Wyrok NSA z 19 maja 1999 r., sygn. I SA/Lu 305/98

Przepisy rozporządzenia z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz.U. nr 28, poz. 129) obejmują swymi dyspozycjami różne stany faktyczne, także i takie, w których raty leasingowe uiszczane w krótkim okresie odpowiadają znacznej części wartości przedmiotu leasingu, co daje podstawę do określenia odpowiednich do treści danej umowy leasingu skutków podatkowych w świetle art. 23 ust. 2 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uzasadnienia

Umowa leasingu jest w polskim prawie zobowiązań umową nienazwaną, w której występują elementy różnych umów (najmu lub dzierżawy, sprzedaży, zlecenia), a charakteryzuje się tym, że na jej podstawie leasingobiorca (korzystający) otrzymuje rzecz o charakterze dobra inwestycyjnego do używania i (ewentualnie) pobierania pożytków na czas oznaczony, zbliżony do okresu jej gospodarczej używalności, tj. czasu, w którym według wszelkiego prawdopodobieństwa będzie istniała techniczna i gospodarcza możliwość korzystania z niej w celu osiągnięcia zysku. Leasing zwany w literaturze „finansowym” ma przy tym charakter średnio- lub długoterminowy i trwa zwykle 3–10 lat lub nawet dłużej.