ja wolę, mimo wszystko, doceniać dorobek, którego negować nie można”.Warszawa, 12 marca 1990 r.

Lewicowość, do której się przyznaję, nie bierze się z seminariów i kawiarnianych dysput kawiorowej lewicy, której młodzi reprezentanci o ciężkiej pracy mają takie sobie pojęcie

Z Gabrielą Morawską-Stanecką rozmawia Jan Wróbel

PPS-owcom bliżej do niemieckich Zielonych niż do tamtejszych socjaldemokratów czy postkomunistycznej Die Linke. Przepraszam, że tak od Niemców wyzywam, ale to dla polskiej lewicy solidny punkt odniesienia.

Jakoś nie widzę, by w Niemczech były dla nas bardzo ważne punkty odniesienia, choć warto się lewicy w Europie przyglądać. Zieloni najpierw kojarzyli się z ekscesami młodości pokolenia Joschki Fischera...

Który za młodu skopał policjanta.

A dzisiaj prezentują ciekawą diagnozę, jakoś tam lewicową. W Die Linke bardzo jest aktywna Sahra Wagenknecht, wojowniczka, ale dogmatyczka. Kanclerz Scholz kluczy w swojej polityce wobec wojny w Ukrainie, ale ma ogromny bagaż w postaci wyborców, których wielu przechowuje sympatię wobec Rosji jeszcze z czasów NRD. Społeczeństwo wschodnich Niemiec nie pozbyło się sentymentu do „dawnych, dobrych czasów”.

Polskim „byłym NRD” mogło być Zagłębie. Region robotniczy, przeorany przez transformację, z sentymentem do ziomka - Gierka z Sosnowca. „Wiara, która przetrwała”, głosiło poruszające hasło kibiców Zagłębia Sosnowiec. A jednak...